เมื่อคืนก่อนเป็นหนแรกที่เราร้องไห้จากความเครียดให้ใครสักคนเห็น(ถ้าไม่นับตอนโดนสับทีสิสจนร้องไห้กลางห้องเอก) ปกติทุกครั้งที่ร้องไห้เราจะหลบมุมไปอยู่เงียบๆ เปิดเพลงจากเพลย์ลิสต์แล้วก็ปล่อยน้ำตาให้ไหลสักชม.สองชม.แล้วกลับไปทำงานต่อ

มันดีกว่าที่คิด กับการที่มีคนอยู่ข้างๆคอยกอดโอ๋ ซับน้ำตาแล้วป้อนขนมให้กิน รู้สึกอุ่นใจมากขึ้นอีกนิดตอนที่มีไหล่ให้ซบกับใครสักคนให้บ่นเรื่องไร้สาระใส่

เพราะว่าไม่ใช่คนชอบพึ่งพาคนอื่นแล้วก็ไม่อยากให้คนอื่นเห็นว่าอ่อนแออะไรขนาดนั้นก็เลยไม่อยากร้องขอความช่วยเหลือจากใครจนกว่าจะรับมือไม่ไหว แต่เธอก็บอกว่าให้พูด ถ้าไม่โอเคก็ให้บอกเธอ ต่อให้ไม่ได้อยู่ด้วยกันในตอนนั้นแล้วไม่โอเคก็ให้โทรหา

สิ่งที่ตอนนั้นยังไม่ได้เล่าก็คือ เราเคยพยายามพึ่งพาคนอื่นแล้ว แต่นั่นแหละ คนที่เราต้องการให้อยู่ด้วยดันไม่อยู่ในตอนที่เราต้องการเขาที่สุด เป็นช่วงเวลาบัดซบที่เราเรียนรู้ว่าเราพึ่งใครไม่ได้หรอก เราต้องพึ่งตัวเองเท่านั้น มันทำให้เราหยุดที่จะขอความช่วยเหลือ

มันไม่ใช่ความผิดของใครหรอกเพราะเรารู้ว่าเราต้องhandleตัวเองให้ได้ และมันก็ไม่ใช่ความผิดของเธอด้วยถ้าเธออยู่กับเราในตอนนั้นไม่ได้

แต่ก็จะพยายามนะ จะพึ่งคนอื่นให้มากขึ้น จะพยายามไม่เก็บความรู้สึกแบบนั้นไว้คนเดียว คำที่เธอเคยพูดไว้เมื่อนานมาแล้วที่มันโคตรทัชเราเลยก็คือ มีเธอแล้วก็ไม่อยากให้เครียด อื้อ พยายามอยู่นะ อย่างน้อยเราก็mental breakdown หนแรกตั้งแต่เปิดเทอมนะ

เป็นกำลังใจให้เราด้วยนะคะ