"ม๊า!!! ไอ้ตี๋บ้านตรงข้ามแกล้งหนู!!!!"

เสียงของเด็กหนุ่มตัวเล็กแก้มยุ้ยร้องโวยวายฟ้องผู้เป็นแม่เพราะโดนพี่ชายบ้านตรงข้ามมาขโมยกินเกี๊ยวของรักของหวงอย่างถือวิสาสะ

"ไอ้อ้วน พี่กินไปแค่ชิ้นเดียวเองจะฟ้องคุณน้าทำไม"

"นิสัยไม่ดี น้องเอ็มจะฟ้องม๊าพี่ตี๋ชอบมาแย่งเกี๊ยวน้องเอ็มกินพี่ตี๋จะต้องโดนตีตูดลายค่อยดู!"

คนเด็กกว่ากอดถุงเกี๊ยวแน่นพร้อมชี้นิ้วป้อมๆมาอย่างคาดโทษ ปากก็บ่นงุ้บงิ้บๆจูฮอนได้แต่ขำในความหวงของกินของเด็กอ้วนตรงหน้า 

บ้านของผมกับชางกยุนหรือที่เด็กนั้นแทนตัวเองว่าน้องเอ็ม อยู่ตรงข้ามกันเลยไม่แปลกที่ทางบ้านของผมกับน้องจะสนิทกันจนแทบจะกลายเป็นครอบครัวเดียวกันเลยก็ว่าได้  

ชางกยุนเป็นเด็กหน้าตาน่ารักช่างพูดช่างคุย เลยทำให้ใครๆเห็นก็หลงรักและเอ็นดู ตอนเด็กว่าน่ารักแล้วยิ่งโตมายิ่งน่ารัก ดวงตากลมโตที่แฝงความซุกซน ผมสีน้ำตาลคาราเมลที่ขับผิวให้ดูดีกว่าเดิม จมูกโด่งสวยรับกับรูปหน้าไหนจะริมฝีปากบางสีชมพูอ่อนเหมือนกลีบดอกไม้นั้นอีก ใครเห็นก็ต้องชอบกันทั้งนั้นและแต่ไม่ใช่ผม!!! อีจูฮอนคนนี้ขอยืนยันเลยว่า1ในนั้นต้องไม่ใช่เขา รู้จักกันมาตั้งแต่เด็กจนตอนนี้น้องอยู่ม.6 ผมก็ยังคงไม่มีความคิดว่าน้องน่ารักเลยแม้แต่นิดเดียวถึงเพื่อนในกลุ่มจะค่อยเป่าหูผมบ่อยๆว่าน้องน่ารักอย่างนู้นน่ารักอย่างนี้ก็เถอะผมก็ยังคงมองเป็นเด็กอ้วนหวงของกินอยู่ดี

"อ้วน กินมั้งดิ"

"ไม่มีขาเดินไปซื้อหรอ"

เห็นไหม ใครบอกน่ารัก ชางกยุนพูดพร้อมกับนั่งกินหมูปิ้งในมืออย่างเอร็ดอร่อย ไม่ได้สนใจเสียงของพี่ชายข้างบ้านที่ตอนนี้กำลังร้องโวยวายเพียงเพราะไม่ได้กินหมูปิ้ง

"อยู่ตั้งปี2แล้วยังจะมาโวยวายเพราะไม่ได้กินหมูปิ้งอีก"

เด็กอ้วนตรงหน้าพูดพร้อมกับรูดหมูชิ้นสุดท้ายที่อยู่ในไม้ออกไปกินอย่างหน้าตาเฉย 

"ทีน้องเอ็มอยู่ม.6ยังโวยวายเพราะถูกแย่งเกี๊ยวกินอยู่เลย แล้วหมูนั้นพี่ก็เป็นคนซื้อมา"

"ก็พี่ตี๋มาแย่งเกี๊ยวน้องเอ็มก่อนอะ"

"ไม่รู้ กินมั้ง จะกินหมูปิ้ง"

"หมดแล้ว บ๋อแบ๋" 

จูฮอนมองถุงหมูปิ้งที่ตอนนี้เหลือแต่ไม้แล้วก็ถุงเปล่าอย่างอึ้งๆ หมูตั้งเกือบ20ไม้กินคนเดียวหมดได้ไงวะ

"น้องเอ็มกินคนเดียวเลยหรอ.."

