“ท...โทรุ...ฉันไม่ไหวแล้ว..ฮึก” ศอกทั้งสองข้างที่ยันกับพื้นสั่นไม่หยุด แขนเรียวดูไม่มั่นคง ขาทั้งสองที่เกร็งอยู่สั่นเมื่อรับน้ำหนักตัวเริ่มไม่ไหวทากะสั่นเทาไปทั้งร่าง ตามประสาคนเพิ่งออกกำลังกายเม็ดเหงื่อผุดขึ้นใบหน้าที่ขึ้นสีแดงรื้น เพราะพยายามหดเกร็งหน้าท้อง

          “ไหนนายอยากมีหน้าท้องสวยๆยังไงล่ะ” เรียวปากกระตุกยิ้มก่อนจะมองไปที่ร่างของคนตัวเล็กที่นอนคว่ำทำท่าแพลงก์เมื่อวานยังพูดเจื้อยแจ้วว่าอยากจะมีหน้าท้องสวยๆแบบเรียวตะพอมาถึงวันนี้ออกกำลังกายไปไม่ถึงสิบนาทีคนตัวเล็กก็เหนื่อย อยากจะถอดใจไปซะงั้น

          “ฉ..ฉัน...พอแล้วได้มั้ย” ใบหน้าแดงก่ำล้มตัวเองลงบนเสื่อโยคะที่รองคนตัวเล็กกับพื้นแข็ง ทากะหายใจเหนื่อยหอบพลางคิดยอมแพ้ ไม่เอาแล้ว หน้าท้องอะไรเขาไม่อยากมีแล้ว...

          “ลุกขึ้นมาทำอีกรอบน่าเดี๋ยวฉันให้พอเลย” คนหน้าง่วงดึงแขนคนตัวเล็กเบาๆ เพื่อให้ลุกมาทำอีกทีแต่คนไม่อยากออกกำลังกายแล้วต้านแรงไว้ไม่ยอมลุก แถมทำหน้ามุ่ยใส่เขาอีกต่างหาก “อีกรอบเดียว...ฉันสัญญา เดี๋ยวไปทำอย่างอื่น”เสียงทุ้มๆบอกทากะที่ยังนอนหอบหายใจอยู่บนพื้น

“...อีกแค่30วิ ได้มั้ย ฉันไม่อยากทำแล้ว ปวดแขนไปหมดแล้วเนี่ย”

“1นาทีขาดตัว” เทรนเนอร์จำเป็นไม่เพียงพูดเสียงแข็งแต่นั่นแฝงไปด้วยคำสั่งที่เด็ดขาด ยากที่คนฟังดึงดันจะรั้นต่อ   

“ตั้ง1นาที ฉันไม่ไหวแน่ๆ โทรุอ่า...” อีกคนบ่นปรนแต่ก็ยอมนอนลงไปทำโดยดีเมื่อโทรุมองเขาด้วยสายตานิ่งๆ ดูก็รู้ว่าการส่งสายตาอ้อนๆครั้งนี้ไม่ได้ผลปากอิ่มขบเม้มฝีปากกลั้นใจแน่นเพราะการออกกำลังกายไม่ใช่เรื่องง่ายสำหรับทากะสักหน่อย...

          กล้ามเนื้อเล็กเริ่มสั่นอีกครั้งเมื่อเวลาเพิ่งผ่านไปได้สิบวินาทีกว่าๆออกกำลังกายนี่เหมือนเอาเขามาทรมานแท้ๆ ศอกเริ่มดูไม่มั่นคงทำให้การทรงตัวของคนตัวเล็กจะล้มไม่ล้มอยู่รอมร่อเขาไม่ได้อ่อนแอสักหน่อย แต่เขาไม่ถนัดการออกกำลังกายแบบนี้จริงๆ...

          ผิวที่เคยขาวเนียนสะอาดกลับเปลี่ยนเป็นสีแดงปื้น อยู่ๆก็รู้สึกกล้ามเนื้อไม่ทำงาน นานแค่ไหนแล้วนะ ที่ทากะไม่รู้ว่าเขากลายเป็นคนอ่อนปวกเปียกแบบนี้ศอกทั้งสองข้างที่เปรียบเสมือนฐานของร่างกาย มันเหมือนกำลังจะพังทรุดลงช้าๆในเวลาไม่กี่ยี่สิบวิ เขาเหมือนจะล้มลง แต่ก็ไม่ เมื่ออยู่ดีๆมีท่อนแข็งแกร่งของคุณเทรนเนอร์จำเป็นที่นั่งคุมอยู่ข้างๆสอดอยู่ใต้หน้าท้องเพื่อยึดเป็นฐานแทนช่วยไม่ให้เข้าล้ม

          “อีกแค่30วิ ทนหน่อยนะเดี๋ยวก็เสร็จแล้ว” ทากะพอจะรู้ ว่าโทรุหากตั้งใจทำอะไรก็จะทำจนถึงเป้าหมายแต่ไม่คิดว่าคนตัวสูงจะทำขนาดนี้...

