You are always gonna be my love
いつか誰かとまた恋に落ちても
I'll remember to love
You taught me how
You are always gonna be the one
今はまだ悲しい love song
新しい歌歌えるまで

 เธอจะเป็นความรักครั้งแรกของฉันเสมอ

แม้ว่าฉันอาจจะตกหลุมรักใครอีกครั้งในวันข้างหน้าก็ตาม

                              ฉันจะจดจำการรักใครสักคนที่เธอได้สอนฉันเอาไว้                             

เธอจะยังคงเป็นหนึ่งเดียวเสมอ

แม้ว่าตอนนี้...มันจะยังเป็นเพียงบทเพลงที่แสนเศร้าก็ตาม

จนกว่าจะถึงวันหนึ่ง...ที่ฉันสามารถจะร้องเพลงใหม่ได้อีกครั้ง

First love

宇多田ヒカル

________________________________________

ตึ่กตึ่ก ตึ่ก

เด็กสาวหน้าตาน่ารักน่าเอ็นดูกำลังวิ่งกระหืดกระหอบเธออยู่ในเครื่องแบบมัธยมปลายใหม่เอี่ยมสวมทับเสื้อเชิ้ตสีขาวสะอาด ตรงหน้าอกด้านซ้ายของเสื้อสูทสีกรมท่านั้นมีตราสัญลักษณ์โรงเรียนสีขาวมุกเหลือบทองปักอยู่โบว์สีแดงสายสก็อตเข้มถูกผูกไว้ต่ำกว่าลำคอ เธอสวมกระโปรงสั้นสีลายสก็อตสีเทาสั้นเหนือเข่าทำให้เห็นเรียวขาวเนียน ตัดกับถุงเท้าสีดำความยาวเกือบถึงหัวเข่าได้เป็นอย่างดี ดอกซากุระโปรยปรายตามสายลมราวกับกำลังกล่าวอรุณสวัสดิ์เธออยู่ไปทั่วทุกหนทุกแห่ง

ทุกสิ่งทุกอย่างดูดีไปหมดถ้าไม่ติดที่ว่าเธอมีเวลาเหลือแค่สิบห้านาที ก่อนที่ประตูโรงเรียนจะปิดก็เท่านั้นเมื่อคืนเธอไม่น่าดูการ์ตูนจนดึกเลยให้ตายสิ เพิ่งจะเปิดเทอมมาได้แค่เดือนเดียวเท่านั้นเองเธอก็เริ่มทำสถิติมาสายแล้วอย่างนั้นหรอ!

เหงื่อเม็ดใสผุดขึ้นหน้าผากขาวใสแก้มอมชมพูระเรื่อของเธอกลายเป็นสีแดงจัด เรือนผมสีน้ำตาลเข้มจนเกือบดำความยาวประมาณหน้าอกสะบัดไปมาตามแรงวิ่งผมหน้าม้าที่ปรกคิ้วตอนนี้แตกกระเจิงเพราะสายลมฤดูใบไม้ผลิที่พัดมาประทะใบหน้าดวงตากลมโตภายใต้แพขนตาคู่นั้นชำเลืองนาฬิกาที่ข้อมือและมองทางข้างหน้าสลับกันจนกระทั่งเธอมาหยุดที่หน้าประตูโรงเรียนมัธยมปลายชิโรคินในสภาพยืนเกาะประตูรั้ว

“แฮ่ก แฮ่กกะ...กว่าจะมาถึง นึกว่าจะแย่ซะแล้ว”

“อรุณสวัสดิ์ค่ะคุณไอคาว่า”

เฮือก!

ไอคาว่า ฮานะสะดุ้งเฮือกเมื่อได้ยินเสียงที่ดังขึ้นทางด้านหลังเธอหันขวับอย่างรวดเร็วเพื่อมองหาต้นเสียงและก็พบใบหน้าของหญิงสาวผมยาวสลวยสีดำสนิทที่อยู่ๆ ก็โผล่ขึ้นมาราวกับซาดาโกะในเรื่องเดอะริงไม่มีผิดดวงตาคมเหมือนเหยี่ยวภายใต้กรอบแว่นสีแดงที่กำลังจ้องฮานะนั้นเหมือนกำลังจับผิดอะไรบางอย่างและแน่นอน…หล่อนมาพร้อมกับสมุดรายชื่อสมาชิกในห้อง

