เสียงคลื่นประทะกับหน้าผาหินสูงชัน ดังกึกก้องราวจะสั่นสะเทือนไปทั่วทั้งเกาะ นกยักษ์ตัวใหญ่สีเขียวเข้มจนเกือบดำนอนขดตัวอยู่ท่ามกลางนกนานาพันธุ์จากเกาะแห่งนี้

ถึงจะบอกว่านกยักษ์ แต่ก็แค่ช่วงตัวของมันที่ดูมีปีกใหญ่โตดั่งนกทั่วไป ส่วนหัวที่คล้ายกับพญานาคขยับเล็กน้อยพอให้นกสีขาวตัวจิ๋วที่เกาะอยู่บนเขาของมันบินหนีไปอีกทาง มันไกวหางที่มีเกล็ดอันแข็งโขกกับหินเป็นเชิงไล่แมลงทะเลที่ลี้ภัยมาเกาะบนตัวของมัน

เปลือกตาหนาแข็งลืมขึ้นช้าๆ พร้อมกับนัยน์ตาสีเหลืองทองที่มองทอดแต่ไม่ฉายแววสิ่งใด

ชื่อของข้าคือสกุณเหรา ตอนนี้ข้ากำลังหัดมาเข้าฝูงกับนกทั่วไปในเกาะแห่งนี้ การที่ตัวข้าเป็นนาคครึ่งหนึ่ง มันไม่ได้แปลว่าข้าจะอยู่ร่วมกับฝูงนกธรรมดาไม่ได้ 

หากหิวก็ไปจับปลาจากทะเลกิน.. ในทะเลมีฝูงปลามากมายที่ว่ายน้ำช้ากว้าข้า ข้าพุ่งตัวครั้งเดียวก็เข้าไปงับคอพวกมันได้อย่างสบาย

กรงเล็บอันใหญ่โตของข้า จับได้แม้กระทั่งสัตว์ใหญ่ การล่าพวกมันโดยการโฉบลงมาแล้วปล่อยร่วงกระแทกกับพื้นเบื้องล่าง ถือเป็นวิธีที่ง่ายดายและไม่เปลืองแรง เหมาะกับช่วงเวลาที่ข้าต้องการอาหารในปริมาณมาก

บนฟ้าก็มีนกเล็กใหญ่ให้ข้าล่า ทุกตัวล้วนเชื่องช้า.. แค่ข้ากระพือปีกเพียงครึ่ง พวกมันก็ปลิวจนเสียศูนย์ไปตามแรง

…การอยู่ตัวเดียวและหาอาหารกินเองไม่ใช่เรื่องยาก….

ครั้งยามออกทำศึกกับพ่อจ๋าที่ใครต่อใครเรียกกันว่าพรานทมิฬ ข้าสามารถบินติดต่อกันสามทิวาราตรีก็หาเหนื่อยไม่ ระหว่างบินกลับจากศึกสงคราม ข้าจะให้พ่อจ๋านอนพักผ่อนบนหลังข้า

ข้าชอบ.. ที่จะหันไปดูยามเขาหลับอย่างสบายใจ ท่ามกลางสายลมที่พุ่งแหวกผ่านขนปีกของข้าหลายครั้ง หลายครา..

ผิวสีม่วงอ่อนของพ่อจ๋ายามต้องแสงจันทร์ และผมสีขาวที่พริ้วไปตามแรงปะทะสร้างความเพลินตาให้แก่ข้านัก ความมืดและเสียงหวีดหวิวของสายลมเหมือนเป็นโลกที่ห่อหุ้มข้ากับพ่อจ๋าไว้เพียงเราสอง

ยามที่ฝนตกจนเย็นฉ่ำในป่าดิบชื้น เราซุ่มเฝ้าศัตรูอยู่เนิ่นนาน.. มันนานพอที่ร่างกายเราจะเย็นเยียบและซีดเซียวจนผิวของพ่อจ๋าแทบจะหมดสีเลือด ข้าจึงกางปีกใหญ่กว่าหกศอกของข้าคลุมกกแนบพ่อจ๋าไว้กับตัว ความร้อนจากตัวข้าน่าจะช่วยให้เราซุ่มได้นานยิ่งขึ้น และภารกิจจะล่วงในไม่ช้า…

