"แม่งสวยจริงๆว่ะ"
เจละสายตาจากดวงตากลมโตของซองจินแล้วเหลือบมองหญิงสาวคนหนึ่งที่เดินหลังของเพื่อนไปเขาเชิดปลายคางไปยังเป้าหมาย ทำให้อีกฝ่ายเหลียวมองตามก็พบความสวยงามอย่างที่เจว่าจริงๆ
“แถวนี้ดีว่ะ” ซองจินหันกลับมายิ้มให้เจก่อนจะยกแขนขึ้นพาดไหล่เพื่อนเอาไว้อย่างสนิทสนม
แน่นอนว่าไม่มีใครสนิทกับเจเท่าซองจินอีกแล้ว
“มึงว่าวอนพิลจะชอบอะไรวะ” ซองจินพูดถึงชายหนุ่มรุ่นน้องที่เขาตกหลุมรักและกำลังพยายามเอาชนะใจ
“กูจะไปรู้มั้ยล่ะ”
“ชีวิตนี้รู้เหี้ยอะไรบ้างวะ”
เจไม่ได้สนใจคำพูดของซองจินมากนัก เขาเลี้ยวเข้าไปในร้านซีดีเพลงกะทันหันแบบที่ซองจินไม่ทันตั้งตัวทำให้ต้องเดินย้อนกลับมามองเพื่อนผ่านกระจกใสเข้าไปภายในร้าน เจอยู่ในนั้นกำลังหยิบซีดีแผ่นหนึ่งขึ้นมาดู
แวบแรกซองจินคิดจะเข้าไป แต่ก็คิดว่าไม่ดีกว่า
ขณะเดียวกันในร้านขายซีดี เจที่ลืมไปเสียสนิทว่าทิ้งเพื่อนเอาไว้ไม่ได้บอกอีกฝ่ายว่าจะแวะเข้ามาทีนี่ เขาละสายตาจากซีดีเพลงของวงดนตรีที่ซองจินชอบเงยหน้าขึ้นก็พบเพื่อนที่กำลังยืนมองเขาอยู่ข้างนอกนั่น
“สวยว่ะ” เจพึมพำแล้วอมยิ้ม คราวนี้เขาไม่ได้หมายถึงผู้หญิงที่ยืนอยู่ข้างหลังซองจินจริงๆก็ไม่ได้หมายถึงอะไรแบบนั้นตั้งแต่แรกอยู่แล้วแต่เขาหมายถึงตาคู่นั้นที่กำลังมองเขาอยู่ต่างหาก
เจเคยอ่านหนังสือนิยายเล่มหนึ่ง
ฉากหนึ่งในนิยายเล่มนั้นที่เจไม่เคยลืมคือฉากที่พระเอกอยู่ในร้านขายกล่องดนตรี ในขณะที่นางเอกยืนมองพระเอกผ่านกระจกอยู่นอกร้านนั่นพวกเขาสบตากัน
เหมือนที่เจกับซองจินกำลังเป็นอยู่ตอนนี้
แต่ซองจินไม่ใช่นางเอก ไม่มีทางเป็นได้และอีกฝ่ายก็คงอยากจะเป็นพระเอกเสียมากกว่า
ทว่าเจเองก็อยากเป็นเหมือนกัน
ฉากนั้น จู่ๆพระเอกก็ขยับปากเล็กน้อยเป็นคำพูดว่า ฉันชอบเธอ แต่ไม่ได้ออกเสียง
“กูชอบมึง” จู่ๆเจก็ขยับปากเล็กน้อยเป็นคำพูดนั้นออกมาเหมือนในหนังสือ
ซองจินขมวดคิ้วพร้อมกะพริบตาถี่ๆ ราวกำลังเดาว่าเจบอกอะไรและนั่นมันทำให้คนมองอยู่อย่างเจยิ้มกว้าง ท่าทางไม่ได้น่ารักน่าเอ็นดูเหมือนนางเอกในนิยายเลยสักนิดออกจะดูเด๋อๆ ตลกๆ เสียมากกว่า
