ระวังหลังนะคะ... =͟͟͞͞٩(๑☉ᴗ☉)੭ु⁾⁾
[Takahiro’s view]
.
.
.
.
โทรุซัง...
"ครับ.. ครับ..."
พวกเขา... รู้จักกันหรอ...
"ครับ... เข้าใจแล้วครับ แค่นี้นะครับ..." ชายร่างสูงวางโทรศัพท์ลง
ผม... ผมควรทำยังไงดี
ก็คิดอยู่หรอก ว่ามันแปลกๆน่ะ ที่คนไม่รู้จักกันมาใจดีด้วยอย่างนี้
อยู่ด้วยกันงั้นหรอ ที่แท้ก็...
.
ผมเปลี่ยนเสื้อผ้าและอาศัยจังหวะที่โทรุซังอาบน้ำ ออกมาจากแมนชันของโทรุซัง..
แบบนี้มันแย่ที่สุด... ตัวเรานี่มัน... บ้าจริง!!
อึก.... เจ็บ... อาการบาดเจ็บจากตอนนั้นยังไม่หายดีเลย..
ผมกุมท้องของตัวเอง และพยายามวิ่งออกไป
.
.
.
.
(อีกด้านหนึ่ง)
.
*ก๊อกๆ*
"ทากะ ฉันมาทำแผลน่ะ ขอเข้าไปหน่อยนะ" โทโมยะพูดพร้อมเคาะประตู
"ทากะ.. ทากะ..." เขาเรียกย้ำ
"โทรุ.. ทากะไม่สบายหรอ.."โทโมยะตะโกนถามจากหน้าห้องทากะ
"ไม่นิ... ตอนเย็นก็ยังนอนพักอยู่.."โทรุพูดพร้อมเดินมาที่หน้าห้องของทากะ
"ทากะ.. ฉันเข้าไปนะ" ทนายหนุ่มพูดพร้อมเปิดประตูเข้าไป..
*แกร่ก*
ว่างเปล่า.... ไม่มีคน...
"หรือว่า.. โทโมยะนายกลับไปก่อนก็ได้! แล้วฝากโทรเรียกเรียวตะด้วย!!" โทรุพูด พร้อมเดินออกไปอย่างเร่งรีบ
"เอ๊ะ!! อ่า..เข้าใจแล้ว"
.
.
.
.
[Takahiro’s view]
.
.
รินทาโร่... ส่งคนมาเฝ้าหน้าอพาตเม้นจริงๆด้วย..
ผมคิดพลางแอบมองอยู่หลังกำแพงไกลๆ
ทำยังไงดี... ผมไม่อยากกลับไปอีกแล้ว...
ให้ตายยังไงก็จะไม่กลับไป...
หนีไปไกลกว่านี้ก็ไม่ได้
"เห้ย!! ไปดูรอบๆสิ!"หนึ่งในผู้ชายที่เฝ้าอยู่หน้าอพาตเมนต์ของผมพูด ก่อนที่อีก2คนจะเดินมาทางนี้
แย่แล้ว... ผมต้องหลบ...
ผมรีบซ่อนตัวในพุ่มไม้ใกล้ๆ
"อึก... เจ็บ..."
ผมนั่งลงกอดเข่าเพื่อบรรเทาความเจ็บอยู่ครู่หนึ่ง
ใช่... ผมต้องหนี...ไปที่ไหนก็ได้...
ผมพยายามจะลุกให้เสียงเบาที่สุด
.
.
*หมับ!!!*
"อยู่นี่เอง ทากาฮิโระ!!" รินทาโร่พูดพร้อมมีมือใหญ่จากคนของรินทาโร่กระชากตัวผมลอยขึ้นจากพุ่มไม้
"ร...รินทาโร่!!"
ชายคนหนึ่งนำเทปมาปิดปากผม ในขณะที่อีกคนจับแขนทั้ง2ข้างของผมไว้
"ไม่มีที่ไปแท้ๆ.. แถมแรงก็น้อย.. น่าสงสาร..."
"เอาเถอะ... นี่ทากาฮิโระ ฉันเอาของขวัญจากพ่อมาให้.. เผื่อนายจะทำตัวดีขึ้น.."
รินทาโร่หยิบบางสิ่งออกมา...
"อื้อออออ!! ฮืมมมมม!! อืออออ!!"
"อย่าดิ้นสิ... นายชอบแบบนี้ไม่ใช่หรอ.."
