เดือนสิบสอง น้ำนองตลิ่ง  บางครั้งน้ำท่วมเกือบถึงพื้นบ้าน  กลางดึกคืนนั้นท่ามกลางความเงียบ มีแต่ความวังเวง  ฉันได้ยินเสียงของแข็งกระทบกันใต้ถุนบ้านก็รีบไปคว้าไฟฉายดวงเล็กๆมาส่องดู  ภาพที่เห็นโอ้โห...อะไรกันนั่น  ศพกำลังขึ้นอืด  ตาเหลือกถลน  ลิ้นจุกปาก  นอนบวมอึดทึ่ด  ดันโลงแทบแตก ฉันพยายามที่จะละสายตาแต่มันทำไม่ได้จริงๆ  เหมือนกับถูกล็อคเอาไว้  สักพักสติคืนมาร้องเรียกพ่อลั่น  พ่อรีบไปหาไม้ยาวๆมาเขี่ยโลง แต่มันก็ไม่เคลื่อนไหว  คงเบียดอยู่กับพื้นกระดานเสียงดังกึงกังๆตลอดทั้งคืนที่พวกเราจำเป็นต้องอยู่ตรงนั้น  เพราะไม่มีที่ไป  ต้องรอให้ถึงรุ่งเช้าจนน้ำลดลงมากพอสมควรจึงจะเขี่ยโลงศพออกพ้นไปจากใต้ถุนบ้าน  เฮ้อ! โล่งอกไปที  ต้องทนอยู่ในภาวะน่าสะพรึงกลัวเกือบทั้งคืน  ถามว่าโลงศพมาจากไหน คำตอบคือวัดแหลมใต้ซึ่ีงตั้งอยู่ริมแม่น้ำ  มีการฝังศพไว้มากมายเป็นเวลาเนิ่ินนานปี  ต่อมาน้ำเซาะตลิิ่งพังไปเรื่อยๆ  จนโลงศพหลุดลอยไปตามน้ำ  ทักทายเพื่อนบ้านใกล้เรือนเคียงกันถ้วนหน้า