          มือข้างหนึ่งสอดอยู่ใต้ท้องนิ่มๆของทากะส่วนอีกข้างก็จับบนแผ่นหลังของคนตัวเล็ก และกดเบาๆเมื่อหลังของเขาโก่งขึ้น ทากะไม่รู้เลยว่าอีกคนน่ะมองเขาไปถึงไหนต่อไหนภายใต้เสื้อกล้ามตัวบางๆที่เลิกขึ้นจนเห็นผิวขาวเนียนข้างใน น่าแกล้งชะมัด...

“ครบ” ทากะยังไม่ทันลุกร่างสูงก็ผลักเขาลงกับพื้นก่อนจะโน้มตัวลงไปคร่อมทับร่างเล็กเอาไว้ ไม่ให้ลุกไปไหนดวงตาสีดำขลับมองขึ้นสบสายตาประสานกับคนที่อยู่ตำแหน่งข้างบนตั้งแต่ตอนไหนไม่รู้ที่ทากะเองก็ไม่ยอมลุกหรืออยากขัดขืนอีกคน ดวงตาตกเหมือนลูกหมาช้อนมองหน้าอีกคนราวกับขอร้องอะไรสักอย่างมุมปากหยักได้รูปกระตุกยิ้มได้ใจ

โทรุโน้มหน้าลงมาหาจนระยะห่างระหว่างเขาทั้งสองเริ่มลดลงเรื่อยๆ ไม่มีช่องว่างเหลืออยู่แต่เหลือเพียงสัมผัสเบาๆของริมฝีปากนิ่มที่โทรุมอบให้ทากะคนตัวเล็กหลับตาพริ้มเก็บเกี่ยวสัมผัสที่ถ่ายทอดผ่านรสจูบ เป็นจูบที่ไม่ได้ร้อนแรงหรือรุกล้ำอะไรเข้ามาแต่เป็นจูบที่โทรุมักจะมอบให้บ่อยๆ จนทากะเอง คิดว่าเขาเสพติดกับจูบของอีกคนเสียแล้วเสพติดกับความนุ่มนวลที่คนตรงหน้าจะมอบให้เสมอ ทุกอย่างที่โทรุมอบให้ นั้นเป็นความสุขของทากะเสมออย่างไม่มีข้อแม้ใด

“รางวัล...” เสียงทุ้มพูดหลังจากผละริมฝีปากออกเพื่อจะปล่อยตัวหมาน้อยให้พักอย่างที่ควรทำ แต่ยังไม่ทันลุกไปไหน ก็โดนแขนเล็กตวัดโอบรอบคอแล้วรั้งใบหน้าคนตัวสูงให้ต่ำลงมานั่นทำให้โทรุเองนั้นแปลกใจไม่น้อยกับการกระทำของทากะเองในวันนี้ 

ทากะมองใบหน้าอีกคนก่อนที่จะเป็นฝ่ายเริ่มประทับจูบเองไม่เหมือนครั้งก่อนๆ คนตัวเล็กอ้าปากงับริมฝีปากหยักได้รูปของอีกคนเบาๆนั่นเรียกความพอใจให้โทรุเองไม่น้อย จากจูบที่เคยหอมหวานกลายเป็นจูบที่ร้อนแรงเมื่อโทรุเองก็ไม่ยอมทากะเหมือนกัน เขาเริ่มสอดลิ้นเข้าไปในโพรงปากฉ่ำ ไล่ต้อนลิ้นอีกคนที่ปล่อยเขาไล่ต้อนอย่างง่ายดายจูบไม่ประสีประสาของทากะทำให้เขาแทบคลั่ง ยังไงลูกหมาก็ยังเป็นลูกหมาอยู่วันยังค่ำ...

จูบกันอยู่นานริมฝีปากของคนตัวเล็กเปลี่ยนเป็นสีแดงสด หลังจากที่โทรุเองทั้งทั้งกัด ทั้งเม้ม ทำให้ริมฝีปากนั้นบวมเจ่อขึ้นมานิดๆจากโพรงปากหวานค่อยๆไล้มาถึงหน้าท้องขาวเรียบเนียน ลมหายใจร้อนๆของโทรุทำให้ทากะหดเกร็งหน้าท้องเล็กน้อย

“ท...โทรุ”  ริมฝีปากหยักคลี่ยิ้มเมื่อคนตัวเล็กเรียกชื่อของเขา

“ฉันคิดว่าเราคงต้องไปทำอย่างอื่นที่ว่าแล้วล่ะทากะ” ทันทีที่ประโยคนี่จบลงทากะก็ขมวดคิ้วเป็นปมทันที เขาไม่เข้าใจในสิ่งที่โทรุคนเจ้าเล่ห์สื่อมากนัก ออกกำลังกายบ้าอะไรไหนสัญญาจะให้เขาพอแล้วไง...

“เอ๋?” คนตัวสูงหัวเราะให้กับลูกหมาที่เงยหน้ามองเขาไม่ต้องรอให้ทากะพูดอะไรต่อ ร่างสูงก็ก้มหน้าลงไปหอมแก้มอีกคนฟอดใหญ่ด้วยความเอ็นดู

“มัดจำไว้ก่อนละกัน...”