"ใช่"

"ขะ ข้าวกลางวันพี่" 

น้องเอ็มมึ๊งง จิตใจทำด้วยอะไรผมต้องอดข้าวกลางวันอีกแล้วหรอเมื่อวานซื้อหมูทอดมาก็โดนแย่งกิน วันนี้ซื้อหมูปิ้งมายังโดนแย่งกินอีกแค่แย่งเกี๊ยวไปอันเดียวจำเป็นต้องทำขนาดนี้ไหม โกรธ โกรธมาก โมโหหิว จูฮอนเลือกที่จะไม่พูดอะไรต่อแล้วเดินเข้าห้องนอนของตัวเองไปสงบสติอารมณ์

ก๊อกๆ

"พี่ตี๋"

เสียงเด็กอ้วนนิ จะมาง้อละสิหึ ไม่หายหรอกพูดเลยอดข้าวมาสองวันแล้วไม่หายง่ายๆแน่

ก๊อกๆๆ

"พี่ตี๋ครับ"

"ไม่ต้องมาง้อ ไม่หายงอนหรอกไอ้อ้วน"

"คุณน้าเรียก น้องเอ็มไม่ได้จะมาง้อสำคัญตัวจริงๆ ลงไปด้วยปล่อยให้เคาะอยู่ได้เจ็บมือหมดแล้วเนี่ยเสียเวลาหาของกินหมด ฮี้ย!"

....โดนเป็นชุด สำคัญตัวผิดไปหรือนี่ นอกจากไม่ได้สำนึกผิดแล้วยังมาว่าอีกใครบอกชางกยุนน่ารักห๊ะ มาดูนี่มาดูน่ารักตรงไหน!น่าเตะเป็นบ้า 

จูฮอนดันตัวเองออกจากเตียงเพื่อที่จะเดินไปหาผู้เป็นแม่ 

"มีอะไรครับคุณนายอี เรียกจูฮอนมีอะไรให้รับใช้ครับ"

"ใครเรียกแก ฉันยังไม่ได้เรียกเลย แล้วน้องเอ็มไปไหนแล้วเนี่ย"

"ทีกับลูกเรียกแกทีกับกยุนเรียกน้องเอ็มแม่เป็นแม่ใครเนี่ย"

"แม่น้องเอ็ม"

โอเค ชัดเจน เสียใจครับแม่ไม่รักเศร้า แต่นั้นไม่ใช่ประเด็นไอ้เด็กอ้วนไปไหน บังอาจมาหลอกผมกล้ามาก  จูฮอนเดินตามหาเจ้าเด็กตัวแสบรอบบ้านแต่ก็ไม่เจอสงสัยหนีกลับบ้านไปแล้วมั้ง ฝากไว้ก่อนเถอะ หลังจากเดินหาชางกยุนเสร็จจูฮอนก็เดินขึ้นห้องนอนของตัวเองในขณะที่กำลังจะล้มตัวลงนอนสายตาของจูฮอนก็เหลือบไปเห็นถุงหน้าตาคุ้นๆวางอยู่บนโต๊ะคอม 

"ใครเอาอะไรมาวาง"

จูฮอนลุกขึ้นไปดูถุงนั้นก็พบว่ามันคือถุงหมูปิ้งที่เขาซื้อมากับเศษกระดาษที่เขียนด้วยลายมือน่ารักๆเดาได้ไม่ยากเลยว่าเจ้าของลายมือนี้คือใคร

 

ถ้าผมขอเปลี่ยนคำพูดที่ว่าน้องไม่น่ารักเป็นน้องโครตน่ารักจะได้ไหมครับ? 