น.. นี่มัน... ไม่เอา!!
*แกร่ก!!* ปลอกคอที่มีสายโซ่ยาวถูกใส่เข้าที่คอผม
"กลับบ้านไปเคลียร์กับพ่อซะ"
"ถ้าเอาเงินมาคืนแล้ว สาบานว่าจะไม่หนีมาอีก ฉันจะอ่อนโยนกับนายมากกว่านี้อีกนะ..."
"อื้อออออออ!!!" ผมพยายามดิ้น
แต่ร่างกายของผม มันตอบสนองมากไป
"อ...อื้อ... ฟู่.. อืมมม.." ร่างกายของผมเริ่มไร้เรี่ยวแรง แต่ก็พยายามดิ้นให้หลุดจากมือที่พันธนาการผม
"รู้สึกดีใช่มั๊ยล่ะ... แต่จริงๆเลยนะ... ใส่ปลอกคอแล้วยังจะแผลงฤทธิ์อีก"รินทาโร่พูดพร้อมกระชากโซ่ไปใกล้ๆ
"อย่างนี้...นายมันก็แค่สัตว์เลี้ยงของพ่อเท่านั้นแหละ!!"
"กลับกันได้แล้ว!!" เขาตะคอกก่อนดึงตัวผมไปที่รถ
.
*พลั่ก!!!!ผั๊วะ!!!*
"อั๊ก!!" คนของรินทาโร่คนหนึ่งล้มลงไปกับพื้นทีละคน ด้วยฝีมือของชายที่ผมไม่รู้จัก
"เห้ยยย!! ใครวะ!!"รินทาโร่พูดขึ้นพร้อมผละมือออกจากผม
*หมับ*
"มานี่มา รถอยู่ทางนี้!"
มือๆหนึ่งของชายร่างสูงที่สวมแว่นตาดำอีกคน ดึงผมเข้าไปในอ้อมแขน
เสียงนี้...
"พวกแกเป็นใครวะ---"รินทาโร่พูดก่อนจะวิ่งมาหาผม
*ผั๊วะ!!*
ชายเจ้าของมือเตะเข้าที่คอของรินทาโร่ จนล้มลงไป และโยนตัวผมขึ้นรถ
"เรียวตะ!!"
"รับทราบ!!" ชายที่จัดการคนของรินทาโร่ กลับมาที่รถ และขับรถออกไป
.
.
"นายนี่นะ... ทั้งที่บอกว่าให้อยู่ด้วยกันแท้ๆ ยังจะหนีออกมาอีก.."ชายตรงหน้าพูดขึ้น พร้อมถอดแว่นตาออกและรวบมือของผมทั้งสองข้างด้วยมือข้างเดียว
"ถ้าอย่างนั้นคงต้องบังคับด้วยวิธีของฉันซะแล้วล่ะ"
ใช่จริงๆ โทรุซังจริงๆด้วย
"โทรุ นั่นเด็กที่นายเก็บมาเมื่อวานหรอ..."คนที่ขับรถพูดพร้อมมองมาที่กระจกมองหลัง
"หนวกหูน่า... หมอนี่ เรียวตะ เด็กออฟฟิศฉันเอง"
"อื้อออออ!!! "
โทรุซังค่อยๆลอกเทปที่่ปิดปากผมออก
"อื้อ...ฮ่าห์.. อ... อย่า... อย่ามาทำใจดีด้วยหน่อยเลย!! คุณน่ะ แต่ทำตามที่คนๆนั้นบอกใช่มั๊ย!! จะพาผมกลับไปใช่มั๊ย!!"
"อ่อ... เข้าใจแล้ว... โทรศัพท์สินะ.."โทรุซังพูด
"ปล่อยผมนะ!! ผมจะไม่เชื่อคุณ----"ยังไม่ทันที่ผมจะโวยวายจบเขาก็เลื่อนเทปมาปิดปากผมอีกครั้งและดึงผมเข้าไปใกล้
"ตอนนี้ฉันถูกจ้างเรื่องการตรวจสอบทรัพย์สิน ไม่ได้คุยเรื่องเธอซะหน่อย"
"อีกอย่างบอกแล้วนิ ว่าให้อยู่ด้วยกันซักพักน่ะ..."
"อื้ออออออ!!!"ผมพยายามดิ้น
"ดูท่า.. จะไม่เชื่อกันสินะ..."
