มันไม่มีเหตุผล ไม่มีจังหวะ

ผมค้นพบว่าตัวเองถูกโจมตีด้วย

ความรู้สึกที่ผมไม่เคยรู้จักมาก่อน

            “ที่จริง..ฉันรู้ตั้งนานแล้วแหละ ว่าแกชอบฉัน แต่ฉันก็พยายามหนีมาตลอดเพราะกลัวจะเสียเพื่อนดีๆอย่างแกไป”

          “แต่วันนี้ฉันรู้แล้วว่า ฉันควรจะยอมรับทุกอย่างแล้วก็ชัดเจนกับมัน”
           ไม่หรอก แกไม่จำเป็นต้องชัดเจนเลย 

           ผมรู้ดีว่าเธอคงไม่ชอบผม แต่ถึงอย่างนั้น สำหรับผมแล้วแค่แคลร์ปล่อยให้มันคลุมเครือแบบนี้ต่อไปเรื่อยๆก็พอ มันเป็นแค่ความเห็นแก่ตัวของผมเอง เพื่อที่ผมจะได้มีข้ออ้างในการอยู่เคียงข้างเธอ..ในฐานะเพื่อนหรือฐานะอะไรก็ได้ เป็นแบบนี้ไปเรื่อยๆก็ได้

          แต่วันนี้มันจบแล้ว...

          “ขอโทษนะ...ที่เป็นแบบที่แกต้องการไม่ได้”
        

         ไม่จริงเลยแคลร์…ไม่ว่าแกในตอนนี้หรือตอนไหนก็ตาม
         แกคือแคลร์ในแบบที่ฉันต้องการเสมอ

I'm dealing with it on my own

          แล้วคืนค่ำนั้นเป็นจุดเริ่มต้นที่ทำให้ผมไม่มีวันหลับใหลได้อีก
          ...ตลอดกาล

          ผมนั่งฟังเพลงริมหาดทราย ในยามค่ำคืนกับท้องฟ้าสีหมองมนเหมือนกับหัวใจของผม
         ผมไม่ชอบการมาค่ายเท่าไหร่ แต่ค่อนข้างชอบทะเลพอสมควร เสียงคลื่นมันชวนให้สงบใจอย่างประหลาด และบรรยากาศที่ไร้สรรพเสียงมันช่วยเยี่ยวยาผมจากความเจ็บปวดที่ทับถมอยู่ในอกให้เบาบางลงได้

        ผมคิดถึงก้อย...

       ตั้งแต่คืนวันนั้นที่ผมไม่สามารถหลับได้ ศักยภาพที่ไม่อนุญาตให้เจ้าของมีความฝันได้ ผมเกลียดมัน ทุกคืนวันผ่านไปอย่างยาวนานเหมือนพยายามบีบบังคับให้ผมจมไปกับความโดดเดี่ยว จนวันที่ผมได้พบกับเธอ
      “รู้ปะว่ามีคนแอบชอบอะ”

     เป็นประโยคง่ายๆ ...แต่นั่นแหละ

     มันใช้ได้ผลเสมอ กับคนโง่ๆอย่างผม

       “พวกเขามีสิทธิที่จะรู้ ว่ามีสัตว์ประหลาดอย่างพวกแกอยู่บนโลก”
       ก้อยถือมีดคัดเตอร์ไว้ในมือ ผมรู้สึกได้ว่าสายตาของเธอเปลี่ยนไป เปลี่ยนเป็นก้อยที่ผมไม่รู้จัก
       “ไหนเธอบอกว่า..เธอลาออกจากชมรมแล้วไง”
       ผมสับสน แล้วเสียงก็สั่นเครือ
       “ที่ผ่านมาเธอโกหกเราเหรอ?”
       ที่บอกว่าชอบ ที่ทำดีให้กัน ที่อยู่ด้วยกันในทุกคืนที่ผ่านมา หรือแม้แต่วันนั้นที่เราสบตากันท่ามกลางสีน้ำเงินในสระว่ายน้ำ
       ผมเอื้อมมือเข้าไปหาเธอ ค่อยๆสัมผัสมือเล็กๆที่ถือคัดเตอร์อยู่
       ผมเชื่อใจเธอ 

