อย่างแรกที่เราอยากจะชมเลยคือ ผู้เขียนมีวิสัยทัศน์ที่กว้างขวางมากๆ ในขณะที่อายุเพียง 13 ปี เราเข้าใจเลยว่าทำไมผู้เขียนถึงบอกว่าการจดบันทึกนี้ทำให้รู้จักตัวเองมากขึ้น ทั้งที่มันก็แค่การเขียนสิ่งที่ตัวเองรู้อยู่แล้วแท้ๆ แต่บันทึกเล่มนี้เป็นเหมือนพื้นที่เล็กๆ ให้เด็กคนนึงได้ครุ่นคิด เล่าถึงการเป็นเด็กสมาธิสั้นผ่านมุมมองอันหลากหลาย เรื่องที่ไม่ค่อยมีคนยกมาพูดก็มีการหยิบมาถกเถียง เช่น ความคาดหวังของการเป็นเด็กสมาธิสั้น การลดยา หรือหน้าที่ของผู้ปกครอง

เรารู้เลยว่าเด็กคนนี้คือนักคิด ด้วยความช่างถามช่างตอบ และทุกครั้งที่เขานำเสนอความคิดของตัวเอง เขาจะเขียนเสมอว่าเด็กสมาธิสั้นทุกคนไม่เหมือนกัน สิ่งที่เหมาะสำหรับเขา อาจไม่เหมาะกับคนอื่นก็ได้สารภาพเลยว่าก่อนเรามาอ่านเรื่องนี้ เราไม่เคยทราบเลยว่าสมาธิสั้นมีหลายอาการ หรือการบำบัดทำอย่างไร เรารู้แค่ว่าสมาธิสั้นมีอยู่เท่านั้นเอง แถมยังมีความคิดผิดๆ เกี่ยวกับมันด้วยซ้ำ