♡♡♡♡♡♡♡♡♡♡♡♡♡♡♡♡♡♡♡♡♡♡

"น้องเอ็ม ตื่นเร็วพี่จูฮอนมารอแล้ว"

"ไม่เอาไม่ไปกับตี๋"

"ตื่น!"

"ไม่ อะ โอ๊ยม๊าอย่าตีน้องเอ็ม"

จูฮอนยืนขำกับการทะเลาะกันของสองแม่ลูกที่มักจะเป็นแบบนี้ทุกเช้าเวลาเขามารับชางกยุนไปโรงเรียน

โรงเรียนของชางกยุนกับมหาลัยผมอยู่ทางเดียวกันผมเลยไปส่งน้องได้แต่ก็แค่บางวันเท่านั้นเพราะถ้าวันไหนผมมีเรียนเช้าผมจะไม่ได้ไปส่งน้อง แต่ดูเหมือนคุณน้าจะดัดนิสัยตื่นสายของชางกยุนวันนี้เลยให้ตื่นไปโรงเรียนพร้อมผม 

"ม๊า ปกติวันนี้เอ็มไม่ได้ไปโรงเรียนกับพี่ตี๋นิ"

ชางกยุนหน้าบึ้งลงอย่างเห็นได้ชัดเพราะถูกปลุกให้ตื่นเช้ากว่าปกติ

"ตั้งแต่ตอนนี้เป็นต้นไปน้องเอ็มต้องตื่นไปโรงเรียนพร้อมพี่จูทุกวัน"

"ห๊ะ!/ห๊ะ!"

จูฮอนกับชางกยุนหันมองหน้ากันโดยอัตโนมัติ ไม่เอาผมได้ยินคำนี้ออกมาจากสายตาน้อง เห็นแบบนี้ก็นึกอยากแกล้งขึ้นมาแล้วสิ 

"ม๊าาา ไม่เอาาาา งี้ก็ต้องตื่นเช้าทุกวันอะสิลำบากพี่ตี๋ด้วยเนาะๆ"

"ไม่เป็นไรเลยครับคุณน้า ผมสะดวกมากคุณน้าวางใจได้เลย"

"ไอ้พี่ตี๋!!!!"

"น้องเอ็มพูดดีๆ"

"โห้ยม๊า ม๊าเข้าข้างไอ้พี่หน้าแป๊ะยิ้มนี้ทำไมอะไม่ยุติธรรมเลย"

"ไปเรียนได้แล้วไปๆ ฝากด้วยนะตาจู"

"ครับ สวัสดีครับคุณน้า"

"งุ้ยม๊าอะ สวัสดีครับ"

หลังจากที่ผมกับชางกยุนเดินออกมาจากบ้านจนตอนนี้ถึงหน้าปากซอยคนตัวเล็กกว่ายังคงไม่หยุดบ่นเรื่องที่จะต้องไปเรียนทุกวันแล้วก็มาโทษว่าเป็นเพราะผมที่ทำให้ตัวเองต้องตื่นเช้า ไม่รู้จะสงสารหรืออะไรดี55555

เราทั้งคู่ยืนรอรถเมล์อยู่ที่ป้ายเป็นเวลานานกว่ารถจะมาแถมพอรถมาก็แน่นมากแต่ดีที่ยังเหลือ2ที่ให้นั่งได้ไม่งั้นยืนกันขาแข็งแน่ๆเพราะโรงเรียนของชางกยุนอยู่ตั้งสุดสายถึงมหาลัยผมจะถึงก่อนแต่ยังไงผมก็ต้องนั่งรถไปส่งน้องแล้วก็นั่งรถย้อนมาลงที่มหาลัยตัวเองอีกที จูฮอนเลือกที่จะนั่งริมนอกแล้วให้ชางกยุนนั่งชิดริมหน้าต่างเพราะรู้ว่าขึ้นรถมายังไงน้องต้องหลับแน่ๆ แล้วก็เป็นแบบนั้นจริงๆขึ้นรถมาได้ซักพักคนตัวเล็กข้างๆเขาก็เริ่มเข้าสู่ห้วงนินทา

"โอ๊ย ฮือเจ็บ"

ชางกยุนจับหัวตัวเองที่ไปโขกกับเบาะข้างหน้าอย่างแรงเพราะรถเบรคกะทันหัน 

"พี่ตี๋"

"หื้ม?"

