“ฌองหายตัวไปแล้ว จะเป็นตายร้ายดียังไงบ้างก็ไม่รู้!” เธอตะเบ็งขึ้นสุดเสียง ก่อนที่เสียงเครื่องแก้วแตกดังเพล้งจะดังแทรกขึ้นน้าจูเลียทรุดลงหมดสติหลังจากได้ยินคำพูดของคลีโอ

อาจารย์โจชัวรีบรุดไปประคองเธอไว้ได้ทันเวลาโดยมีแอนช่วยอยู่ข้างๆ ในระหว่างที่คลีโอเตรียมง้างหมัดแห่งโทสะ ชินก็รีบพุ่งตัวไปตะครุบเธอไว้ทันที

“ใจเย็น ควบคุมอารมณ์หน่อย” ชินปรามเสียงขรึมก่อนจะใช้ความพยายามทั้งหมดในการลากคลีโอไปนั่งที่เก้าอี้ในร้านและเริ่มพูดกล่อมให้เธอใจเย็นลงลูคมองผ่านกระจกร้านเข้าไปเห็นคลีโอนั่งหน้าหงิกเหมือนยักษ์ขมูขีเขาไม่เคยเห็นเพื่อนโมโหขนาดนี้มาก่อนเลยตั้งแต่รู้จักกันมาไม่ยักรู้ว่าคลีโอเป็นพวกโมโหร้าย

ซิดจ์และเบ็นจามินเข้ามาช่วยกันดึงตัวเขาขึ้นจากพื้นกว่าทั้งสามจะกลับจากระเบียงเข้าไปในร้าน คลีโอก็ไม่อยู่แล้ว

“ยัยนั่นไปไหนแล้ว” ซิดจ์ถามเมื่อเห็นชินนั่งอยู่เพียงลำพัง

“ออกไปตามหาตัวฌองอีกรอบ เห็นว่าจะไปดูแถวลูเซียสตรีท” ชินตอบ

“เราต้องเป็นห่วงฌองขนาดนั้นกันเชียวเหรอฉันไม่แน่ใจด้วยซ้ำว่าจะไว้ใจเขาได้ตั้งแต่ตอนที่หมอนั่นพยายามห้ามไม่ให้พวกเราเข้าไปในคฤหาสน์แกรนด์โกสต์แล้วอ้างว่ามันอันตราย มันไม่ฟังดูแปลกเหรอ เพราะก่อนหน้าเรายังเคยแอบเข้าไปในป่าสาบสูญกันมาแล้วรอบนึงเลยฉันกำลังคิดว่าเขาห้ามพวกเรา และไม่โผล่หน้ามาในคืนที่นัดกันเพราะไม่อยากให้ฉันหาศิลาทันก่อนคืนวันจันทรุปราคามากกว่า” ลูคกล่าว

“นายอาจจะอคติกับฌองฉันสังเกตว่าตั้งแต่รู้ว่าฌองเป็นคนในตระกูลแกรนด์โกสต์ นายก็ปฏิบัติกับเขาไม่เหมือนแต่ก่อนฉันแค่กำลังจะบอกว่านายไม่ควรตัดสินใครจากครอบครัวของเขาบางทีที่ฌองหายไปอาจจะเกิดอะไรขึ้นกับเขาก็ได้นะ” เบ็นจามินเสริมด้วยเหตุผล

“แต่ฉันก็แอบคิดเหมือนลูคนะ ฉันว่าฌองดูแปลก ๆฉันหมายถึงเขาดูมีความลับมากเกินไป จนน่าสงสัย --” ซิดจ์ออกความเห็นสมทบ“-- ให้ตายสิ พอแก้เรื่องยุ่งได้เรื่องนึงอีกเรื่องก็โผล่มาแทนซะงั้น” เจ้าตัวแสบประจำกลุ่มร้องเสียงยืดด้วยความขี้เกียจ