ฮานะรู้สึกได้ถึงเงามืดที่กำลังคืบคลานเข้ามาช้าๆ

“อะ...อรุณสวัสดิ์ค่ะหัวหน้าเมกุมิ”ฮานะพูดและโค้งน้อยๆ เป็นการทักทาย

“รู้สึกว่าคุณไอคาว่าจะมาสายบ่อยเหลือเกินนะคะ”หัวหน้าเมกุมิพูดขณะที่อ่านสมุดรายชื่อสมาชิกปกสีดำในมือที่ทุกคนมักจะตั้งนิคเนมให้มันว่า'เดธโน้ต' ซึ่งมันไม่ได้น่ารักเลยแม้แต่นิดเดียว

ก็แน่ล่ะสิ! สมุดบัญชีหนังหมาเดธโน้ตนั่นมีไว้เพื่อบันทึกการกระทำที่หัวหน้าเมกุมิเล็งเห็นว่าเป็นอันตรายต่อมวลมนุษยชาติ! เอาจริงๆ ก็ไม่ถึงขนาดนั้นหรอกนะ แต่หัวหน้าเมกุมิจดบันทึกทุกอย่างจริงๆแม้กระทั่งอาทิตย์ที่แล้วมีนักเรียนชายคนหนึ่งแคะจมูกแล้วป้ายกับโต๊ะก็ยังโดนเล่นงานซะยับเลยน่ากลัวชะมัด

ฮานะขยำชายกระโปรงของตัวเองด้วยความรู้สึกกดดันทำไมหัวหน้าเมกุมิต้องทำเสียงต่ำๆ แล้วหรี่ตาลงแบบนั้นด้วยเนี่ย

“เอ่อ...อ๊ะ!วันนี้อากาศดีจังเลยนะคะหัวหน้า! ฮะฮะฮะ” ฮานะทำเสียงร่าเริงและหัวเราะกลบเกลื่อนแต่นั่นไม่ได้ช่วยอะไรเลยสักนิดเพราะหัวหน้าไม่หัวเราะไปกับเธอด้วยแต่กลับจ้องสมุดในมือด้วยสายตาเคร่งเครียดเธอจึงเปลี่ยนเสียงหัวเราะงี่เง่านั่นเป็นเสียงกระแอมไอแทนแบบเนียนๆ

“เอาล่ะ” หัวหน้าเมกุมิปิดสมุดรายชื่อสมาชิกในห้องและเงยหน้าขึ้นมามองฮานะ “วันนี้คุณไอคาว่าต้องอยู่ทำความสะอาดห้องน้ำ”

“เอ๋? ทำความสะอาดห้องน้ำอย่างนั้นหรอคะ”

“ค่ะ...ก็งั้นแหละค่ะเป็นลงโทษสำหรับคนที่มาสายเป็นว่าเล่นแบบคุณไอคาว่าไง” หัวหน้าเมกุมิอธิบายด้วยสีหน้านิ่งๆ“เราตกลงเรื่องนี้กันตั้งแต่วันแรกที่เปิดภาคเรียนแล้วนี่คะ”

อึก...ฮานะแน่ใจว่าเธอไม่ได้ตั้งใจฟังแน่ๆตอนนั้นเธออาจจะกำลังแอบกินขนมใต้โต๊ะอยู่ก็ได้

“แต่ว่าฉันไม่อยากทำความสะอาดห้องน้ำ...นะ...นี่นา”ฮานะพยายามจะเถียงหัวหน้าเมกุมิแต่สุดท้ายน้ำเสียงท้ายประโยคของเธอกลับกลายเป็นตะกุกตะกักแทนเวลาที่เธอคิดจะเถียงใครสักคน มักจบลงด้วยการที่เธอรู้สึกเกรงใจขึ้นมาดื้อๆ แบบนี้เสมอ

“คือ...คือเย็นนี้ฉันมีธุระน่ะค่ะหัวหน้า!”

ฮานะพูดด้วยเสียงที่ชัดเจนขึ้นเธอแกล้งทำเป็นลืมบอกดีกว่าว่าธุระที่ว่านั่นคือการไปซื้อเค้กซากุระมองบลังค์(ฤดูใบไม้ผลิแบบนี้ต้องซากุระเท่านั้น!)