คนเด็กกว่าหันมาสะกิด ผมถอดหูฟังออกเพื่อที่จะฟังน้องพูด

"ขอยืมไหล่หน่อยสิ หนูง่วง"

"ไม่ อ้วนหนักเดี๋ยวไหล่พี่หัก"

"เออ ไปเลยชิ"

จูฮอนนั่งมองคนที่นั่งสัปหงกอีกรอบหัวเอนไปมาเหมือนตุ๊กตาล้มลุกซ้ายทีขวาทีอดไม่ได้ที่จะถ่ายรูปเก็บไว้

ผมนั่งมองรูปที่ถ่ายแล้วก็ยิ้ม เอาจริงๆน้องมันก็น่ารักและครับแค่มันดื้อเฉยๆ จูฮอนจัดการเก็บโทรศัพท์มือถือของตัวเองใส่กระเป๋าเตรียมจะหยิบหูฟังขึ้นมาใส่เพื่อที่จะฟังเพลงอีกรอบ

จูฮอนรีบยื่นมือออกไปกั้นไม่ให้หัวอีกฝ่ายกระแทรกกับเก้าอี้ข้างหน้าอีกครั้ง เกือบไปแล้ว จะตื่นไหมเนี่ย จูฮอนค้างอยู่ท่านั้นซักพักแล้วค่อยๆจัดท่านอนให้อีกฝ่ายดีๆสุดท้ายก็ต้องยอมไหล่หักใช่ไหม

♡♡♡♡♡♡♡♡♡♡♡♡♡♡♡♡♡♡♡♡♡♡

จูฮอนหันไปสะกิดชางกยุนให้ตื่นเพราะใกล้ถึงที่หมายแล้ว 

"อ้วน น้ำลายเต็มไหล่พี่แล้ว"

"อื้ออ"

"ตื่น"

"...."

ปลุกง่ายๆไม่เคยจะตื่นใช่มั้ย จูฮอนเปิดกระเป๋าสะพายตัวเองแล้วหยิบหนังสือออกมากลางออกบังหน้าตัวเองแล้วก็น้อง

"ตื่นได้แล้วจะถึงแล้ว"

"..."

ได้ไม่ตื่นใช่มั้ย จูฮอนก้มหน้าลงไปเอาจมูกตัวเองชนกับจมูกอีกฝ่ายพร้อมกับงับลงไปเบา

"พี่จู! ทำไรอะ!"

ได้ผลในที่สุดก็ตื่น

"ปลุกคนขี้เซา"

"เรียกก็ได้ปะ"

"เรียกแล้วเราไม่ตื่น"

"แต่นี้มันข้างนอก นิสัยไม่ดีอีกแล้ว"

"ถึงแล้วลงเร็ว"

จูฮอนรีบจูงมืออีกฝ่ายลงจากรถแล้วพาเดินข้ามถนน

"ตอนเย็นให้มารับมั้ย?"

"ไม่ต้องเดี๋ยว หนูไปรอที่มหาลัย" 

"มาทำไมไม่ต้อง"

"พี่ตี๋จะได้ไม่ต้องนั่งรถย้อนลงมาไง"

"มะ.."

