พี่บากไม่เล่นโซเชียล…

และผมก็ชอบอาศัยจุดนั้นมาทวีตบ่นอะไรบ่อยๆ

ผมไม่แคร์ถ้าใครจะเห็นสิ่งที่ผมบ่นออกไป

เพราะใครๆก็บ่นกันเต็มไทม์ไลน์ไปหมด ทุกคนมีเรื่องไม่สบายใจและระบายมันลงไป

หลายคนเห็น หลายคนไม่เห็น แต่ทุกคนรู้ว่ามันคือการระบาย จึงปล่อยผ่านมันไป

มันเป็นเรื่องปกติ

วันนั้นเราทะเลาะกัน มันก็เหมือนทุกทีที่เราจะทำกันและกันเสียใจ

พวกเราเหมือนกันในบางจุดที่คล้าย

แต่หนึ่งในบางจุดที่คล้ายมันกลับกลายเป็นเส้นขนานที่ไม่มีวันบรรจบ

และมันกลายเป็นความต่างมหาศาลในที่สุด

พวกเราพยายามก้าวข้ามจุดที่แย่ไป จนบางทีผมก็ไม่แน่ใจว่าเราแค่มองข้ามรึเปล่า

เพราะแค่อยากจะเก็บช่วงเวลาและความสัมพันธ์ของเราเอาไว้

เราจึงยอมมองไม่เห็นมัน

“อ๊อด นายอยากไปหาซื้อรองเท้ารึเปล่า”

“……แปลกจัง พี่ไม่เคยสนใจพวกรองเท้าเลยนี่ พี่อยากได้เหรอ”

“เปล่า เผื่อว่าช่วงนี้อ๊อดอยากไปดูคู่ที่ออกใหม่”

…บังเอิญเหรอ

ผมเพิ่งทวีตสครีมรองเท้าไปคู่นึง เพราะแค่เห็นว่าสีมันสวย..

ผมไม่ใช่คนคิดมาก แล้วก็ไม่อยากคิดมาก เลยไม่ได้ถามอะไรต่อ

”หรือช่วงนี้อยากไปเที่ยวที่ไหนรึเปล่า”

“......”

“ทำไมอยู่ๆพี่พูดเรื่องเที่ยวขึ้นมา….”

ผมทำยิ้มหัวเราะสู้ไป

...ไม่ได้สู้กับใคร สู้กับใจผมที่มันกำลังสั่นนีแหละ

ตั้งแต่เรื่องรองเท้า เรื่องไปเที่ยว..ผมเพิ่งจะ…

พี่บากยิ้มน้อยๆแล้วหลบตาผม เขาดูเสียใจอย่างไม่มีสาเหตุ

.

.

.

.

.

แขนผมเย็นวาบขึ้นมาถึงหน้าอก ผมเพิ่งรู้ว่าที่เขาว่าคอแห้งผากมันเป็นยังไง

เหมือนวัวสันหลังหวะทั้งๆที่รู้สึกว่าเราไม่ได้ทำอะไรผิด..

ความคิดผมมันแล่นเข้ามา ว่ามันต้องไม่ใช่เรื่องนี้

มันต้องไม่ใช่..

เมื่อชั่วโมงที่แล้วต่อจากเรื่องรองเท้า ต่อจากเรื่องอยากไปเที่ยวทะเล

ผมทวีตว่า “บางทีก็อยากเลิกกับแฟนวันล่ะครั้งสองครั้ง”

.

.

.

.

.

.

ผมกลืนน้ำลาย

ทั้งๆที่ไม่ได้หิวน้ำหรืออะไร แต่เหมือนมันเป็นสิ่งเดียวที่ผมทำได้ในตอนนี้

“แปลกจัง ปกติพี่ไม่ค่อยอยากไปไหนเลย..”

หัวใจผมเต้นแรง..ในแง่ที่ไม่ดี  

ผมมองพี่บากที่เงียบไป

พี่เขาดูเหมือนพยายามกลืนความรู้สึกลงไปไม่ให้เหลือ แต่ดูเหมือนเขาจะไม่ไหว

“พี่…”

“..เข้าไปดูทวีตผมเหรอ”

พี่เขาไม่ได้พูดอะไร แค่พยักหน้า

หัวสมองผมมันชา น้ำตามันพาลจะไหล ทั้งๆที่ผมแน่ๆที่เป็นคนทำให้เขาเสียใจ

“...พี่ตั้งใจจะเข้าไปดูว่าช่วงนี้นายสนใจเรื่องอะไร

อยากหาเรื่องมาคุยด้วย...ก็เลยเห็นทวีตนั่น..”

ผมรีบบอกพี่บากไป ว่าผมแค่บ่นเฉยๆ ตอนนั้นผมกำลังเสียใจเรื่องที่เราทะเลาะกัน ผมไม่ได้หมายความตามนั้นจริงๆ ผมไม่ได้อยากเลิกกับพี่  มันเป็นแค่บริบทเหนื่อยและน้อยใจ

ผม…ไม่ได้หมายความตามนั้น...จริงๆ..

พี่บากไม่ได้พูดอะไรเลย

มันไม่สำคัญว่าผมจะคิดยังไง รู้สึกยังไงตอนที่พิมพ์มันลงไป

ผมทำร้ายคนรักของผม

นั่นคือความจริง

พี่บากยอมฟังผมอธิบาย พี่บอกว่าพี่เข้าใจ แต่พี่คงห้ามความรู้สึกเสียใจของพี่ไม่ได้

ผม..เพิ่งจะเอ่ยปากขอโทษพี่บากตอนนี้

เพราะคิดว่าถ้าผมขอโทษตั้งแต่แรก มันเหมือนกับผมยอมรับว่าผมรู้สึกอยากเลิกกับพี่เขาจริงๆ

ผมจึงไม่พูด

“ไม่ต้องขอโทษหรอก นายไม่ได้ทำผิดอะไร”

พี่บากว่าอย่างนั้นแล้วลุกไป