ทว่าหัวหน้าเมกุมิกลับยิ้มกรุ้มกริ่มแบบมีเลศนัยก่อนจะยื่นหน้ามาใกล้ๆ ฮานะ 

“นี่คือข้ออ้างในการไปดูคอนเสิร์ตเย็นนี้ใช่ไหมล่ะคะ”

    “เอ๋...คอนเสิร์ต?” ฮานะทวนคำพลางเอียงคอน้อยๆด้วยความสงสัย หัวหน้าเมกุมิกำลังหมายถึงคอนเสิร์ตอะไรกัน

“แหม! อย่าทำเป็นไก๋เลยค่ะคุณไฮคาว่าโฮะโฮะโฮะ ก็อย่างว่าแหละค่ะ ใครกันจะไม่หลงใหลใบหน้าเท่ๆของรุ่นพี่วงบาร็อคทั้งห้าคน โดยเฉพาะรุ่นพี่มิยาบิ อา...ฉันอยากเห็นใบหน้าเท่ๆและหุ่นเซ็กซี่ของเขาตอนที่ถอดเสื้อเหวี่ยงไปเหวี่ยงมาแล้วโยนลงมาข้างล่างผู้โชคดีที่จะได้เสื้อที่ชุ่มไปด้วยเหงื่ออาจจะเป็นฉันก็ได้นะคะ”

หัวหน้าเมกุมิหันหน้าไปอีกด้านเหมือนเธอกำลังเพ้อฝันก่อนจะหันมามองฮานะด้วยสายตาหวานหยาดเยิ้มและน้ำลายปริ่มๆ ที่มุมปาก

นะ...น่ากลัวแฮะ

“ฉันว่า...ไม่เห็นจะน่าหลงใหลเลย”ฮานะพูดงึมงำเพราะจากที่เธอลองจินตนาการดูนั้นยังไงก็คิดไม่ออกว่าคนสติดีๆที่ไหนจะถอดเสื้อออกมาแกว่งเล่น แต่หัวหน้าเมกุมิดูจะไม่ได้สนใจเสียงเล็กๆของเธอเลยแม้แต่น้อย อยู่ๆหล่อนก็กึ่งวิ่งกึ่งกระโดดไปหานักเรียนหญิงอีกคนที่เพิ่งเดินเข้ามาในโรงเรียนและพากันแสดงอาการตื่นเต้นกับเรื่องคอนเสิร์ตอะไรสักอย่างที่กำลังจะจัดขึ้นในเย็นนี้ดูเหมือนตอนนี้หัวหน้าเมกุมิจะลืมเรื่องของฮานะไปแล้ว

แต่นั่นมันก็ดีแล้วเพราะฮานะจะได้อาศัยทีเผลอตอนนี้หนีขึ้นตึกเรียน

ห้อง 1-B โรงเรียนมัธยมปลายชิโรคิน

ครืด

“อรุณสะ…เอ๋?”

ทันทีที่ฮานะเลื่อนประตูห้องเรียนและกำลังจะกล่าวทักทายเพื่อนๆในห้องอย่างทุกวันเธอก็ต้องชะงัก ปากของเธออ้าค้างน้อยๆ เมื่อเห็นกระดานดำซึ่งบัดนี้ได้ถูกขีดเขียนข้อความและรูปหัวใจจนเต็มไปหมดที่เด่นที่สุดคือข้อความภาษาอังกฤษตัวใหญ่ที่เขียนว่า BAROQUE ฮานะเอียงคอด้วยความสงสัยมันอ่านว่าอะไรน่ะ? บา...โร...เค...หรือเปล่านะ? (ฮานะที่สอบภาษาอังกฤษแทบจะไม่เคยผ่านกำลังพยายามอย่างมากที่จะอ่านข้อความบนกระดาน)

ฮานะเดินไปวางกระเป๋าที่โต๊ะเรียนของเธองงๆแต่ยังไม่ทันที่เธอจะได้เอ่ยปากถามใครหัวหน้าเมกุมิก็เดินเข้ามาพ้อยท์เท้าหน้าห้องเรียนอย่างสง่างาม หล่อนเชิดหน้าทำมุม45 องศาก่อนจะฉีกยิ้มซึ่งคงไม่มีใครสามารถให้คำตอบได้ว่าหล่อนจะทำแบบนั้นไปทำไม

“เอาล่ะสาวๆมาทางนี้เลยค่า!”