"โอเค ตามนี้บายครับพี่"

เด็กแสบเอ้ย 

♡♡♡♡♡♡♡♡♡♡♡♡♡♡♡♡♡♡♡♡♡♡

"จูมึงไม่รีบกลับไปรับน้องหรอวะ"

"เออ วันนี้แปลกนะเนี่ย"

"เดี๋ยวน้องมาหา"

"เห้ยน้องมาอ่อ กูกำลังคิดถึงเลยไม่ได้มาตั้งนาน"

แชฮยองวอนหรือไอ้เพื่อนหน้ากบ พูดพร้อมกับเท้าคางอมยิ้มจนเพื่อนตัวเล็กข้างๆเกิดความหมั่นไส้

"มึงก็คิดถึงทุกคนอะ"

จูฮอนนั่งมองเพื่อนสองคนที่ตอนนี้ตีกันเป็นป.2แล้วก็ได้แต่ถอนหายใจ กัดกันเก่งจริงๆคู่นี้ ว่าแต่นี้ก็ช้าแล้วทำไมน้องยังไม่มาอีก หรือน้องจะหลงทาง 

"พวกมึงทำไมน้องยังไม่มาอีกวะ"

"น้องเดินมามึง ใจเย็นหน่อย"

ไอ้แชพูดแล้วตบบ่าผมเบาๆเพื่อให้ผมใจเย็น

"แต่มันจะ2ชม.แล้วนะ"

"น้องแวะหาของกินป่าว"

"เออ น้องอาจจะหิว"

"แต่กูว่าไม่ใช่และ กูไปเดินหาก่อนแล้วกัน"

จูฮอนรีบลุกออกจากโต๊ะหินอ่อนแล้วตรงไปที่ทางเข้ามหาลัย 

ใครโทรมาตอนนี้วะ ผมควักโทรศัพท์มือถืออกมาจากกระเป๋ากางเกง ทันทีที่ผมเห็นชื่อเบอร์โทรเข้าก็รีบรับทันที

(พี่ตี๋ อยู่ไหน)

"น้องเอ็มอะอยู่ไหน"

(น้องก็ไม่รู้ น้องหลงทางแน่ๆเลย)

"ไหนตรงนั้นมีไรมั้งบอกพี่มาสิ"

(มีท้องฟ้า แล้วก็ตึก มีน้ำพุด้วย แล้วก็มีผช.สูงๆตาตี่ๆ ผมสีขาว ท่าทางเข้าดูหัวร้อนกับโทรศัทพ์มากเลยนะพี่)

จูฮอนรีบหันหลังกลับไปก็เจอชางกยุนที่ตอนนี้กำลังยืนยิ้มหวานโบกมือมาให้เขาแต่ก็ยังคงไม่ว่างสายโทรศัพท์

"จริงหรอ ตรงที่พี่ยืนอยู่ก็เห็นเด็กผช.ตัวเตี้ยๆสะพายกระเป๋าเป้ ใส่ชุดนักเรียนด้วยนะ ผมสีน้ำตาลๆเขาน่าบึ้งมากเลยตอนนี้เหมือนเขาโกรธใครอยู่เลยอะ"

จูฮอนขำกับภาพตรงหน้าใครจะคิดว่าเด็ก ม.6สุดป๊อบในโรงเรียนจะมาเป็นเด็กขี้งอนที่ยืมทำหน้าบึ้งเป็นตูดหมาอยู่ตรงหน้าเขาตอนนี้

"พี่ว่าน้องเอ็มเตี้ยหรอ ถึงน้องเอ็มจะเตี้ยจริงๆก็เถอะ"

จูฮอนไม่ได้ตอบอะไรเพียงแค่ยักไหล่ไปให้เชิงว่า แล้วไงก็จะเรียกอยู่ดี เรายืนเถียงกันเกือบ5นาทีผลสรุปคือผมต้องเลี้ยงไอติมน้องเพียงเพราะผมไปว่าน้องว่าเตี้ย(ถึงมันจะเป็นเรื่องจริงก็เถอะ) 

"ชวนไอ้แชกับไอ้กีไปด้วยนะ น้องเอ็มโอเคมั้ย"

"ดีๆ น้องเอ็มอยากเจอพี่แชกับพี่กี เบื่อหน้าพี่ตี๋มาก"