“เป็นแฟนกันมั้ย”
เจกำลังเลียนแบบพระเอกในนิยายเรื่องนั้น เขาขยับปากอีกครั้ง ไม่ช้า ไม่ชัด
และไม่กี่วินาทีต่อจากนั้น ซองจินก็ตัดสินใจเดินเข้าร้านมา
“พูดเหี้ยไรวะ” ซองจินถามทันทีที่ถึงตัวเจก่อนจะแย่งซีดีในมือเพื่อนมาถือไว้
“ซื้อเพลงให้น้องฟังมั้ยล่ะ อะไรที่มึงชอบแชร์ให้น้องกูว่าก็ดูใส่ใจดี” เจแนะนำ ก่อนจะทำเป็นสนใจซีดีเพลงอื่นๆเขาเดินหนีซองจินไปอีกทาง ทำให้ซองจินเลิกสนใจซีดีเพลงที่เขามีแล้วในมือ หันมองไปที่เจก่อนจะเดินตาม
“มึงจำนิยายที่มึงเคยเล่าให้กูฟังได้มั้ยที่พระเอกบอกรักนางเอกผ่านกระจกอ่ะ”
เจใจกระตุกเมื่อเพื่อนพูดถึงมัน
“ฮะ?”
“พาน้องไปเดินเล่นแล้วบอกรักแบบนั้นดีมั้ยวะ เผื่อน้องอ่านปากกูออกเหมือนนางเอก” เหมือนที่สุดท้ายนางเอกรู้ว่าพระเอกพูดว่าอะไร “เรื่องนั้นชื่อเรื่องอะไรนะ”
“ไนซ์กาย”
“เออ พระเอกแม่งเท่เนอะ อยากเท่แบบนั้นว่ะ”
เจถอนหายใจ“แต่ที่พระเอกสารภาพแบบนั้นก็เพราะไม่อยากให้นางเอกรู้ป่ะวะ ไม่เห็นจะเท่เลยปอดแหก” ถึงเจจะชอบแต่ก็คิดว่านั่นมันไม่ได้เท่อย่างซองจินว่าเลยสักนิดคนเท่ๆเขาต้องกล้าพูดความจริง กล้าจะออกไปพูดใกล้ๆให้ได้ยิน
แน่นอนว่าเจไม่ได้เท่
เขาไม่ได้อยากเท่
เท่ไปซองจินก็อาจจะเกลียดเขา
“ชอบคนเท่ๆหรอ” เจถาม
“ชอบคนเท่ๆเหี้ยไร กูอ่ะอยากเท่เองเว่ย”
“อ่ะๆ ลองซ้อมมั้ย เดี๋ยวกูเป็นวอนพิลให้” เจยิ้มบางๆ เขามองซองจินที่กำลังคิดว่าจะบ้าไปตามเพื่อนดีหรือเปล่าแต่ไม่ทันแล้ว เจเดินออกจากร้านไป
ซองจินยังคงยืนอยู่เดิม
‘ลองพูดเลย’
เจขยับปากเล็กน้อยและไม่ได้ออกเสียงเหมือนเดิม ... แต่ซองจินก็รู้ว่าเพื่อนพูดว่าอะไร
“มึงชอบกูหรอ” ซองจินพูดออกมา เขาขยับปาก ไม่ช้า และ ไม่ชัด... แบบเจ “เป็นเพื่อนกันอะแหละ ดีแล้ว”
เจยืนมองหน้าซองจินนิ่งๆ
‘พูดเหี้ยอะไรของมึงวะ’
เจขยับปาก ช้าๆชัดๆ เพื่อให้ซองจินอ่านปากเขาได้
และนั่นทำให้ซองจินยิ้มออกมา
ไม่เห็นจะเท่เลย...
END
#2YOU2PARK
เข้าสู่ระบบเพื่อแสดงความคิดเห็น
Log in