“แต่นี่มันไม่ใช่เรื่องเล่น ๆ แล้ว คนทั้งคนหายไปเลยนะจากที่คลีโอเล่ามานี่มันก็เกิน 24 ชั่วโมงแล้วด้วยนับจากที่น้าจูเลียบอกว่าฌองไปค้างบ้านคลีโอตั้งแต่เมื่อ2 คืนที่แล้ว” ชินเอ่ยเสียงเฉยเมยแต่สัมผัสได้ถึงความกังวลพลางเขี่ยขี้บุหรี่ยูคาลิปตัสทิ้ง (ชินแอบฉวยโอกาสจุดบุหรี่ในร้านขณะที่น้าจูเลียหมดสติอยู่)

ลูคนั่งเงียบในใจคิดวนเวียนอยู่แต่สิ่งที่เขาเชื่อ

“เราควรช่วยกันตามหาฌอง แค่คลีโอคนเดียวคงหาไม่เจอหรอกลูเซียสตรีทกว้างเสียยิ่งกว่าเซนต์ฟรานซิสรวมกับเซนต์อเล็กซานเดอร์อีกถ้าเราแยกกันออกหาอาจจะมีโอกาสเจอตัวฌองมากกว่า” เบ็นจามินเสนอความคิด

“ฉันเห็นด้วยกับเบ็น” ชินเสริม

“ก็ได้วะ แต่บอกไว้ก่อนนะว่ายังไงฉันก็ไม่เชื่ออยู่ดีหรอกว่าไว้ใจไอ้เจ้านั่นได้”ลูคพูด ซิดจ์พยักหน้าเออออห่อหมกกับเขาด้วย

“แล้วจะรู้ได้ไงว่าเราควรออกหาส่วนไหนของลูเซียสตรีทเกิดมาชีวิตนี้ฉันยังไม่เคยไปเหยียบที่เขตเมืองนั้นเลยด้วยซักครั้งเดียว” ซิดจ์ถาม

“เรื่องนั้นไม่ต้องห่วง คลีโอบอกฉันหมดแล้วว่าฌองชอบไปที่ไหนแถวนั้นบ้างก็มีร้านกระท่อมลูกกวาดของโบดัว บ้านการ์ตูนของชาร์แมนเดอร์เดอะเกรทและรถเกวียนทำนายของแม่หมอมักซิม” ชินตอบ

“หมอนั่นมันเพี้ยน!” ซิดจ์เอะอะเสียงดัง

“ฉันชอบไปที่นั่น แม่หมอมักซิมทำนายได้แม่นมาก!” เสียงแอนดังขึ้นจากหัวบันไดที่มุมร้านดูเหมือนว่าเธอเพิ่งจะกลับลงมาจากห้องนอนของน้าจูเลีย

“เธอเคยไปที่นั่นด้วยเหรอ” เจ้าตัวแสบรีบเปลี่ยนน้ำเสียงเด็กสาวพยักหน้าตอบ

“แม่หมอชอบส่งจดหมายมาเชิญฉันไปร่วมงานเลี้ยงน้ำชาทุกวันอาทิตย์มีขนมให้กินเยอะแยะเลย”

“ฉันอยากไปหาแม่หมอจัง” ซิดจ์ตาลุกวาวทันทีที่ได้ยินเรื่องของกินเบ็นจามินถอนหายใจออกมาดังเฮือกใหญ่อย่างเหนื่อยหน่ายในความตะกละตะกลามของเพื่อน

“คือพวกเราจะไปที่นั่นพอดี เธอช่วยพาเราไปได้ไหม” เพื่อนผมยุ่งหันไปถามแอนต่อทันที

“ได้แน่นอน ฉันเชี่ยวทางในลูเซียสตรีทอยู่แล้ว” เธอตอบก่อนจะเปิดประตูเดินออกจากร้านนำไปเป็นคนแรก

“งั้นฉันกับน็อกซ์กลับไปที่บึงลิตเติลดิวก่อนแล้วกันนะอยู่นี่ฉันรู้สึกไม่ปลอดภัยเอาเสียเลย” ฌายารีบออกตัวทันทีที่ลูคหันไปหา

