เวฟก็ลุกพรวดโดยไม่บอกกล่าว พอถามว่าจะไปไหนก็ตอบสั้นๆว่า “เดินเล่น” พอผมถามว่าจะไปด้วยได้ไหม อีกฝ่ายก็ไม่ตอบ ผมจึงถือว่าความเงียบนั่นเป็นคำอนุญาต ผมตัดสินใจเดินตามหลังอีกฝ่ายมาอย่างเงียบๆ
       ผมคิดว่านี่เป็นโอกาสที่เราจะได้พูดคุยกันอย่างจริงๆจังๆ ที่ผ่านมาผมกับเวฟไม่เคยคุยกันแบบดีๆเลยสักครั้ง มีแต่ช่วงหลังที่มาค่ายเหมือนเราเริ่มจะจูนเข้าหากันทีละน้อยแม้คลื่นจะติดขัดอยู่บ้าง แต่ก็เป็นการเริ่มต้นที่ดีพอสมควร
       “ตอนเช้านี้ อากาศดีเนอะ มึงว่าปะ?” ผมเริ่มเป็นฝ่ายชวนคุยก่อน
       “อืม...ก็ดี”
       พวกเราเดินกันไปเรื่อยเปื่อยบนหาดทรายสีขาวนวล ได้ยินเสียงคลื่นแทะเล็มชายฝั่งเบาๆ
       “ถามจริง มึงคิดยังไงถึงมาคุยกับกุว่ะ?”
        เวฟหันหลังกลับมาเผชิญหน้ากับผม ดวงตาใต้กรอบแว่นจับจ้องมาทางผม ท่ามกลางแสงอาทิตย์ที่สาดเข้ามา ทั้งใบหน้า ทั้งดวงตา และร่างของเขานั้นชัดเจนอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน
        “กุก็แค่...อยากคุยกับมึงดีๆบ้าง เหมือนที่คนเป็นเพื่อนเขาคุยกัน ..แค่นั้น”
        อีกฝ่ายหัวเราะในลำคอ
        “เพื่อน? แล้วมึงคิดว่ากุอยากเป็นเพื่อนกับมึงเหรอ?”
         ผมรู้สึกเหมือนหน้าอกถูกทุบ
        “ทำไมมึงพูดแบบนั้นว่ะ?”
        “แล้วทำไม? มึงคาดหวังอะไรอยู่ว่ะ ที่มึงมาคุยดีกับกุก็เพื่อหวังจะเกาะกุเหมือนที่มึงทำกับเพื่อนมึงนั่นแหละ แค่กุยอมพูดดีด้วยหน่อย คิดว่ากุจะโง่เชื่อมึงออ?”
        น่าแปลกที่มันเป็นประโยคสามัญที่เวฟมักใช้พูดกับคนอื่นๆอยู่แล้ว แต่กลับทำให้ความรู้สึกปวดหน่วงในใจของผมขยายออกไป
        “นี่เราจะพูดกันดีๆซักครั้งไม่ได้เหรอวะ? เอาตรงๆนะ กุไม่ชอบที่มันเป็นแบบนี้เลยว่ะ”
        ผมไม่แน่ใจเหมือนกันว่ากำลังพูดอะไรกันแน่ ผมรู้สึกเหมือนเสียสติและปากกำลังขยับของมันเองโดยที่ควบคุมไม่ได้
        “กุหมดคำพูดที่จะพูดจะมึงแล้วนะ กุไม่เข้าใจด้วยว่าทำไมตัวเองต้องพยายามขนาดนี้ กุก็แค่อยากคุยกับมึงอะ กุผิดมากเหรอวะ?”
        ผมรู้สึกเหมือนเสียงสั่นเครือ รู้สึกเหมือนปวดร้าวที่หน้าอก
        เวฟเบิกตากว้างเล็กน้อย ผมคิดไปเองหรือว่าภาพของเวฟตรงหน้าช่างสั่นไหวและพร่าเบลอเหลือเกิน ผมคิดไปเองรึเปล่า...      

