ปลายปีที่ผ่านมา มีโอกาสได้กลับไปแถวบ้านเก่าของแม่แถวๆ ซอยม้าเก็ง, ย่านเยาวราช

พอผ่านในตรอกซอยเล็ก แม่ก็หยุดเดิน ชี้ไปที่ตึกเก่าๆ ที่มีลูกกรงสนิมเขรอะ แล้วเล่าให้ฟังว่า 

มีอยู่วันนึงสมัยเด็กๆ อาโผ่*กับพวกผู้ใหญ่ไม่อยู่ แม่ พี่สาวกับเพื่อนๆ อีกหลายคน

แอบปีนขึ้นไปเล่นอยู่บนหลังคาของตึกตรงนั้น ฉันถามแม่ว่า "ตรงบริเวณลูกกรงหรือแม่"

แต่แม่ส่ายหัวแล้วบอกว่า "หลังคาๆ ไม่ใช่ตรงลูกกรง" ฉันได้แต่อุทานแล้วเอาแต่พูดกับแม่ว่า

ทำไมถึงซนแบบนี้ แสบซ่าจริงๆ แต่แม่ไม่สนใจแล้วเล่าต่อว่า เด็กๆ เล่นเขวี้ยงกระป๋องว่าวกัน

แม่ก็วิ่งหลบไปหลบมาอยู่ที่ปลายหลังคาไม่ทันได้ระวังจู่ๆ ก็หงายหลังตกตึกไป!! 

"แล้วแม่รอดมาได้ยังไง" ฉันรีบถามด้วยความตื่นเต้น จังหวะนั้นอินมาก เพราะตึกมันสูงแม่ฉันบินได้ป่ะวะ งงไปอีก "ไม่ได้ตกลงมาที่พื้นถนน แต่ตกลงมาที่พื้นระเบียงตรงลูกกรงสีขาว" แม่เล่าต่อว่าสมัยนั้นเขายังไม่ได้ต่อลูกกรงสีขาวขึ้นมา พอแม่ตกลงไปเด็กๆ รวมทั้งแม่เองก็ตกใจ ทุกคนรีบวิ่งหนีกลับบ้านกันหมด หลังจากวันนั้นแม่ไม่กล้าบอกใคร รวมถึงกลุ่มเด็กๆ ที่เล่นด้วยกัน ทุกคนปิดปากเงียบกริบเพราะกลัวจะโดนตีกันยกแก๊ง แต่สุดท้ายความที่แม่เจ็บขาจนทนไม่ไหว อาโผ่และผู้ใหญ่ก็รู้จนได้ เขาก็เลยพาไปหาหมอ แต่ก็ไม่ได้ถูกตีนะ แม่เล่าให้ฉันฟังด้วยความสนุกสนานพอเล่าจบก็เดินต่อไป ฉันมองไปที่ตึกนั้น ได้แต่คิดว่าถ้าเป็นฉันคงไม่แม้แต่จะกล้าปีนขึ้นไปบนหลังคา ทำไมแม่ถึงได้ใจเด็ดแบบนี้นะ  

*อาโผ่ แม่เราเป็นชาวจีนเชื้อสายฮากกา(จีนแคะ) แม่ของแม่เรียกว่าอาโผ่