เขาพยักหน้าตอบรับก่อนจะบอกว่าจะแวะไปหาทันทีที่กลับจากลูเซียสตรีทและแยกกับพี่น้องหมาป่าที่หน้าคาเฟ่ 

หยาดน้ำค้างหยดแหมะลงบนฝ่ามือลูคเพ่งสายตามองฝ่าไอหมอกบนท้องถนนซอยซูเคร่เห็นป้ายไฟกระพริบของร้านลูคาเฟ่ได้เพียงเลือนลางชาวเมืองที่เดินฝ่าหมอกทึบบนทางเท้า ต่างส่องแสงไฟจากกระบอกไฟฉายวาบวามเหมือนหิ่งห้อยริมบึง

“ซอยราชามันที่สอง ลัดที่สุดแล้ว” เสียงแอนสะท้อนก้องไปทั่วซอยลึกที่สะอาดสะอ้านสวยงามไม่แพ้ซอยซูเคร่ต่างกันเพียงแค่สีโลหะของพื้นทางเดินที่สว่างเงาวับสีส้มอมแดง

“นึกว่ามีแต่ซอยซูเคร่ที่ได้รับการบูรณะเสียอีก” เบ็นจามินเอ่ยพลางหันมองซ้ายทีขวาที

“ซอยราชามันที่สองเป็นซอยของหนึ่งในตระกูลที่ร่ำรวยอันดับที่สามของฟอร์ทอีสต์เชียวนะอีกอย่างซอยนี้ตัดไปถึงคฤหาสน์เหล็กแดงของตระกูลโรเซเรียเพราะงั้นมันก็คงจะดูไม่ดีถ้าซอยจะเก่าและสกปรกจริงไหม” เด็กสาวเริ่มคุยจ้อ

“ใช่ตระกูลเดียวกับไอ้รูปปั้นที่จัตุรัสเสี้ยวจันทร์หรือเปล่า” เบ็นจามินถาม

แอนพยักหน้าหงึก ๆ “นายรู้จักด้วยเหรอ” เธอย้อนถาม

“รู้แค่ว่าต้นตระกูลนี้ริเริ่มลัทธิบูชาราตรีเมื่อยุคแรกของฟอร์ทอีสต์ร่วมกับแกรนด์โกสต์”เบ็นจามินตอบ

“ก่อนที่จะบูชาราตรี ฉันได้ยินมาจากพ่อว่าพวกโรเซเรียเคยบูชาอรุณมาก่อนแต่หลังจากที่ย้ายจากดินแดนตะวันออกใต้มาที่ฟอร์ทอีสต์ ตระกูลนี้ก็ดันผันตัวมาบูชาราตรีตามแกรนด์โกสต์เฉยเลย” แอนเล่า

“ลัทธิบูชาอรุณ...” ชินถามพลางใช้นิ้วขยับแว่นสายตาแสดงความปราดเปรื่อง

“จะเลคเชอร์อะไรก็ว่ามาเลยครับคุณอาจารย์ลี” ซิดจ์พูดเสียงยียวนกวนประสาทแทรกขึ้นมา

พวกเขาเดินมาสุดซอยราชามันที่สองพอดิบพอดีคฤหาสน์ขนาดมโหฬารตั้งเด่นเป็นสง่าอยู่ตรงหน้าช่วยบั้นท้ายของซิดจ์ไว้จากรอยประทับรองเท้าของชิน

“โห ใหญ่อย่างกับวังแหน่ะ” เจ้าตัวแสบพูดเสียงละห้อยตาก็จ้องฝ่าไอหมอกไปยังอาคารตรงหน้า

คฤหาสน์โรเซเรีย ป้ายโลหะสีทองแดงสลักอักษรตัวบรรจงแขวนห้อยอยู่เหนือรั้วเหล็กสีเดียวกัน