เสียงแหลมปรี๊ดที่จากการคาดเดาแล้วน่าจะมีความถี่สองล้านเดซิเบลดังขึ้นพลังเสียงของหล่อนสามารถสงบความวุ่นวายเมื่อกี้ในห้องเรียนได้อย่างไม่น่าเชื่อเมื่อสิ้นเสียงของหัวหน้าเมกุมินักเรียนหญิงในห้องก็กรูกันมาล้อมวงหน้าห้องมีเพียงฮานะที่นั่งอยู่ตรงโต๊ะประจำของเธอ ฮานะหยิบสมุดขึ้นมาวางบนโต๊ะตามด้วยกล่องดินสอและกล่องขนมบิสกิตแท่งรสสตรอเบอร์รี่ชอร์ทเค้กซึ่งเป็นของโปรดของเธอ(ที่เธอแอบกินในชั้นเรียนประจำ) เธอกำมือสองข้างและยกขึ้นมาทาบแก้มพลางมองกล่องขนมราคาแพงด้วยดวงตาเป็นประกายตอนนี้ฮานะกำลังตัดขาดจากโลกภายนอกอย่างสิ้นเชิง  

“เอาล่ะทุกคน!” หัวหน้าเมกุมิยกมือขึ้นมาประกบกันก่อนจะมองหน้าสมาชิกในห้องทุกคนด้วยแววตายินดี

“อะแฮ่ม! ทุกคนคงมาครบกันแล้วสินะคะฉันอยากจะเริ่มอัพเดทข่าวประจำวันก่อน วันนี้เป็นวันที่สำคัญมั่กมากสำหรับเราทุกคนแน่นอนค่ะอย่างที่รู้กันว่า...โรงเรียนชิโรคินมีของดีอยู่หลายอย่าง หนึ่งในนั้นก็คือวงบาร็อค!!!”

สิ้นเสียงของหัวหน้าเมกุมิก็มีเสียงกรี๊ดกร๊าดตามมาติดๆ หัวหน้าเมกุมิฉีกยิ้มอย่างพึงพอใจ

“ฉันแน่ใจว่าพวกเขาเป็นสาเหตุที่ทำให้พวกเราเลือกศึกษาต่อที่โรงเรียนแห่งนี้ใช่ไหมล่ะคะเอาล่ะค่ะ...ฉัน ยูกิบาระ เมกุมิ... ในฐานะแฟนคลับที่มั่นคงกับวงบาร็อคมาตั้งแต่สมัยมัธยมต้นโดยที่ตอนนั้นยังมีสมาชิกแค่สามคน ขอจัดตั้งกลุ่มแฟนคลับของห้องเราขึ้นมาเพื่อให้เราเป็นฐานแฟนคลับที่มั่นคง! ซื่อตรง! จริงใจ!”

หัวหน้าเมกุมิยกกำปั้นขึ้นมาและยังกระแทกเสียงทุกๆคำ ทุกคนก็มีสีหน้ามุ่งมั่นและชูกำปั้นขึ้นมาเช่นกัน (เพื่อ)

“อย่างที่รู้กันนะคะว่าวันนี้เป็นวันที่เราจะได้เห็นรุ่นพี่วงบาร็อคในคอนเสิร์ตที่จะจัดขึ้นที่ผับไลฟ์เฮ้าส์ซึ่งการแสดงสดครั้งนี้รุ่นพี่ได้แจกบัตรเข้าชมฟรีให้กับนักเรียนที่มาจากชิโรคินเป็นจำนวนหนึ่งร้อยใบ! และด้วยอำนาจมืดของฉัน...ฉันได้แย่งชิงบัตรมาให้ทุกๆคนเป็นจำนวนสามสิบใบค่ะ”

เมื่อพูดจบหัวหน้าเมกุมิก็เชิดหน้าขึ้นราวกับว่าภูมิใจกับความพยายามของตัวเองสุดๆซึ่งเธอก็ได้รับเสียงปรบมือรัวๆ จากนักเรียนหญิงในห้องกลับไป มีบางคนตะโกนว่า ‘หัวหน้าเมกุมิสุดยอด~’ อีกด้วย