หมั่นไส้เด็กอ้วนนี้จริงๆพูดเฉยๆก็กวนประสาทอยู่แล้วนี่ยังจะมาส่ายหน้าส่ายก้นอีกน่าจับมาตีจริงๆ ถึงจะคิดแบบนั้นแต่ความเป็นจริงทำไมได้หรอกครับ ทำจริงๆเจ้าตัวได้วิ่งแจ้นไปฟ้องแม่แน่ๆ

ผมโทรไปนัดให้ไอ้สองคนนั้นออกมาเจอกันที่ร้านเลยตอนแรกโทรไปก็ทำท่าเหมือนจะไม่มากันแล้วบ่นเบื่อกินไอติมอีกแล้วหรอ อย่างงู้งอย่างงี้แต่พอบอกน้องเอ็มไปด้วยนี้รีบตอบตกลงกันเลยครับยิ่งไอ้แชนี้ตัวดีเลยเสียงตอบตกลงเด่นมาแต่ไกล

"หนูเอ็มของพี่กีคิดถึงจังเลยมาให้พี่กอดหน่อยสิ"

กีฮยอนก็เปรียบเหมือนแม่คนที่สองของน้องเอ็มจริงๆรักแรงโอ๋แรงเผลอๆโอ๋ยิ่งกว่าแม่แท้ๆของน้องอีกมั้งเนี่ย

"น้องเอ็มม พี่แชฮยองวอนคนนี้คิดถึงจริงๆครับมาให้พี่กอดให้หายคิดถึงหน่อยเร็ววว"

ผมรีบดึงคอเสื้อไอ้เพื่อนตัวดีไว้ เผลอไม่ได้จ้องแต่จะกอดน้องอย่างเดียว

"หยุดเลยไอ้สัสกบ"

"อะไรวะ ทีไอ้กียังกอดได้เลยมึงแม่งไม่ยุติธรรม"

"เออ แล้วจะทำไมน้องกู กูหวง"

♡♡♡♡♡♡♡♡♡♡♡♡♡♡♡♡♡♡♡♡♡♡

หงุดหงิด หงุดหงิดมากไอ้พวกเด็กผช.ในร้านจะมองอะไรนักหนาวะ คิดว่าผมไม่รู้หรอว่าพวกมันมองใคร เนี่ยไงไอ้ตัวแสบที่นั่งแจกยิ้มอยู่ข้างๆนี้ไง ขยันยิ้มจังก็รู้นะว่าตัวเองเวลายิ้มมันน่ารักก็ยังจะยิ้มอยู่นั้นและ ดูดิมันไม่มองเปล่าบางคนหยิบทรศ.ขึ้นมาถ่ายรูปอีก

"ไอ้จู อีกนิดน้องจะขึ้นไปนั่งบนตักมึงแล้ว"

จูฮอนได้ยินที่กีฮยอนพูดก็ก้มมองตัวเอง อีกนิดจริงๆเพราะตอนนี้ขาน้องก็เกือบจะเกยขึ้นมาอยู่บนขาผมแล้วไหนจะมืออีกข้างที่ไม่รู้ไปอยู่ตรงเอวน้องตอนไหน ผมเกาคอแก้เขินแล้วค่อยๆเขยิบออกมา อะไรวะทำไมไม่รู้ตัวเลย

"มึงจะมากินไอติมหรือจะมากินหัวพวกมันห๊ะ เลิกมองได้แล้วมึงอะ"

ฮยองวอนเอยทักขึ้นหลังจากเห็นเพื่อนตัวเองมั่วแต่ส่งรังสีอาฆาตใส่พวกเด็กผช.ในร้านที่ตอนนี้กำลังมองน้องสุดรักสุดหวงของมันอยู่

ผมได้ยินเสียงเด็กผช.โต๊ะข้างหลังคุยกันก่อนที่จะมีเด็กที่น่าจะชื่อกอนมายืนอยู่ตรงหัวโต๊ะ

"คือพี่ครับ พอดีเพื่อนผมเขา..."

