นวนิยายเรื่อง : ก่อนตะวันรอน

ตอนที่ 2  : ย้อนอดีตกับเดอลาสาวน้อยจากดินแดนที่ราบสูง

#กลับบ้านเราลาบรออยู่

...................................................................

เดอลาในวัยเด็กเธอรับหน้าที่เป็นตัวแทนซื้อของกินของใช้เข้าบ้าน  ตามรายการของพ่อแม่และญาติ ๆ อยู่เสมอ  ในเช้าวันนี้ก็เช่นกัน

"แม่จ่อย…..หนูซื้อเนื้อแนจ้า "

เสียงเล็ก ๆ ของเดอลาออกสำเนียงภาษาถิ่นอีสานบ้านเกิดของเธอ  เพื่อสั่งซื้อเนื้อกับจ่อยหญิงวัยกลางคน ซึ่งเป็นแม่ค้าเนื้อหอมที่สุดของหมู่บ้าน

"เอาจักขีดอิหล่า" แม่จ่อยถามด้วยใบหน้าอาบยิ้ม...เพราะเงินลอยมาแต่เช้ามืด

"เอา 3 ขีดจ้า...เอาหอมใส่ลาบนำแน"

เดอลาตอบแม่ค้า สายตาก็พลางสำรวจสินค้าไปทั่วร้าน เผื่อมีอะไรใหม่ ๆ ที่เธอยังไม่เคยเห็น

แววตาของสาวน้อยยังคงใสปิ๊ง เพราะเธอรู้ดีว่าเช้านี้จะได้กินลาบแสนอร่อยฝีมือพ่อ ซึ่งนาน ๆ บ้านเธอจะลงมติซื้อเนื้อมาทำกิน ก็ที่บ้านมีทั้งเป็ด ไก่และปลาอีกมากมายในบ่อน้ำอีกตั้ง 3 บ่อรอบบ้านเธอ 

เดอลาจำได้ดีเมื่อก่อนกว่าจะได้กินลาบก็เดือนละครั้งเวลาแม่ไปรับเงินเดือนพ่อที่ส่งมาให้จากเมืองนอกเท่านั้น หรือมากหน่อยก็สองครั้งเวลามีงานแต่งงานหรืองานศพที่หมู่บ้าน เจ้าของงานจะจัดถุงใส่ลาบไว้เพื่อเป็นการตอบแทนแขกที่ไปร่วมงาน

“เอ้อ ! นึกออกแล้ว เอื้ิอยต้อยจะแต่งงานแล้วนี่นา”

เดอลาพึมพำกับตัวเองที่ด้วยแววตาเปล่งประกาย เพราะนึกขึ้นได้ว่าอีกไม่กี่วันนี้ ต้อยลูกพี่ลูกน้องของเธอจะแต่งงานกับหนุ่มหมู่บ้านใกล้ ๆ กัน

นึกได้อย่างนี้สาวน้อยก็ยิ้มกว้างเลย เพราะนอกจากจะได้กินลาบบ่อย ๆ แล้วเธอยังจะได้ฟังหมอลำ ม่วน ๆ เสียงดัง ๆ ราวกับงานบุญเดือนสี่  ยิ่งคิดเธอก็ยิ่งสนุกอยากจะให้ถึงงานแต่งต้อยไว ๆ 

“อีหนู ! ยืนยิ้มหยังคักแท้  นี่ถุงเนื้อเอาไป  บ่สั่นสิได้กินสวยแทนเด้" แม่จ่อยเย้าเดอลาเล่น  หลังจากที่เห็นเธอยืนยิ้มน้อยยิ้มใหญ่กับตัวเองเป็นนานสองนาน โดยไม่สนใจถุงเนื้อที่นางยื่นให้สักที  บอกว่าถ้าไม่รีบรับถุงเนื้อไป อาจจะสายจนต้องทำกินเป็นมื้อเที่ยงแทน 

