เราเดินขึ้นเครื่องบินนวยนาด
คุณเดินนำอยู่ด้านหน้า ตามด้วยพี่ และปิดท้ายด้วยผม
คุณเป็นคนจองที่นั่งบนเครื่อง
ไม่รู้ว่าคุณคิดอะไร ที่นั่งของคุณอยู่อีกแถว ค่อนข้างไกล
จนเหลือแต่ผมกับพี่ที่นั่งอยู่ติดกัน
เราอยู่บนเครื่องบิน กำลังทิ้งห่างจากผู้คนบนโลกด้วยความเร็วสูง
ผมนั่งริมหน้าต่าง พี่นั่งสัปหงกอยู่ข้างผม
แสงไฟสีเหลืองอ่อนลูบไล้ผมสั้นๆ ของพี่ ไล้ขนตาของพี่ ไล้ผิวสีน้ำผึ้งของพี่
พี่เป็นคนที่สวย และสวยขึ้นทุกครั้งที่ผมมอง
นี่ พี่ครับ พี่รู้อะไรไหม
ตอนนี้เรากำลังอาศัยอยู่ในกรอบความเฉี่อยเดียวกันนะ
กล่าวคือ แม้ว่าคนอื่นจะมองว่าเราเคลื่อนที่ออกมาด้วยความเร็วเท่าไหร่
แต่จะมีเพียงเราเท่านั้นที่รับรู้ความเร็วของกันและกัน
พี่ครับ
หากพี่ลืมตา พี่จะพบว่าผมหยุดนิ่งอยู่กับที่ ที่ข้างๆ พี่ตรงนี้ใช่ไหม
แต่ทำไมผมถึงรู้สึกว่าพี่กำลังเคลื่อนที่ออกจากผมไปเรื่อยๆ
แม้จะเชื่องช้ากว่าตอนอยู่บนพื้นดิน แต่พี่ก็ยังเคลื่อนที่ออกจากผมอย่างเดิม
ถ้าผมแอบจับมือพี่ตอนนี้
ถ้าผมแอบกอดพี่ตอนนี้
ถ้าผมแอบจูบพี่ตอนนี้
พี่จะเลิกทิ้งระยะห่างจากผมได้รึเปล่า
เข้าสู่ระบบเพื่อแสดงความคิดเห็น
Log in