"ไม่ให้ กลับไป"

จูฮอนพูดทั้งๆที่ยังคงไม่เงยหน้าจากถ้วยไอติม

คิ้วกระตุกเลยครับ น้องนี้คือมึงจะเอาใช่ปะ วอนมากใช่ไหมจูฮอนเงยหน้าจากถ้วยไอติมขึ้นไปมอง

"โอ้วนะ น้องง"

"พี่ว่าน้องรีบกลับไปดีกว่านะ"

ฮยองวอนกับกีฮยอนเห็นท่าไม่ดีเลยรีบห้ามเด็กคนนั้นก่อนที่จะมีระเบิดลงร้านเหมือนครั้งก่อนๆ ใช่ครับมันเป็นเรื่องที่เกิดบ่อยมากแล้วบทสรุปของเรื่องนี้ก็คือไอ้คนที่เดินมาขอเบอร์จะได้ลงไปนอนกองกับพื้นพร้อมกับใบหน้าที่ถูกแต่งแต้มสีม่วง เขียว แดง ที่เกิดมาจากรองเท้าของเพื่อนตัวเอง

ยินดีตอนรับเข้าสู้ความเวิ้งว้างครับน้อง (เสียงอวยพรจากกีและแช)

"เอ่อ..."

เด็กผช.ตรงหน้ายื่นกระดาษใบเล็กเพื่อที่จะให้อีกฝ่ายจดเบอร์มาให้ ชางกยุนมองหน้าจูฮอนแว็บหนึ่งก่อนที่จะรับกระดาษใบนั้นมาพร้อมกับหยิบปากกาขึ้นมาเขียนแล้วพับกระดาษนั้นส่งคืน 

ไอ้เด็กนั้นพูดพร้อมกับโชว์กระดาษที่ชางกยุนจดเบอร์ให้โบกไปมาตรงหน้าเขา จูฮอนเตรียมจะลุกขึ้นไปต่อยแต่ก็โดนคนที่นั่งข้างๆรั้งไว้ก่อน

"พี่จูฮอนใจเย็นๆ"

คนตัวเล็กจับมือเขามาบีบให้ผ่อนคลายซึ่งเอาจริงๆมันช่วยไม่ได้หรอกแต่พอเป็นชางกยุนมันก็ดูเย็นลงจริงๆ

"กินไอติมดีกว่าเนอะๆพี่ตี๋ของน้องเอ็มจะได้ใจเย็น"

ชางกยุนยืนช้อนที่มีไอติมมาให้ผมกิน

"ใจหายใจคว่ำหมด กูคิดว่าต้องจ่ายเงินอย่างอื่นนอกจากค่าไอติมแล้ว"

ฮยองวอนถอนหายใจอย่างโล่งอกแล้วก้มหน้าก้มตากินไอติมต่อ ดูหิวโหยมาจากไหนกินไม่พูดไม่จาขนาดไอ้กีคุยด้วยยังไม่ยอมหันไปคุยกับมันจนโดนฟาดถึงจะยอมหันไปคุยด้วยจริงๆเลย

"แล้วทำไมน้องเอ็มต้องให้เบอร์เขาไปอะ"

ยังคงมีความโมโหอยู่นิดๆ ก็ปกติน้องไม่เคยให้นิแล้วจู่ๆมาให้ก็แปลกใจปะ นี้เป็นห่วงน้องไง

"ใครบอกน้องเอ็มให้เบอร์ไป"

"อ้าวแล้วหนูเขียนอะไร"

"เขียนเหมือนที่พี่เขียนเวลามีผญ.มาขอเบอร์อะ"

♡♡♡♡♡♡♡♡♡♡♡♡♡♡♡♡♡♡♡♡♡♡

ส่งฟีคแบคหรือมาพูดคุยกันได้ ที่ #สตอรี่จูเอ็ม ในทวิตนะคะ