"นี่มันจะเช้าแล้วหรอเนี่ย โทรุ ตอนนี้นายเหมือนพวกเอสเลยนะ"เรียวตะพูดแซว
"เงียบน่า...เรียวตะ นายขับรถไปเถอะ"โทรุซังเอ็ดใส่เรียวตะ
.
"ถ้างั้น.. ฉันคงต้องพากลับห้องทั้งอย่างนี้สินะ"
เขาพูดพร้อมใช้นิ้วลูบไล้ตามใบหน้าของผมลงมาที่คาง
*เฮือก!!*
"ถูกจับใส่เครื่องประดับแรงๆแล้วดูท่าจะรู้สึกดีสินะ...."
"แปลกใจนิดหน่อย...แต่ดูเหมือนร่างกายจะตอบสนองชัดเจนเลยนะ"
เขาพูดพร้อมสอดนิ้วเข้ามาใต้ปลอกคอ
"อื้อออออ!!"ผมพยายามดิ้น
ไม่ใช่นะ!!
"โห..ถ้าไม่ชอบ ทำไมตรงนี้ถึงเป็นซะขนาดนี้แล้วล่ะ.."เขาพูดพลางไล่นิ้วจากคอลงมาถึงแก่นกลางร่างกายของผม
"ช่วยไม่ได้..ดูท่ามันอยากจะออกมาข้างนอกสุดๆเลย" โทรุซังพูด ก่อนจะรูดรั้งซิบกางเกงของผมออก พลางใช้นิ้วสัมผัสกับแก่นกายของผมผ่านชั้นใน
"อื้ออออออ!! ฟู่!! อื้อออ!!"
"ถ้าชอบอะไรแบบนี้ทำไมไม่บอกกันก่อนล่ะ.. จะได้ให้จ่ายค่าเตียงด้วยวิธีนี้" เขาพูด พร้อมใช้โซ่จากปลอกคอพันธนาการมือของผมไว้ด้านหลัง
"อย่าดิ้นสิ.. เดี๋ยวก็เจ็บมากกว่านี้หรอก"
"ไม่อยากขัดหรอกนะ... แต่ถึงแล้วโทรุ..."เรียวตะพูดขึ้น
โทรุจับผมพาดบ่า พาผมขึ้นแมนชันไป
.
.
.
.
*ตุ๊บ!!*
โทรุซังโยนผมลงบนเตียง
"ถ้ารู้สึกดีแล้วก็มาคุยกันหน่อยดีกว่า..." เขาพูดก่อนจะขึ้นคร่อมตัวผมและแกะเทปปิดปากออก
"ฮ่าห์!! อ...เอาออกไป"
"ใครสอนนายกัน หรือว่าผู้ชายคนนั้น... นี่เป็นเหตุผลที่หนีออกมารึเปล่า.." เขาดึงโซ่ที่รัดแขนทั้ง2ข้างของผม พลางรูดรั้งเสื้อผ้าส่วนล่างของผมออกไปจนหมดสิ้น
"ม... ไม่..ไม่เอา..ปลอกคอ... ฮ่าห์.. เอามันออกไป!" ผมดิ้นมากขึ้น พร้อมน้ำตาที่ไหลออกมา
"แค่ปลอกคอหรอ.." โทรุซังถามเสียงจริงจัง
"อ๊ะ!! ไม่เอา!! เอาออกไป" ผมขอร้องพลางหอบหายใจหนักขึ้น
"ทากะ!! ใจเย็นๆ! ไม่เป็นไร..มันไม่มีอะไรแล้ว... เรามาคุยกันหน่อยมั๊ย"
โทรุซังพูดพลางดึงผมเข้าไปในอ้อมกอด
.
.
.
"นี่พ่อจะเอาเด็กที่ไหนไม่รู้เข้ามาอยู่ในบ้านหรอ"
"แม่แกก็อนุญาตแล้วด้วย แกจะมาทำให้เป็นปัญหาทำไม รินทาโร่!!"
เสียงถกเถียงดังขึ้น
ตอนนั้นที่ผมถูกรับมาเลี้ยงดู ผมดีใจมาก.. ที่ไม่ต้องอยู่คนเดียว
"ทากะฮิโระ... ต่อจากนี้นายก็ไปอยู่กับฉันนะ"
"กับคุณลุง...?"
.
"พอกลับมาจากโรงเรียนก็ใส่[ปลอกคอ]ไว้นะ"
"ไม่เอาครับ!!"
ทำไมล่ะ? ทำไม?
.