       ผมเจ็บ
       ไม่ใช่แค่ร่างกายแต่เป็นหัวใจ

        ผมคงลืมไป..
        ความรู้สึกของคนเรา มันไม่เท่ากันอยู่แล้ว

        “เฮ้ย! มานั่งทำอะไรคนเดียวตรงนี้อะ”
        ผมสะดุ้งเล็กน้อย ท่ามกลางความเงียบสงัดอันไร้ที่ติ เสียงของอีกฝ่ายดังพอที่จะทะลุผ่านหูฟังมาที่หูของผม
        ร่างของมณปรากฏขึ้นภายใต้แสงสลัวของพระจันทร์ อีกฝ่ายยิ้มให้ผมอย่างเป็นมิตร แม้ในความเป็นจริงศักยภาพของเธอไม่ค่อยจะเป็นมิตรสักเท่าไหร่
       “แกนั่นแหละ ดึกแล้ว..ทำไมยังไม่นอน” ผมถาม
       “ก็...มีเรื่องให้คิดนิดหน่อยอะ”
       อีกฝ่ายตอบห้วนๆตามแบบฉบับของตัวเอง ก่อนจะนั่งลงข้างๆผมโดยไม่ขออนุญาต มณมองไปทางทะเลที่มืดมิดเสียจนไม่เห็นอีกฟากฝั่ง ไกลโพ้นเสียจนเหมือนเป็นเส้นขอบโลก
       รอบๆพวกเราเงียบสนิท ผมมองไปทางเธอแต่ก็อับจนคำพูด เราไม่ค่อยคุยพูดกันมากหนักตั้งแต่ที่ผมพบศักยภาพของตัวเองหรืออาจเป็นตอนที่เธอมีปัญหากับคนในชมรม ผมไม่แน่ใจเหมือนกัน แต่น่าแปลกที่การนั่งข้างๆมณไม่ทำให้อืดอัดเหมือนคนอื่นๆ อย่างตอนที่นั่งคู่กันบนรถบัส เราต่างก็เงียบใส่กัน คงเพราะทั้งผมและเธอต่างก็พูดไม่เก่งกันทั้งคู่
       “ฟังเพลงอะไรออ?”
       มณถามเพื่อทำลายความเงียบ ถึงน้ำเสียงมันออกจะแข็งๆไปหน่อยก็เถอะ แต่มันทำเอาผมนิ่งไปนิดนึง อาจคงเพราะไม่ได้ปฏิสัมพันธ์กับผู้คนมานานจนเริ่มทำตัวไม่ถูก
       “…เพลง Malibu Nights ...ของ LANY”
       “ออ....ขอฟังได้ปะ?”
       ผมถอดหูฟังของตัวเองให้มณสวมแล้วเริ่มเปิดเพลงที่ฟังใหม่อีกรอบ อีกฝ่ายดูตั้งใจฟังอย่างไม่น่าเชื่อ เธอลูบตาลงเหมือนกำลังใช้เวลาถอดความบทเพลง
      

       ผ่านไปสักพักหยดน้ำใสก็ไหล่ออกมาจากดวงตาคู่สวยนั้น
       “..มณ?”

      “..โทษที เพลงมันเศร้าอะ”
      มณรีบซับน้ำตา ก่อนจะปกปิดความเศร้านั่นด้วยรอยยิ้มฝืดๆ
     “แกเกลียดเราไหม?”
     มณถามด้วยน้ำเสียงสั่นเครือพร้อมกับเสียงคลื่นที่กระทบชายฝั่ง
      “…ทำไมอะ?”
      “เราถามว่า..เกลียดเราไหม?”
      “ก็...ไม่นะ เราไม่เกลียดแกหรอก”
      “…เหรอ”
      มณส่งเสียงอ่อน ซุกหน้าลงในท่ากอดเข่า ท่าทางแบบนั้นไม่ต่างจากเด็กตัวเล็กๆ ทำเอาผมแปลกใจเพราะไม่เคยเห็นบรรยาการแบบนี้ของมณ
      “แล้ว...แกเคยเกลียดตัวเองปะ?”
      ความเงียบเข้าปกคลุมพวกเราอีกครั้ง
      “อืม ...เคยสิ”