“อย่างที่รู้กันนะคะว่านอกจากจะได้เห็นรุ่นพี่ทั้งห้าคนเจิดจรัสบนเวทีแล้วนี่ยังเป็นใบเบิกทางที่เราจะได้ประกาศว่าเราเป็นแฟนคลับของบาร็อคที่ยิ่งใหญ่ที่สุด!จะให้แฟนคลับกลุ่มอื่นมาแซงหน้าเราไปไม่ได้นะคะ ถ้าเราเป็นแฟนคลับที่ยิ่งใหญ่ที่สุดของบาร็อคโอกาสการเข้าถึงตัวรุ่นพี่ทั้งห้าก็มากขึ้นเป็นเท่าตัวเลยน๊า...” หัวหน้าเมกุมิลากเสียงแหลมๆ ของเธอประโยคสุดท้ายของเธอทำเอาเสียงกรี๊ดของผู้หญิงในห้องดังขึ้นตามมาทันที

“เพราะฉะนั้นเราต้องเตรียมตัวให้พร้อมและขอให้ทุกคนร่วมมือกันเย็นนี้เราจะไปคอนเสิร์ตกันทุกคนเลยนะคะ!เราต้องรวมพลังกันและประกาศในโลกรู้ค่ะว่าเราเป็นฐานแฟนคลับที่ยิ่งใหญ่ อุวะฮ่าๆๆๆ”

“อ๊าย!หัวหน้าคะใครไม่ไปก็บ้าแล้วล่ะค่ะ ฉันคนนึงล่ะที่ต้องไปให้ได้เพื่อบาร็อคอยากเห็นเจ้าชายคาสโนว่าอย่างรุ่นพี่ฮิเดอากิร้องเพลงจังเลย” เสียงของผู้หญิงสักคนในห้องดังขึ้น

“ดีมากค่ะคุณชิซาวะ”หัวหน้าเมกุมิเอ่ยชมด้วยความปลื้มปิติ

       “ตื่นเต้นจังเลยค่ะคุณหัวหน้า คุณหัวหน้านี่เก่งจังเลยนะคะโชคดีจังเลยที่เราเป็นแฟนคลับกลุ่มเดียวกับหัวหน้า” เสียงของใครสักคนที่ดังขึ้นสมทบคำพูดประโยคนั้นทำเอาหัวหน้าเมกุมิยิ้มหวานและกล่าวขอบคุณ

“ขอบคุณค่ะคุณมิชิเกะ”หัวหน้าเมกุมิขยิบตา

“ฉันรอแทบจะไม่ไหวแล้วนะพวกรุ่นพี่ไม่ได้ไปเล่นสดที่ไลฟ์เฮ้าส์มาตั้งหลายวัน คิดถึงจะแย่อยู่แล้วล่ะ”

“วันนี้พวกเค้าต้องหล่อมากแน่ๆเลยเนอะ”

“นั่นสินะ ฮิฮิฮิ”

“ว่าแต่ว่า...ทำไมไอคาว่าซังถึงไม่มาร่วมวงกับเราด้วยล่ะ”

กึก!

ทุกคนที่กำลังพูดคุยกันจอแจหยุดชะงักในทันทีแม้แต่คนที่กำลังหัวเราะก็อ้าปากค้าง ก่อนจะหันมามองฮานะเขม็งและภาพที่พวกหล่อนเห็นก็คือฮานะกำลังนั่งเขียนอะไรยุกยิกในสมุดที่กางอยู่บนโต๊ะแล้วฮัมเพลงโดยไม่สนใจอะไรทั้งสิ้นมือซ้ายของเธอหยิบขนมแท่งเข้าปากแล้วเคี้ยวหงับๆดูเธอจะมีความสุขอยู่ในโลกส่วนตัวของเธอเหลือเกิน

“เอ่อ…คุณไอคาว่าคะ” หัวหน้าเมกุมิเอ่ยขึ้นเบาๆพลางมองฮานะที่จะดูมีความสุขในโลกของเธอเสียเหลือเกิน

“คุณไอคาว่าคะ!”