        ว่าเหมือนน้ำตามันไหลออกมาเลย

         “…แปง”
        ผมเหมือนได้ยินเสียงเวฟเรียกชื่อ มันแผ่วเบาเสียจนเสียงนั้นกลืนหายไปกับเสียงคลื่น

03.

        “…”
        “ไอ้แปง!”
        ผมสะดุดเล็กน้อยเมื่อได้ยินโอมตะโกนเรียกในระยะสองเซนติเมตร
        “เชี่ย ไม่ต้องตะโกนก็ได้ปะว่ะ”
        “จะไม่ให้ตะโกนได้ไงว่ะ กุเรียกมึงเป็นรอบที่ล้านแปด มึงก็เหม่ออยู่นั่นแหละ แหนะๆ หรือว่าคิดถึงใครอยู่”  โอมทำท่าแซวเหมือนทุกครั้งที่มันชอบเล่นมุกตลกกับผม แต่ผมรู้สึกไม่มีแรงจะตอบโต้เท่าไหร่ หัวใจเหมือนลูกโป่งที่โดนเจาะรูจนแฟบ
       “โอม แกดูเพื่อนด้วยดิ ว่าแปงมันเล่นกับแกไหม” น้ำตาลท้วง
       “เฮ้ย ไม่เป็นไรน้ำตาล เราแค่รู้สึกเหนื่อยๆ”
        ช่วงบ่ายแดดค่อนข้างแรง ทำให้พวกผมต้องเข้ามาหลบไอร้อนใต้ตัวอาคารที่เป็นลานโต๊ะหินอ่อน แต่บางคนก็ออกไปสัมผัสกับน้ำทะเลและต่อสู้กับแสงแดดอย่างไม่เกรงกลัว ผมหันหน้าไปทางทะเล เหม่อมองเส้นขอบฟ้าอย่างเงียบๆ ที่ชายหาดมีปุณณ์ แคลร์ มณและแฝดแจ็คโจกำลังเล่นน้ำทะเลอย่างสนุกสนาน
        นั่นสิ ...มาทะเลทั้งที ก็น่าจะไปสนุกแบบนี้บ้าง
        “…แปง”
        อยู่ๆก็เหมือนได้ยินเสียงของเวฟซ่อนทับมากับเสียงคลื่นเลย เสียงของเวฟตอนที่เรียกชื่อผม ทั้งตอนที่มันทะเลาะกับแน็คในห้องสมุดหรือแม้แต่ตอนนั้น
       “ไอ้เวฟ มึงมีอะไรวะ”
       ผมหันขวับเหมือนได้ยินเสียงโอมเรียกชื่อเวฟ ร่างในเสื้อเชิ้ตสีขาวยืนอยู่ตรงหน้าพวกผม
       เสียงเมื่อกี้เป็นเสียงเวฟจริงๆ
      “ใครคุยกับมึง กุเรียกแปง ...ใช่ไหมแปง?”
       เวฟเบนศีรษะมาทางผมพร้อมกับเลิกคิ้วเป็นเชิงคำถาม

       ใช่ไหมแปง..?

       ใช่ มันคือประโยคนั้นในห้องสมุด นั่นคือครั้งแรกที่เวฟเรียกผม ...ชื่อของผม
       “…กุเหรอ?” ผมถาม
       “เออ มึงนั่นแหละ”
       สมองผมยังไม่ทันประมวลผล เวฟก็เดินเข้ามาคว้าแขนของผมให้ลุกพรวดจากโต๊ะแล้วเดินออกจากลานโต๊ะหินอ่อน ได้ยินโวยวายของโอมแต่เวฟดูเหมือนจะไม่สนใจเลย อีกฝ่ายดึงผมให้เดินตามด้วยมือเล็กๆนั่น แม้ความเป็นจริงผมจะสะบัดมือนั้นทิ้งได้ไม่ยาก แต่ผมก็เลือกจะเดินตามอีกฝ่ายไปอย่างไร้คำถาม

04.