เวลาร่วงโรยไปข้างหน้า
คิดว่าเธอคงมีความสุขกับสิ่งที่เธอเลือก
กัดฟันใช้ชีวิตต่อไป
ชีวิตที่ตัวเองไม่เคยต้องการ
"เสียใจ"
แล้วยังไง
มึงจะไปทำอะไรได้
ทำได้แค่อยู่กับสิ่งที่ตัวเองชิงชังมาตลอด
"ความจริง"และ"ชีวิต"
มีคนหลายคนมาเคาะประตู
แค่คนเก่ายังลืมไม่ได้เลย
จะเอาอะไรไปทำให้คนพวกนั้นมีความสุข
“At least as I am…I can only wish you but not grant you happiness.”
.-Risa Mizuno|5 Centimeters per second
มีชีวิตอยู่แบบฝืนๆ
อีกนานแค่ไหนกว่าเรื่องแย่ๆพวกนี้จะหายไปอีกสักที
เพื่อนทัก
"มึงจะฟังเหี้*ไรแต่เพลงเศร้าวะ"
นั่นน่ะสิ
ตั้งแต่เมื่อไหร่ที่เพลย์ลิสท์ของเรา
ถูกย้อมไปด้วยสีฟ้า
สีแห่งความเศร้า
"กูก็ไม่รู้เหมือนกันว่ะ"
ผมตอบ
เวลาผ่านไปเข้าฤดูหนาว
ฤดูที่คนหลายๆคนเฝ้าคิดถึง
ฤดูที่ถึงจะชื่อว่าหนาวแต่เมื่ออยู่ในไทยมันจะกลายเป็นฤดู"ร้อนนิดนึง"
ผมเริ่มคิดว่าผมน่าจะออกมาจากที่ที่ผมอยู่ได้
แต่เปล่าเลย
เธอกลับมาอีกครั้ง
ด้วยเหตุผลเหมือนเดิม
เลิกกันก็เพราะเหตุผลเดิม
พยายามปลอบประโลมเธออย่างสุดความสามารถ
ใช่เราคุยกันเหมือนเดิม
พูดกันตามตรงผมมีหวังนะ
"เอาวะเรารักแกขนาดนี้ช่วยเห็นในความรักนั่นทีเถอะ"
ผมคิด
เราไปไหนมาไหนด้วยกันเฉกเช่นคนที่คุยกันสามัญทั่วไป
ใช่นั่นยิ่งช่วยจุดประกายความหวังในตัวผม
"เราอยากให้แกเจอคนที่ดีกว่าเรานะ"
เธอบอก
ผม
เงียบ
นั่นน่ะสิจะเอาอะไรมากมาย
"กับผู้ชายที่แค่วิธีที่จะทำให้แม่ตัวเองหยุดร้องไห้ยังไงยังไม่รู้เลย"
แตกสลายซ้ำแล้วซ้ำเล่า
ทั้งๆที่ผมพยายามเก็บเศษซากมาประกอบชิ้นแล้วชิ้นเล่า
ใช้เวลาประกอบนานแสนนาน
มันพังลงภายในเวลาไม่กี่วินาที
กินเบียร์ไปขวดนึง
พอแอลกอฮอล์ซึมเข้ามาในตัว
รู้สึกอารมณ์จะอ่อนไหวมากขึ้น
เส้นฟางเส้นบางๆที่ขึงไม่ให้น้ำตาไหลขาดสะบั้น
ร้องไห้ในรอบ7ปี
จำได้ว่าครั้งสุดท้ายที่ร้องไห้
คือตอนที่โดนพ่อตีเพราะโกหกที่ไม่ยอมทำการบ้านเพราะห่วงเล่น
แล้วแม่ก็เทลาะกับพ่อ
เราไม่ได้เสียใจที่โดนตี
แต่เราเจ็บใจที่เป็นต้นเหตุทำให้พ่อกับแม่ทะเลาะกัน
ทำไมเราถึงได้แย่แบบนี้
นั่นคือความคิดของเด็กป.4
เด็กที่มีแววตาเป็นประกายเต็มไปด้วยความฝัน
กัดฟันสาบานไว้กับตัวเอง
จะไม่ยอมโกหกอีกแล้ว
จะไม่ยอมให้ใครเห็นสภาพที่น่าสมเพชแบบนั้นของตัวเองอีกแล้ว
แต่พอโตขึ้นคำสาบานข้อแรกที่เหมือนจะตั้งใจไว้อย่างดิบดี
กลับพังทลายลงไม่เป็นชิ้น
"ไม่เป็นไรหรอก"
ดูเหมือนจะเป็นคำติดปากของผมไปเสียแล้ว
It's not ok, but It's ok
หยิบบุหรี่มาจากซอง
จุดไฟด้วยมือที่สั่นเครือ
อย่างน้อยก็มีนิโคตินนี่ล่ะมั้งที่จะทำให้ผมสมหวังได้สักที
ในไม่ช้าก็เร็ว
ผมยังคงเดินหน้าทำร้ายตัวเอง
ไม่ว่าจะทั้งจากภายในและภายนอก
เลือกวิธีที่ทำได้แยบยลมากที่สุด
เพื่อที่จะไม่ให้ใครสังเกต
เพราะขี้เกียจตอบคำถาม
เป็นการแก้แค้นที่ทำให้ตัวเองอยู่ในสภาพที่ทุเรศแบบนี้
อันที่จริง
ผมไม่ได้โหยหาการแก้แค้นหรือเป็นคนเจ้าคิดเจ้าแค้นแบบนี้หรอก
แต่ถ้าเกิด
ถ้าผมไม่รู้สึกอะไรกับตัวเองเลย
ผมก็จะว่างเปล่า
ชีวิตผมก็จะสูญเสียความหมายไป
ก็จะไม่มีสิ่งไหนมายึดเหนี่ยวผม
ผมก็จะล่องลอยไปตามพายุ
เฉกเช่นเดียวกันกับ
ขยะชิ้นหนึ่ง
เข้าสู่ระบบเพื่อแสดงความคิดเห็น
Log in