ที่รัก...
คุณคือผลไม้ต้องห้ามในสวนอีเดน
ส่วนผมคืออีฟที่อยู่ในเรือนร่างของอาดัม
คือคนบาปที่บังอาจเอื้อมเด็ดคุณลงมาจากต้น
ผมรู้ว่าคุณมีเจ้าของ
ผมรู้ว่าคุณมีคนที่คุณรัก
แต่ผมรักคุณเหลือเกิน และไร้จิตสำนึกที่จะหักห้ามใจ
ไม่มีผีห่าซาตานตนใดแปลงกายเป็นงูเพื่อมาล่อลวงผมให้ทำชั่ว
ผมยื่นมือที่เปี่ยมด้วยกิเลสตัณหาไปหาคุณ...ด้วยความตั้งใจของผมเอง
ผมเด็ดคุณหลุดจากขั้ว
ฉุดคุณลงมาเกลือกกลั้วในเพลิงปรารถนาอันร้อนแรง
ผมขบกัดคุณ
ขย้ำเคี้ยวคุณ
กลืนกินคุณ
กระทั่งคุณเหลือแต่แกนเปลือยเปล่าท่วมท้นอารมณ์
ทว่าหลังจากโอบกอดคุณจนสมใจอยาก ผมกลับต้องนั่งร้องไห้อยู่ปลายเตียง
บาปของอาดัมและอีฟที่กินผลไม้ต้องห้ามคือการถูกขับไล่ออกจากสวนอีเดน
แล้วบาปของผมเล่า...
บาปของการไม่รู้ดีชั่ว
บาปของการคว้าผลไม้ต้องห้ามมากัดกิน
บาปของการลักกินขโมยกินกับคุณ ทั้งๆ ที่คุณมีเธออยู่แล้ว
คงไม่มีปลายทางอื่นใดรอผมอยู่ นอกจากขุมนรกที่ลึกที่สุด ทรมานที่สุดกระมัง
ไฟบรรลัยกัลป์คงจะแผดเผาผม เพลิงร้อนหมกห่มร่างกาย หลอมละลายเนื้อหนัง เผาไหม้กระดูกผมจนป่นเป็นผงเถ้า แม้แต่จิตวิญญาณก็อาจมอดดับอยู่กลางเพลิงโลกันต์
ผมปาดน้ำตาทิ้ง มองคุณที่หลับใหลอยู่
ผมบอกตัวเองซ้ำๆ ว่าไม่เป็นไร
ผมยอมตกนรกหมกไหม้
ก็เพราะคุณ...
เข้าสู่ระบบเพื่อแสดงความคิดเห็น
Log in