"ไม่ได้เจอกันนนานนะมิเคล" ชายผมน้ำตาลเอ่ยพลางมองอีกคน "มาล่าฉัน? คิดถูกแล้วหรอสาวน้อย เพราะเธอเองรู้ดีว่าคนที่มาล่าฉันจุดจบเป็นอย่างไร"

มิคาเอล่าพ่นลมออกมาอย่างเบื่อหน่าย ถ้าไม่ใช่เพราะคนตรงหน้ารู้จุดอ่อนจุดแข็งของเธอก็คงชนะเขาได้สบาย ๆ แล้ว หญิงสาวมองครูฝึกตนเองก่อนจะพูดออกมา "คุณทิ้งฉันไว้กับปืน.. " เธอเอ่ย "ทิ้งฉันไว้กับปืนสั้นเนี่ยนะ?! ฉันเกือบอดตายกลางทะเลทรายเมืองเท็กซัสนะ"

"ฉันมีเหตุผลที่ทำแบบนั้น"

"เหตุผล? เหตุผลอะไรกัน..."

จอห์นเงียบลงก่อนจะหยิบบางอย่างมาครอบหัวอีกคนคล้ายถุงผ้าสีดำ มิคาเอล่าดิ้นสุดชีวิตเพื่อเอาตัวรอดก่อนจะรู้สึกว่าตนเองกำลังจะโดนแบกขึ้นบ่าไปแบบเมื่อตอนนั้นอีกครั้ง ภาพความทรงจำในอดีตกลับมาฉายซ้ำไปซ้ำมาราวกับภาพวิดีโอ มือเรียวกำมือและทุบอีกคนให้ปล่อยเธอลงไป แต่เขาดูไม่สะทกสะทานอีกทั้งยังพูดขู่

เธอได้กลิ่นไหม้ของบ้านตนเอง เสียงกรีดร้องของแม่ตนเองตอนที่ถูกยิงที่หัวต่อหน้าพ่อก่อนที่เขาจะโดนยิงตายตามหลัง กลุ่มคนตรงหน้าฉุดกระชากลากเธอไปตามพื้นหญ้า ตามลำตัวของเด็กสาวมีแต่บาดแผล เพราะโดนตบตี พวกมันคนนึงจับแขนเธอไว้แน่น อีกคนพยายามฉีกเสื้อผ้าเธอแต่เท้าเล็กถีบและดีดดิ้นไปมา ส่งเสียงร้องของความช่วยเหลืออย่างไร้ความหวัง สิ่งต่อมาที่ได้ยิน คือ เสียงปืนที่ดังอย่างต่อเนื่องก่อนจะเงียบลงพร้อมกับมีคนบางคนที่เดินมาทางเธอ สายตาเย็นชาของคนตรงหน้ามองนิ่ง ๆ 

มิคาเอล่าไม่ได้แต่งตัวแบบที่ต้องไปทำงานฆ่าคน ตรงกันข้ามเธอแต่งตัวเยี่ยงคนธรรมดาสามัญ หญิงสาวยืนอยู่บนรถไฟฟ้าตามที่อีกคนก่อนจะรู้สึกว่ามีคนบางคนมายืนอยู่ทางข้างหลังเธอ ร่างบางรู้ดีว่าเป็นใครเลยเอ่ยขึ้นเงียบ ๆ เพราะตอนนี้ผู้คนต่างไม่สนใจสิ่งรอบข้าง พวกเขาสนใจกับจอมือถือมากกว่าเสียอีก ปกติคนอย่างจอห์น วิค ไม่เคยขอความช่วยเหลือจากใครถ้าไม่จำเป็นแต่....เนื่องด้วยคนทั้งองค์กรตามล่าเขาและโดนตัดหาง จึงมีแค่ทางเดียว คือ ขอความช่วยเหลือจากเธอ