" โจรูโน่.. "

" เลิกงับคอฉันได้เเล้ว "

มิตต้าเอ่ยเสียงเรียบกับแวมไพร์ผมทองที่กำลังคันเขี้ยวขบหลังคอเขาเล่นจนเลือดสีแดงข้นไหลซิบๆ

โจรูโน่ไม่ได้สนใจนัก ปากยังคงงับต้นคอหนาต่อไป คมเขี้ยวนั่นไม่ได้สร้างบาดเเผลอะไรมากมาย

เเต่ถ้าเทียบมิตต้าเป็นคนธรรมดาก็คงจะตัวซีดตายไปตั้งนานเเล้ว

" มิตต้า "

" อะไร " เขาเอ่ยโดยสายตายังไม่ละจากการอ่านคัมภีร์ไบเบิล

" พรุ่งนี้คุณมีลูกเเกะมารอสารภาพบาปนะ "

" ฉันยังอ่านบทที่4ไม่จบ "

" ตลกสิ้นดี "

โจรูโน่ผละออกจากลาดไหล่กว้าง ใบหน้าสวยคมมองย้อนหลังกับมาที่เขา ดวงตาสีเขียวมิ้นท์เหลือบมองใบหน้าคมคายอย่างเบื่อหน่าย

" ทั้งๆที่คุณเองก็ไม่ใช่บาทหลวงเเท้ๆ "

" โจรูโน่ ฉันเคยบอกเเล้วไง " มิตต้าปิดคัมภีร์เล่มหนาก่อนจะลุกไปยังหน้ารูปปั้นพระเยซู " ฉันเเค่อยากอยู่อย่างสงบ "

" ก็รู้ น่าขำดีที่ซาตานเข้าโบสถ์ได้ "

" ก็เหมือนเเวมไพร์เเบบเธอที่ไม่กลัวไม้กางเขนนั่นเเหละ "

ใช่ 

มิตต้าเป็นซาตาน

ตอนเเรกที่โจรูโน่มาโบสถ์ที่นี่ก็เพียงอยากจะหาเลือดแม่ชีสาวๆสักคนเเต่ก็ดันมาเจอมิตต้าที่จ่อกระบอกปืนใส่เขา

ตอนเเรกก็นึกว่าเป็นเเค่กระสุนตะกั่วธรรมดา

จนกระทั่งมันทะลุหัวเขานั้นเเหละถึงรู้ว่าไม่ใช่ทั้งตะกั่วกับเงินโง่ๆ

กระสุนผสมเเร่หินศิลานั้นมีเเต่หนึ่งในซาตาน 

ชั้นสูงอย่างมิตต้าที่ใช้

เอาเป็นว่ารู้กันเเค่สองคน โจรูโน่ก็ไม่ได้ตายเเต่ทำเป็นว่าซีม่องเท่งให้เเม่ชีเสียงเเหลมนั่นไม่สงสัยในตัวของมิตต้าเพียงเท่านั้น

ตอนเเรกมิตต้าก็นึกว่าอีกฝ่ายจะเจ้าคิดเจ้าเเค้นแบบพวกแวมไพร์ชั้นต่ำเเต่ที่ไหนได้โจรูโน่ผันตัวมาเเกะติดเขาโดยมีเหตุผลว่าเป็นคนเเรกที่ทำเจ้าตัวเลือดสาดกระจายได้

เเวมไพร์ชั้นสูงนี่เเปลกแบบนี้ทุกคนรึไงนะ

" เเล้วจะออกไปหาอะไรกินรึไง " มิตต้าเอ่ยถาม

โจรูโน่หันมาพลางกระโดดพาตัวเบาๆของตัวเองมาขี่คอซาตานตัวหนาก้มห้อยหัวตัวเองมาสบตาอีกฝ่าย

" ไม่ค่อยหิว เเล้วคุณละ "

" สูบบาปพวกลูกเเกะนั่นก็เพียงพอ "

" งั้นหิวอย่างอื่นไหม..."

ถือว่ารู้ๆกัน รอยยิ้มฉายขึ้นบนใบหน้าคมดวงตาสีดำนั่นเปลี่ยนเป็นสีเเดงสดก่อนจะคว้าเเวมไพร์ตัวขาวที่ขี่คอเขาให้ลงมากดกองอยู่ที่พื้น

ดตาสีเขียวมิ้นท์กรอกมองไปยังรูปปั้นพระเยซู เรียวปากยกยิ้มเหยียดใส่มือสีขาวซีดกุมใบหน้าอีกฝ่ายให้ลงมาซุกที่ข้างลำคอ 

" ไม่คิดจะเเคร์พระเจ้าสักนิดหรือคุณบาทหลวง "

" ยังกับเราทั้งคู่ต้องเเคร์ "

เสียงหัวเราะคิกคักดังก้องไปทั่วโบสถ์เงียบสงัด คืนบาปก่อเกิดโดยเขาทั้งสองตน ท่ามกลางสายตาของพระผู้เป็นเจ้าอย่างไปยี่ระต่อสิ่งที่กระทำ

พระเจ้าทอดทิ้งพวกเขาให้ลงมาจุดที่ต่ำที่สุด...

เเล้วเหตุใดยังจะต้องนึกถึงบาปอีกละ...