เดอลาส่งยิ้มให้จ่อยและรีบรับถุงเนื้อจากแม่ค้าเนื้อหอมของหมู่บ้านอย่างไว

ไม่ทันที่นางจ่อยจะได้พูดอะไร ร่างน้อย ๆ ของเดอลาก็กระโดดโลดเต้นออกห่างร้านไปซะแล้ว นางจ่อยได้แต่หัวเราะและร้องตะโกนไล่หลังเธอไปว่า

“กินให้แซ่บ ๆ เด้อหนู”

หลังจากที่เดอลาส่งถุงเนื้อให้กับพ่อสีพ่อของเธอเพื่อนำไปสับทำลาบ  สาวน้อยก็รู้งานรีบปีนบันไดลิงลงไปเก็บหอมที่สวนครัวข้างบ้าน  ที่แม่ปลูกไว้มาให้พ่อใส่ลาบทันที

“อย่าลืมเก็บใบหูเสียกับใบบักตูมมากินนำเด้อหล่า” พ่อเดอลาร้องกำชับเธอให้เก็บผักที่ตัวเองชอบกินคู่กับลาบ เพื่อเพิ่มรสชาติให้อร่อยยิ่งขึ้น

โป๊ก ! โป๊ก ! โป๊ก ! 

เสียงมีดโต้กระทบกับเขียงได้ยินไปไกลถึงสามบ้านแปดบ้าน ที่แน่ ๆ ผู้คนในคุ้มเดียวกันรู้เลยว่าบ้านหลังไหนทำลาบกิน แต่ก็มีบ้างเวลาได้ยินเสียงสับเขียงดังโป๊ก ๆ อาจจะเป็นเมนูแจ่วบองก็ได้ แต่ถ้าเสียงโป๊ก ๆ ดังหนักหน่วงและนานหน่อย  ก็เป็นที่รู้กันว่าเสียงแบบนี้ต้องเป็นเมนูลาบแน่นอน

 "ป้าด ! แจแมนได้กินลาบเนาะมื้อนี้ อักอยู่อักกินบ่เอิ้นบ่ปาก" เสียงน้าเอ็ดหญิงวัยกลางคน ลูกพี่ลูกน้องของแม่ร้องตะโกนข้ามรั้วมาแหย่เดอลาเล่น หลังจากได้ยินเสียงสับเขียงดังมาจากบ้านของเธอ

 “มาเด้อน้าเอ็ดมากินลาบนำกัน" เดอลาร้องชวนให้ผู้เป็นน้ามาร่วมวงกินลาบกับเธอที่บ้าน  ด้วยน้ำเสียงเบิกบาน

“พากันกินโลดหนู น้ากินแล้วหล่ะ” เอ็ดตอบด้วยแววตาที่เอ็นดู

“เอ้ออีหนูกินข้าวแล้วไปหาหน่อไม้กับน้าบ่ ?” เอ็ดไม่ลืมที่จะชวนเดอลาออกไปหาหน่อไม้ช่วงสายด้วยกัน

“จ้าน้า ถ่าหนูแนเด้ออย่าฟ่าวไปเด้อ" เดอลาตอบน้าสาว พลางวิ่งกุลีกุจอปีนบันไดขึ้นบ้านเอาหอมไปล้าง ก่อนจะส่งให้พ่อหั่นใส่ลาบต่อไป

“นางหล่ามาแต่งพาข้าว พ่อไปเอิ้นแม่กับน้องก่อน” พ่อร้องบอกเดอลามาเตรียมสำรับข้าว หลังจากที่ตัวเองทำลาบทั้งแบบสุกและแบบดิบเสร็จเรียบร้อยแล้ว

“อิแม่  หนูกินข้าวแล้วสิไปหาหน่อไม้ทางห้วยแดงกับน้าเอ็ดเด้อจ้า” เดอลาเอ่ยบอกกับแม่และสมาชิกในบ้าน ก่อนที่จะส่งคำข้าวเหนียวพร้อมลาบสุกเข้าปากเคี้ยวต่ออย่างเอร็ดอร่อย

...........แล้วพบกันใหม่นะคะ........

ด้วยฮัก : งามดอกบัว