"ทากะกับปลอกคอเนี่ย น่ารักจริงๆ พักผ่อนซะนะ..."
.
"วันนี้อาละวาดอีกแล้วหรอ อย่างสร้างเรื่องให้คนอื่นสิ"
"ผมไม่อยากใส่มันแล้ว!! บอกว่าไม่อยากใส่แล้วไง!"
.
"คุณลุง!! อย่า...!! อ๊ะ!!"
"ฉันจะทำให้นายรู้สึกดีจนกว่านายจะหยุดพูดว่าไม่เอาปลอกคอ"
"ผ..ผมเจ็บ!! อ๊าาา!!"
"ดูสิ... ตรงนี้เป็นถึงขนาดนี้แล้วนะ.."
.
"อื้ออ!! อย่า!!"
"เห็นมั๊ย... แค่ใส่ปลอกคอ นายก็เสร็จแล้วนะ"
.
"เธอคงไม่ทำให้ฉันผิดหวังสินะ ทากาฮิโระ"
.
.
.
"เจ้าส.ส.นั่น..."โทรุซังสถบออกมา
"ไม่เป็นไรทากะ..." คนตรงหน้าพูดพร้อมลูบหัวผม
..
.
.
"อ๊ะ!! อื้อ.. อย่า..อย่าจับ"ผมดิ้น หลังคนตรงหน้าสัมผัสแก่นกายของผม
"ยังไม่พออีกหรอ? 3รอบแล้วนะตั้งแต่กลับมาบ้าน"
"แค่ใส่ปลอกคอ ร่างกายก็รู้สึกขนาดนี้จริงๆด้วยสินะ"
"ไม่เป็นไร.. ฉันจะทำให้รู้สึกดีกว่านี้อีก"
เขาพูดพร้อมพรมจูบทั่วหน้าท้อง ใช้ลิ้นร้อนตวัดเลียทั่วแก่นกายของผม
"แต่ก่อนหน้านั้น" เค้าหยุด และเลื่อนมาสอดประสานสายตากับผม
"ตอนนี้ลองขอร้องฉันสิ..."
"เอ๊ะ?!" ผมอุทานพลางหอบหายใจจากการกระทำเมื่อครู่ของคนตรงหน้า
"ถ้าขอร้องฉัน.. ฉันจะทำตามใจนายเลย"
"แบบเมื่อคืนไง... ที่นายทำน่ะ" เค้ากระซิบพลางซุกไซร้ใบหน้าที่ข้างหู ไล่ลิ้นร้อนมาที่ช่องว่างระหว่างคอและปลอกคอ
"อ๊ะ!! ฮ่าห์.. ท... โท.."
ทั้งๆที่ตัดสินใจไว้แล้วแท้ๆ...
ว่าจะไม่เชื่อใจผู้ชายคนนี้...
แต่ทำไม..
"อ๊า!! ท..โทรุซัง... ช่วยผม.. ที.." ผมพูดด้วยเสียงแผ่วเบา
"รับทราบ!" โทรุซังขานรับก่อนจะโน้มตัวลงจูบผม
มือข้างหนึ่งโอบไหล่ของผม และมืออีกข้างกอบกุมแก่นกายพร้อมรูดขึ้นลงอย่างเป็นจังหวะ
น้ำตาของผมไหลออกมาจากความหงุดหงิด...
ที่ร่างกายตอบรับกับการกระทำของคนตรงหน้า...
เสียงครางที่ตอบสนองกับจังหวะอย่างหน้าอาย..
และแรงอารมณ์ที่มากขึ้นจนเกือบถึงขีดสุด..
"ไม่...ไหวแล้ว! จะเสร็จแล้ว..! อึก.. โทรุซัง"ผมครางออกมา
"ปล่อยออกมาเลย..ทากะ.. "เขากระซิบข้างหูผม
"อ๊ะ!!อื้อออ!!"ร่างกายของผมเกร็ง ก่อนที่จะปล่อยของเหลวออกมา
"ฉันสนใจคนไม่ผิดจริงๆ" โทรุซังเอ่ยพร้อมหัวเราะในลำคอ
ปล่อยให้ผมนอนหอบหายใจในอ้อมแขนพร้อมสติที่กำลังเลือนลางหายไป...
.
..
…
….
to be continued…
.
.
แนบภาพประกอบ...
ฮริ้งงง....
แวะมาคุยเล่นกันได้นะคะ
เข้าสู่ระบบเพื่อแสดงความคิดเห็น
Log in