“คะ…เฮือก!!!”

ฮานะที่เงยหน้าขึ้นมาผงะทันทีเมื่อเห็นสายตาของทุกคนที่จ้องมองเธอเป็นสายตาเดียวกัน

“ทำไมคุณไอคาว่าไม่มาร่วมประชุมกับพวกเราล่ะคะ”หัวหน้าเมกุมิถามด้วยน้ำเสียงนิ่งๆ

“เอ่อ...” ฮานะอึกอัก ก่อนจะยิ้มน่ารัก “ฉะ...ฉันก็นั่งฟังอยู่ตรงนี้นะคะ”

“แต่มันจะหมายถึงการแบ่งแยกหรือเปล่าคะ”

“ไอคาว่าไม่ชอบบาร็อคหรอ!?”

เมื่อมีใครบางคนเปิดประเด็นขึ้นเสียงฮือฮาวิพากษ์วิจารณ์ของคนอื่นๆ ในห้องก็ดังตามมา บางคนก็ทำหน้าแปลกๆแล้วมองมาทางฮานะด้วยสายตาที่เธอก็ไม่เข้าใจความหมายฮานะได้แต่มองซ้ายมองขวาอย่างกล้าๆ กลัวๆ ทำไมทุกคนต้องซุบซิบอะไรกันอย่างนั้นแล้วหันมามองเธอด้วย

“ทำไมไอคาว่าถึงไม่ชอบบาร็อคล่ะ?”ใครคนหนึ่งเอ่ยถามขึ้นมาด้วยความฉงน

ฮานะเลิกคิ้วและทำตาโตเธอยังไม่ได้พูดอะไรสักคำเลยนะ

“รุ่นพี่นักร้องนำน่ะหล่อเหมือนเจ้าชายแถมยังรวยมากเลยนะเสียงทุ้มต่ำของเขาชวนให้คลั่งขนาดนั้น ทำไมไอคาว่าถึงไม่ชอบล่ะ?”

“คะ...คือฉัน...”

ฮานะกำลังจะอ้าปากพูดแต่ก็ได้แต่ค้างไว้อย่างนั้นเพราะยังไม่ทันจะได้พูดอะไรก็มีคนอื่นแทรกขึ้นมาก่อน

“รุ่นพี่มิยาบิมือกีต้าร์หล่อแล้วก็เท่มากกก…เลยนะ ริมสีปากน่าเชอร์รี่ของรุ่นพี่เขาน่าจูบเป็นที่สุด ทำไมไอคาว่าถึงไม่ชอบ?”

ปากของฮานะอ้ากว้างยิ่งกว่าเดิมริมฝีปากสีเชอร์รี่งั้นเรอะ!?

“รุ่นพี่ฮิโรกิมือเบสก็หล่อเป็นกัปตีนทีมบาสเก็ตบอลแถมยังมีซิกแพ็คด้วยนะ ไอคาว่าไม่ชอบหรอ”

ซะ...ซิกแพ็ค!?!

“รุ่นพี่ฮายาเตะน่ารักแล้วก็ใจดีมากเลยนะแถมยังหน้าเหมือนเด็ก ม.ต้นด้วย ไอคาว่าไม่สนใจเลยหรอ”

เด็ก ม.ต้น!?!

“รุ่นพี่ชินก็ขรึมแล้วก็เท่มากๆแถมยังเรียนเก่งเป็นนักเรียนดีเด่นทุกปีเลยนะ อ๊า…พูดแล้วอยากได้เป็นอาจารย์พิเศษสอนวิชารักจังเลยเนอะ”

“นั่นสินะอ๊างงงงง~”

เอ่อ... เดี๋ยวๆรู้สึกว่าผู้หญิงคนนี้จะนอกเรื่องแฮะ

ทุกคนในห้องยังคงส่งเสียงเอะอะวิพากษ์วิจารณ์กันโดยไม่มีทีท่าว่าจะหยุดหัวหน้าเมกุมิจึงรีบตะเบ็งเสียงห้ามปรามก่อนจะที่เรื่องราวจะใหญ่โตไปมากกว่านี้

