เรายังไม่หายจากโรคห่านี่หรอกนะ...

การหวังจะหายในเวลาครึ่งปีมันย่อมเร็วไป แต่มันก็เนิ่นนานสำหรับเราที่ตกอยู่ในภาวะหม่นเศร้าเหมือนกัน เคยคิดจะทำบล็อกนี้ให้มันขำๆ ฮาๆ เล่าเรื่องความป่วยไข้ของตัวเองด้วยสายตาสนุกสนาน แต่ไม่เลย เอาเข้าจริง ต้องยอมรับว่าแม้ในสภาวะปกติ สันดานเราก็ไม่ใช่คนร่าเริงมากอยู่แล้ว มันเลยไม่ได้ออกมาสดใสอย่างที่เคยหวังไว้

ที่ผ่านมาเราขาดยาไปสองสัปดาห์ แรกๆ คิดว่าสบาย ทนได้ จัดการตัวเองได้ทุกอย่างไม่ว่าจะในสถานการณ์ใดภาวะอารมณ์ไหน แต่เอาเข้าจริงก็ไม่ใช่ นาทีที่เราดิ่งและร่วงหล่นลงมาก็คือนรกเหมือนเดิม นรกไม่ใช่ผู้อื่นแต่คือตัวเรา จ้องมองเข้าไปในนั้นแล้วพบว่ามีแต่บาดแผลเหวอหวะที่เราไม่กล้าไปแตะต้องไม่ว่าจะในยามมีสติหรือไม่มีสติ

หมอดูนิ่ง เนิบกับเรามาก เหมือนจ่ายยาเพื่อให้เราไปจัดการตัวเองมากกว่า อยากเปลี่ยนหมอแต่ก็ยุ่งเกินไป ล่าสุดบ่นกับหมอว่าทุนนิยมมันทำให้เราป่วย เราคือคนบ้าคลั่งภายใต้โลกบริโภคนิยม มันเรียกร้องจากเรามากเกินกว่าที่เราจะให้ได้ หากแต่เลือกจะไม่ให้หรือไม่ทำงานก็ไม่ได้ แรงงานอย่างเราจึงต้องก้มหน้าก้มตาทำงานไปเพื่อเก็บเงินมาเยียวยาตัวเอง

ตอนนี้พอจับจังหวะอาการตัวเองได้แล้วว่าเวลาไหนจะดิ่ง เวลาไหนจะปกติ แต่ไม่ได้แปลว่าจะรับมือกับมันได้เสมอไป หนักหนาสุดคือการทำร้ายตัวเองด้วยการหยิกข่วนแต่ก็พยายามกลับมาทรงตัวให้ได้เท่านั้นเอง