หลายครั้ง ที่พ่อจ๋าจะมานอนกับข้าในป่า มันมักจะเป็นคืนที่เขาเดินสะโหลสะเหลออกมาจากทางห้องเจ้ายักษ์เขียว เวลาอยู่ต่อหน้ามันพ่อจ๋าดูไม่เป็นตัวของตัวเอง ไม่พูดแบบที่เคยพูด ไม่มองอะไรแบบที่เคยมอง มันชอบทำร้ายพ่อจ๋า …ข้าเกลียดมัน

ข้านอนเก็บขา ขดตัวม้วน ผงกหัวเป็นเชิงเรียกพ่อจ๋าให้มานอนตรงจุดที่อุ่นที่สุด พ่อจ๋าถอดเส้นสายเครื่องทรงที่เจ้ายักษ์นั่นเป็นคนให้ออกทีละเส้นๆ แล้วเดินมาล้มตัวซุกขนปีกของข้า พรางซุกไซร้หาท่าที่สบายตัว พลันข้าพับปีกสีเขียวใบแคหม่นลงมาห่มทับพ่อจ๋าอีกชั้นแล้วขยับกอดกันให้แน่นขึ้น เรานับจังหวะและฟังเสียงหัวใจซึ่งกันและกัน จนดำดิ่งเข้าไปในมันแล้วผล็อยหลับไปอย่างง่ายดาย

ยามพระอาทิตย์ขึ้น แสงแรกที่สาดส่องเข้ามาทำให้ข้าต้องลืมตา และสิ่งแรกที่ข้ามองหาและเข้ามาในสายตาก็คือพ่อจ๋า…

ความเก่งกล้าของข้ายังเป็นที่ชื่นชมไปทั่วทั้งคีรีกัณฑ์ ข้ากับพ่อจ๋ามีเพียงหนึ่งไม่มีสอง ไม่ต้องมีคำพูดเอื้อนเอ่ยระหว่างเรา แค่เราสบตาหรือเพียงพ่อจ๋าจับตัวข้า ก็เหมือนข้าได้ยินทั้งความคิดและคำพูด ว่าพ่อจ๋าต้องการสิ่งใด และพ่อจ๋าก็เข้าใจข้าเช่นกัน..

แต่ตั้งแต่ที่พ่อจ๋าย้ายมาที่เกาะแห่งนี้…

..ทิ้งเจ้ายักษ์เขียวที่ข้าชัง แล้วมาอยู่กับมนุษย์ที่เกาะห่างไกล

บัดนี้..

ข้าไม่รู้ว่าการที่เราเข้าใจกัน โดยไม่ต้องอาศัยคำพูดนั้น จะมีประโยชน์อันใด..

..เมื่อในสายตาท่านไม่มีข้าอยู่อีกต่อไป…

การรู้ใจท่านจักได้ประโยชน์อันใด..

..ในเมื่อท่านไม่อยู่ให้ข้าได้เข้าใจ….

ปีกอันใหญ่โตของข้าจะมีไว้ทำไม.. ถ้าไม่ได้ปกป้อง ได้โอบกอดให้ความอบอุ่นท่านในยามค่ำคืน..

ข้ารู้..

แค่ข้าแสร้งทำเป็นไม่รู้…

ว่าข้าเป็นเพียงเดรัจฉานนกเลี้ยง..

ถ้าฤทธาของข้ามันสามารถแลกเปลี่ยนได้.. ข้าขอให้ริดรอนมัน..

แล้วให้ข้าเป็นเพียงลูกเจี๊ยบตัวเล็กน่ารักที่ท่านเลี้ยงไว้ดูเล่น ข้าจะจิกอาหารตามพื้นที่ท่านโปรย

ข้าจะเติบใหญ่เป็นไก่ที่ขันในยามเช้า เข้านอนในเล้ายามโพล้เพล้พลบค่ำ

สิ่งเดียวที่ข้าจะได้จากท่านคืออาหารและน้ำ

ไม่ใช่ความทรมานนี้…