“หยุดนะคะ! ยังไงๆพวกเราก็คือทีม จะมาแตกความสามัคคีไม่ได้นะคะแล้วที่สำคัญ...ไม่มีใครภายใต้การดูแลของดิฉันที่จะไม่ชื่นชอบวงบาร็อค อีกอย่างกว่าฉันจะได้บัตรเข้างานมาเลือดตาก็แทบกระเด็นเพราะฉะนั้นวันนี้ทุกคนต้องไปคอนเสิร์ตที่ไลฟ์เฮ้าส์...จริงไหมคะคุณไอคาว่า!!!”หัวหน้าเมกุมิเน้นเสียงตรงคำว่าต้องก่อนจะยิ้มน่ากลัวและจ้องฮานะเขม็งด้วยสายตาโหดๆทำอย่างนั้นก็ไม่ต่างอะไรกับบังคับให้ตอบว่า 'ใช่' นั่นแหละ นี่มันเป็นการข่มขู่ทางสายตาชัดๆ เลย

ครืด!

“หะ...หัวหน้าคะ อา...อาจารย์ซากาโมโตะกำลังเดินมาทางห้องเราค่ะ!!!”เสียงเลื่อนประตูอย่างแรงดังขึ้นทำลายบรรยากาศมาคุที่กำลังเกิดขึ้นภายในห้อง1-B คนที่ทำหน้าที่ดูต้นทางวิ่งกระหืดกระหอบเข้ามาในห้องก่อนจะพยายามตะโกนด้วยเสียงแหบแห้งซึ่งถูกขัดด้วยลมหายใจหอบเหนื่อยเป็นห้วงๆ

เมื่อหัวหน้าเมกุมิได้ยินดังนั้นหล่อนก็พยักหน้าไวๆ เป็นเชิงรับคำ ก่อนจะตะโกนขึ้นด้วยเสียงแหลมๆที่เป็นเอกลักษณ์ของเธอ

“ทุกคน...เข้าที่!!!”

พรึ่บ!

ในชั่วพริบตานักเรียนหญิงที่เมื่อกี้ยังล้อมวงกันอยู่ก็แตกฮือกลับมานั่งประจำที่เหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้นจนกระทั่งอาจารย์ซากาโมโตะคิโยมิ...อาจารย์ที่แต่งหน้าเข้มที่สุดในโรงเรียนและเปรียบเสมือนศัตรูของนักเรียนหญิง (เนื่องจากหล่อนสามารถหาเรื่องด่านักเรียนหญิงได้ตั้งแต่หัวจรดเท้า)เดินผ่านห้อง 1-B ของพวกเธอไปเพื่อนในห้องก็จับกลุ่มพูดคุยหัวเราะคิกคักกันตามปกติเพื่อรอเวลาชั่วโมงโฮมรูมของอาจารย์ที่ปรึกษาในตอนเช้า

ฮานะถอนหายใจเบาๆด้วยความโล่งอกเพราะดูเหมือนทุกคนจะลืมเหตุการณ์เมื่อครู่ไปแล้วเธอยกมือเท้าคางและเหม่อมองออกไปนอกหน้าต่าง

วงบาร็อคอย่างนั้นหรอ...

ในระยะเวลาหนึ่งเดือนกว่าๆตั้งแต่เปิดเทอมมา ฮานะเองก็ได้ยินเรื่องต่างๆ ของพวกรุ่นพี่ทั้งห้าคนนั้นมากมาย และเท่าที่เธอรู้...ดูเหมือนพวกเขาจะมีอิทธิพลในโรงเรียนมากเลยทีเดียว(โดยเฉพาะกับผู้หญิงน่ะ)