     “แกเกลียดตัวเองเหรอ?” ผมถาม
    “…เราแค่ ไม่รู้ว่าจะมีศักยภาพไปทำไมถ้าทำให้คนอื่นเดือดร้อนอะ เพื่อนที่ชมรมเรา มันก็เดือดร้อนเพราะเรา”
    เสียงของมณสั่นอีกแล้ว ผมรู้สึกถึงน้ำตาของเธอจากน้ำเสียงนั้น
    “...แล้วตอนที่พวกนั้นคลุ้มคลั่ง มันบอกว่าเกลียดเรา แม้แต่...เพื่อนที่เรารักที่สุด ที่บอกว่ารักเรา...”
    “…”
     ผมได้ยินเสียงสะอื้นปะปนมากับเสียงของมณ มันเป็นสถานการณ์น่าอึดอัดที่ผมไม่เคยเจอมาก่อน
     ผมค่อยๆเอื้อมมือไปสัมผัสแผ่นหลังที่สั่นไหวเพราะน้ำตา มณดูตัวเล็กขึ้นมาทันที     
     นี่เป็นครั้งแรกที่ผมรู้สึกว่าอีกฝ่ายเปราะบางอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน ร่างกายของมณที่เคยดูแข็งแกร่งหนักแน่นกลับสั่นไหว เธอนั่งด้วยท่ากอดเข่าราวกับเด็กทารกที่ขดอยู่ในท้องแม่ ผิวเนื้อนุ่มนิ่มนั้นเหมือนโหยหาความอบอุ่นท่ามกลางความเย็นยะเยือกจากลมทะเล

     ผมหยุดความคิดนั้นไว้ แล้วค่อยๆเลื่อนมือที่คอยลูบหลังเปลี่ยนเป็นศีรษะแทน มือของผมสัมผัสลงบนเส้นผมอ่อนนุ่มของมณ ทำให้ผมยิ่งรู้สึกว่าอีกฝ่ายเหมือนเด็กตัวน้อยๆจริงๆ

    สุดท้ายแล้วมณก็ร้องไห้จนเผลอหลับซบลงบนไหล่ของผม ผมจึงจัดท่าให้มณมานอนตักผมแทน
    แปลกที่วันนี้มีพระจันทร์และดวงดาวส่องแสงอัดแน่นเต็มท้องฟ้า มันสวยงามและสว่างไสวอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน

      ค่ำคืนนี้ก็เป็นอีกหนึ่งคืนที่ผ่านไปอีกวัน ต่างกันตรงที่...
      ผมไม่ได้ข้ามผ่านมันไปเพียงลำพัง

03.

ตอนนี้เป็นตอนพิเศษเล็กๆของกรกับมณค่ะ เป็นคู่ที่เราแอบชิปมานานแต่ไม่มีโมเมนท์เลย กรเองก็นกแล้วนกแล้วอีก อยากให้น้องมีคู่บ้าง 

ด้วยความที่ว่าทั้งกรและมณต่างก็เป็นคนที่ไม่ชอบศักยภาพของตัวเองทั้งคู่เลยน่าจะเข้าใจกันและกันมากที่สุด อีกส่วนหนึ่งเพราะเฟียตกับปุยเมฆมีเคมีบางอย่างที่พอยืนคู่กันแล้วดูเข้ากันดี.

ส่วนเพลงที่ใช้ประกอบในฟิคเรื่องนี้คือเพลง Malibu Nights ของ LANY ค่ะ 

ขอบคุณบทแปลเพลงจาก YOUR BASIC TRASH หรือ คุณ spooky goldfish (@lucasvapor) ค่ะ

เป็นช่วงตอนเที่ยงคืนกว่าๆ ที่เรากำลังเขียนฟิคแปงเวฟนี่แหละ อยู่ๆก็เจอเพลงนี้ขึ้นมาในฟีด ในเอ็มวีเป็นทะเลที่มีเสียงคลืนเล็กๆ บวกกับเสียงเปียโนและเนื้อเพลงเศร้าๆ ทำให้คิดถึงกรขึ้นมา แล้วรู้สึกว่าเพลงนี้เหมือนกรเลย เลยเป็นแรงบันดาลใจในการเขียน oneshot ตอนนี้ค่ะ

อยากให้ลองเปิดไปด้วยระหว่างอ่านนะคะ .