ผู้แปล: Wisnu

สนพ. แจ่มใส

(2 เล่มจบ)

          เฮยพั่ง อาศัยอยู่กับมารดาในตรอกแห่งหนึ่ง จริง ๆ ชีวิตของนางกับมารดาก็นับว่ามีความสุขดี ทว่าวันหนึ่งทุกอย่างก็เปลี่ยนไป เพียงเพราะบิดาผู้ไม่เคยพบหน้ามาเยือน (แม้จนบัดนี้เขาจะยังนึกไม่ออกสมองตันอยู่นั่นแล้วว่าเหตุไฉนจึงได้หน้ามืดตามัวเผลอไปกินมารดาของนางซึ่งในตอนนั้นเป็นแค่สาวใช้อยู่ในจวนของเขาได้) นางต้องแยกจากกับมารดาผู้ให้กำเนิด และกลายมาเป็นหมากในการกุมอำนาจในราชสำนักให้กับเวยกั๋วกง บิดาผู้เป็นถึงขุนนางใหญ่ผู้ทรงอิทธิพลในราชสำนัก เขาต้องการให้นางอภิเษกกับฮ่องเต้พระองค์น้อย ครองตำแหน่งอัครมเหสีผู้กุมอำนาจในฝ่ายใน ด้วยเหตุนี้ เฮยพั่งจึงทะยานขึ้นสู่บัลลังก์หงส์อย่างรวดเร็ว

          เพียงความคับอกคับใจที่จำต้องให้ฮ่องเต้อภิเษกกับบุตรีของขุนนางชั่วด้วยกำลังตนยังไม่แกร่งพอก็นับว่าหนักหนาแล้ว หลังจากได้เห็นหน้าสะใภ้ของตัวเองชัด ๆ พระพันปีก็แทบกระอักเลือด เวยกั๋วกงตัวดีเล่นงานนางกับบุตรชายเข้าอีกแล้ว ก็เฮยพั่งนั้นนางถอดแบบมารดาออกมาทั้งสีผิว และรูปร่าง อ้วนดำจนน่าตะลึงน่ะสิ!

          ตอนแรกสนใจเรื่องนี้อยู่นะ ไม่ค่อยได้เห็นพล็อตนางเอกอ้วนดำเท่าไร อ่านแล้วคิดว่าน่าสนใจดี แต่กะจะเอาไว้ก่อน เพราะกองดองยังมีอีกเยอะ ถึงจะมีความตั้งใจอย่างนั้น ก็มาพ่ายอยู่ดีหลังอ่านตัวอย่างทดลองอ่าน สุดท้ายก็สั่งซื้อมาด้วยความวู่วามแล้วก็อ่านจนจบอย่างรวดเร็ว #ก็ของมันต้องอ่าน

          ยอมรับเลยว่าสนุกผิดคาดมาก นิยายเรื่องนี้น่ารักมากจริง ๆ เดินเรื่องเร็วดี แนวโรแมนติก-คอมเมดี้ มีปมดราม่านิดหน่อย ธีมย้อนยุคแท้ ๆ ไม่มีทะลุมิติ เสน่ห์ของ มเหสีป่วนรัก อยู่ที่ความรักของพระเอก นางเอกที่ไม่ได้เกิดจากการถูกตาต้องใจกันจากรูปลักษณ์ภายนอก แน่นอนว่าชนวนเหตุแห่งการแต่งงานเกิดจากการคลุมถุงชนเพราะเกมการเมืองตามแบบปมน้ำเน่าที่เราเห็นได้ทั่วไป แต่นางเอกเรื่องนี้ดันผ่าเหล่าจากค่านิยมความงามของนิยายจีนเนี่ยสิ อ้วนไม่เท่าไร ผิวดำด้วยเนี่ยเก๋มาก

          ค่านิยมความงามของจีนนั้นแล้วแต่ยุคสมัย บางยุคว่ารูปร่างอวบอัดคืองาม บางยุคก็อาจจะต้องผอมเพรียว ส่วนค่านิยมปัจจุบัน จากที่เห็นดาราจีน ไต้หวัน ฮ่องกง เทรนด์ผอมคงกำลังมา แต่ละคนนี่บางแทบจะปลิวลม ไม่เว้นแม้แต่ดาราชาย สำหรับนิยายนั้น แทบทุกเรื่องจะเห็นว่ารูปลักษณ์ของนางเอกจะต้องผอมเพรียว เอวคอดกิ่วจนมือเดียวแทบรวบมิด ที่สำคัญและเน้นย้ำอยู่เสมอคือ "ผิวขาว" ซึ่งจะเห็นได้ว่าค่านิยมความขาวของสตรีชาวจีนนั้นดูจะสูงมาก ซึ่งแม่หนูเฮยพั่งของเราใน มเหสีป่วนรัก นั้นฝ่ากฎทุกข้อของนางเอกนิยายจีนเลยค่ะ ถึงกระนั้น ที่พระพันปีหรือตัวละครอื่นในเรื่องมองว่านางเอกของเราไม่สวย จริง ๆ แล้วก็แค่ไม่สวยตามสมัยนิยมก็เท่านั้น อย่าลืมว่า ในเรื่องบรรยายว่าหน้าตานางไม่ได้ขี้เหร่ เพียงแค่รูปร่างอวบ และผิวดำเฉย ๆ แหม เวยกั๋วกงก็หล่อนะ ต้องได้เชื้อพ่อมามั่งแหละ ?

          ตัวพระเอก รูปร่างหน้าตาดีงามได้มาตรฐาน แม้จะมีความเอาแต่ใจอย่างผู้สูงศักดิ์ และเย่อหยิ่งตามศักดิ์ผู้เป็นหนึ่งในใต้หล้าอยู่บ้าง แต่นิสัยดีอะ น่ารัก อ่อนโยน และมีน้ำใจ แม้จะช็อกที่อัครมเหสีของตัวเองทั้งอ้วนทั้งดำ (ตลอดชีวิตในวังพบเจอแต่คนสวย ๆ งาม ๆ ไง) ก็ไม่ได้ทำอะไรร้ายกาจใส่นางเอก ถึงจะไม่ใกล้ชิดโปรดปราน แต่ก็ยังปกป้อง และไม่ได้หาเรื่องจะปลดนาง ความตั้งใจในงานปกครองก็ดี พอเริ่มชอบเฮยพั่ง ก็จะเผยด้านน่ารัก ๆ ออกมาให้คนอ่านฟินจิกหมอน จะลงมือทำการใดก็ยังอุตส่าห์คิดห่วงความรู้สึกของคนที่ตัวเองรัก เราจะได้เห็นพัฒนาการความรักของสองคนนี้ตั้งแต่เด็กจนโตเป็นหนุ่มเป็นสาว พอตัดประเด็นเรื่องความงามออกไป ก็มองเห็นกันที่น้ำใสใจจริง เฮยพั่งของเรายังฉลาดอีกด้วย ส่วนมุมซึน มุมเกรียนของนางก็น่าหมั่นเขี้ยวไม่หยอก โอ๊ย ชอบบบ

          นอกจากนี้ อารมณ์ขันที่สอดแทรกในเรื่องก็เพิ่มอรรถรสในการอ่านดีมาก แม้จะมีปมดราม่าให้สะเทือนใจแต่ก็ไม่ดึงอารมณ์ดิ่งจนเกินไป คลายเครียดดี