พวกเขาเป็นรุ่นพี่ปีสามทั้งห้าคนที่เจิดจรัสและไม่มีใครในโรงเรียนที่ไม่รู้จักคำว่า ‘บาร็อค’ (Baroque) เป็นชื่อวงดนตรีที่พวกเขาตั้งขึ้นมาตอนที่พวกเขาอยู่มัธยมปลายปีหนึ่ง(ซึ่งตอนแรกที่เธอได้ยิน เธอคิดว่าบาร็อคเป็นชื่อขนมซะอีก)ความสามารถทางด้านดนตรีของพวกเขานั้นสุดยอดมาก เข้าขั้นเทพเลยก็ว่าได้  (แต่เธอก็ไม่เคยเห็นหรอกนะ พวกเขาไม่ค่อยปรากฏตัวให้เห็นง่ายๆ นักหรอก...ยังกับผีแน่ะ)อีกทั้งสมาชิกแต่ละคนในวงก็มีคาแร็คเตอร์ที่ไม่เหมือนกันนั่นยิ่งทำให้วงของพวกเขานั้นยิ่งโดดเด่น พวกเขาทั้งห้าคนที่อยู่ชมรมดนตรีโดยมีรุ่นพี่นักร้องนำเป็นประธานชมรมการคัดเลือกสมาชิกชมรมนั้นดุเดือดและยากมากใครอยากเข้าชมรมจะต้องมีการออดิชันเพื่อดูฝีมือด้านดนตรีก่อนว่าเข้าตารุ่นพี่คนอื่นๆหรือไม่ นั่นทำให้ชมรมดนตรีนั้นเป็นเหมือนชมรมปิดอยู่กลายๆและพวกเขาก็มักจะโดดเรียนไปมั่วสุมที่ห้องซ้อมดนตรีของชมรมอยู่บ่อยครั้งต่างหาก นั่นเป็นข้อมูลทั่วไปที่ใครๆก็รู้

นอกจากนี้พวกเขายังบัญญัติกฎไว้ว่าห้ามผู้หญิงคนไหนเข้าใกล้ชมรมดนตรีในระยะ 100 เมตรเพราะจะสร้างความวุ่นวาย ดังนั้นการเปิดรับสมาชิกชมรมจึงรับแค่ผู้ชายเท่านั้นแม้ว่าพวกเขาเป็นแค่เด็กมัธยมปลายปีสามก็จริง แต่พวกเขากลับแตกต่างจากเด็กมัธยมปลายทั่วไปอย่างสิ้นเชิงไม่ว่าจะเป็นหน้าตาที่โดดเด่น ฝีมือการเล่นดนตรีความเปล่งประกายและวิถีชีวิตของพวกเขา แต่ไม่ว่าพวกเขาจะเป็นอย่างไรฮานะก็ไม่ได้สนใจเรื่องของพวกเขามากมายเท่าไหร่นักเพราะโลกของพวกเขานั้นมันช่างแตกต่างและห่างไกลจากโลกของเธอมากเกินกว่าที่เธอจะเข้าใจนั่นเป็นเหตุผลว่าทำไมเธอถึงไม่ได้คลั่งไคล้พวกเขาเหมือนเด็กสาวคนอื่นๆ

ฮานะคิดว่าเธอคงเคยเดินสวนกับรุ่นพี่บางคนในวงอยู่เหมือนกันแต่พวกเขามักจะรายล้อมไปด้วยสาวๆ น่ะ เธอจึงไม่ได้มีโอกาสเห็นหน้าพวกเขาและก็แยกไม่ออกหรอกว่าใครเป็นใคร

แต่เธอก็ไม่คิดว่าการที่เธอไม่รู้จักวงบาร็อคจะเป็นเรื่องแปลกประหลาดฮานะคิดว่าเรื่องรักๆ ใคร่ๆ หรือการแอบกรี๊ดรุ่นพี่นั้นมันยังห่างไกลจากชีวิตเธอเหลือเกินอย่างกับเธอเพิ่งจะผ่านช่วงเวลาวัยเด็กของมัธยมต้นจากโรงเรียนหญิงล้วนมาได้ไม่นานนักอีกอย่าง...เมื่อเธอคืนเธอยังนอนดึกเพราะดูคาเมนไรเดอร์อยู่เลย 

ภวังค์ความคิดของฮานะถูกปลุกด้วยเสียงของอาจารย์ที่ปรึกษาที่กำลังเดินเข้ามาในห้องบ่งบอกว่าชีวิตมัธยมปลายที่แสนสดใสของเธอกำลังจะเริ่มต้นขึ้นอีกวัน ชีวิตมัธยมของเธอกำลังดำเนินไปเหมือนกับนักเรียนคนอื่นๆเธอยังมีความสุขกับชีวิตที่แสนเรียบง่ายของเธอ โดยที่เธอไม่รู้สักนิดเลยว่า...

ทุกอย่าง...มันเพิ่งเริ่มต้นขึ้นเท่านั้น!

.

.

.