ฝนตกจนได้
        ดีที่เต็นท์เป็นผ้ากันน้ำที่ทำให้เต็นท์ไม่ล้มและเราไม่เปียกไปเสียก่อน
       กลิ่นอายของสายฝนโปรยปรายและไอเย็นตกกระทบกับผิวสัมผัส แมวน้อยหลับอย่างไม่รับรู้รอบข้างและภายในเต็นท์มีแค่เราสองคนที่นอนหลบสายฝนบนผ้าปูที่นอนอุ่นนุ่ม แปงนอนคว่ำหน้าอยู่ข้างๆผม ครึ่งหน้าของอีกฝ่ายจมไปกับความอ่อนยวบของฟู่ สายตายังคงสอดส่องมาทางผม
       “มึง...จะไม่พูดอะไรหน่อยเหรอ?” แปงถาม
       “แล้วจะให้กุพูดอะไรล่ะ?”
       ผมที่อยู่ในท่านอนคว่ำโดยมีหมอนอิงเพื่อเล่นซูโดกุในไอแพคฆ่าเวลา มีแสงจากโคมไฟเล็กๆเพื่อให้มองเห็น
       “ทำอยู่อะไรอะ?”
       “เล่นซูโดกุแบบ 9x9”
       “กุยังไม่รู้เลยว่าซูโดกุคืออะไร นี่มึงยังมีแบบ 9x9 อีก”
       “ก็มึงโง่ไง”
       “เออ ยอมรับ”
       แปงยัดตัวขึ้นมามองผม ก่อนจะเลือนสายตาไปในไอแพค ตารางตัวเลขที่ปรากฏอยู่ในนั้นสะท้อนผ่านดวงตาของแปงไป
       “โห ยากวะ ...มีแต่เลขเต็มไปหมดเลย”
       “กับมึง กุไม่แปลกใจหรอก”
       “กุแค่ไม่เก่งเลขปะละ”
       “ครับ พ่อคนเก่ง”
       ผมตอบประชดประชันไป เสียงฝนข้างนอกตกกระหน่ำไม่หยุด กลิ่นชื้นตกกระทบจมูกหนาแน่น ไม่รู้เวลาผ่านไปเนินนานเท่าไหร่ แปงยังคงจ้องกิจกรรมที่ผมทำอยู่อย่างนั้น หัวของอีกฝ่ายเอียงอิงมาทางผมจนเกือบจะซบไหล่
       “ทำไรอะ?”
      ผมขยับไหล่หนี
      “พิงไม่ได้เหรอ?”
      “ไม่”
      ผมส่งเสียงแข็งทว่าในใจสั่นไหว ผมแสร้งทำเป็นเล่นซูโดกุต่อเพื่อกลบเกลื่อนอาการใจเต้นปิดปกตินี่ แต่มันเหมือนจะไม่ช่วยอะไรเลย ผมรู้สึกว่ามือสั่นเล็กน้อยแล้วการคำนวณเพื่อวางเลขแต่ละช่องก็เริ่มช้าลง หัวใจส่งเสียงดังโครมครามจนน่ารำคาญ
     ผมวางไอแพดลง ซบหน้าลงกับฟู่ รู้สึกตัวหนักอึ้งอย่างไม่ทราบสาเหตุ แปงดูตกใจที่เห็นการกระทำอันกะทันหันของผม ผมเอามือทั้งสองข้างกุมหัวใจไว้ มันเต้นไม่ยอมหยุด ผมไม่ชอบเลย เพราะมันทำให้อกผมปวดและช่องท้องก็รู้สึกวูบวาบ
      “เวฟ มึงเป็นไร?”
      แปงเอื้อมมือมาสัมผัสไหล่ ก่อนจะเลือนมือมาสัมผัสที่แก้มขวาและที่หน้าผาก ผมตัวแข็งทื่อทำอะไรไม่ถูกเลย หัวใจเจ้ากรรมก็สั่นสะเทือนรุนแรงอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน
      “มึงไม่สบายเหรอ?”
      “เอามือออกไป...”