คฤหาสน์โรเซีเรียดูไม่ต่างไปจากพระอาทิตย์ดวงย่อมที่ขับไล่ความขุ่นมัวของไอหมอกได้สิ้นซากอาคารทอประกายสีส้มอมแดงเจิดจรัสแม้ถูกปกคลุมใต้ไอหมอกหนาเขาไล่สายตามองจากหลังคาโดมทรงคล้ายหัวหอมเด่นอยู่สามยอดลงมายังผนังคฤหาสน์ซึ่งฉลุลวดลายดวงตะวันประตูโค้งทรงครึ่งวงกลมดูเหมือนดวงอาทิตย์กำลังขึ้นใหญ่โตขนาดที่ว่าเขายืนอยู่นอกรั้วยังมองเห็นได้ชัดเจนยิ่งเมื่อตัวคฤหาสน์ถูกล้อมด้วยบ่อน้ำใสที่ประปรายด้วยดอกบัวสีชมพูเข้มและอ่อนบานสะพรั่งทั่วทุกทิศ ทุกองค์ประกอบของคฤหาสน์โรเซเรียประณีตงดงามราวกับพระราชวังในนิทานก่อนนอน

“แน่ใจนะว่ามีคนอยู่ เงียบอย่างกับร้าง” ซิดจ์ปากพล่อยตามประสา

เขาพบว่าคฤหาสน์โรเซเรียตั้งอยู่ถัดจากท้ายซอยซูเคร่เพียงไม่กี่หลังคาเรือนเขาสามารถมองเห็นยอดหลังคาแหลมของคฤหาสน์แกรนด์โกสต์ได้จากหน้าคฤหาสน์โรเซีเรียด้วยซ้ำไปหลังจากที่ลูคด้อมมองสำรวจอยู่รอบรั้วคฤหาสน์อยู่ครู่หนึ่งเขาก็ออกเดินตามแอนไปยังหัวมุมถนนห่างถัดไปสองบล็อก เลยสวนสาธารณะย่อม ๆที่มีเด็กเล็กสามสี่คนวิ่งเล่นกันอยู่ ในที่สุดพวกเขาก็มาถึงเขตลูเซียสตรีท

แหล่งเสื่อมโทรม...

คำจำกัดความของลูเซียสตรีทแล่นเข้ามาในหัวของลูคโดยทันทีเมื่อเห็นภาพสถานที่ตรงหน้าซึ่งผิดคาดไปจากเขตเมืองอันหรูหราฟู่ฟ่าอย่างที่เคยจินตนาการเอาไว้บนพื้นถนนปูด้วยเหล็กหมองคล้ำเสียยิ่งกว่าในซอยกลูมมี่เต็มไปด้วยเศษขยะเกลือนกลาดรกเละเทะยิ่งกว่าห้องนอนของเบ็นจามิน อาคารที่ตั้งอยู่บนลูเซียสตรีทเปรอะเปื้อนด้วยรอยขีดเขียนด้วยสีสเปรย์ดูห่างจากคำว่าศิลปะลิบลับกลุ่มวัยรุ่นหน้าตาเกเรสองสามคนกระโดดเล่นท่าบนสเก็ตบอร์ดและโรลเลอร์เบลดเฉียดหน้าเขาไปเพียงแค่ปลายจมูก

“ระวังหน่อยสิไอ้งั่ง” หนึ่งในนั้นตะโกนเสียงห้าวใส่เขาตามมาด้วยเสียงหัวเราะสะใจของอีกสองคน

“ฉันว่าเรารีบไปต่อกันเถอะ” เบ็นจามินยืนขาสั่นหวาดระแวงหลังจากมองไปเห็นผู้หญิงแต่งตัวจัดคนหนึ่งยืนสูบบุหรี่อยู่ที่ซอกหลืบระหว่างตึกเก่าหล่อนกำลังส่งสายตาประหนึ่งเชื้อเชิญให้เขาเข้าไปหา

“รถเกวียนของแม่หมออยู่ข้างหน้านี่เอง” แอนก้าวเท้าเดินไปบนบาทวิถีที่ตัดเลียบท่อน้ำทิ้งเต็มไปด้วยน้ำเสียส่งกลิ่นเหม็นคลุ้งจนเขาต้องบีบจมูกหนีกลุ่มขอทานและคนไร้บ้านกำลังนั่งจับกลุ่มกันกระซิบกระซาบเมื่อเห็นเด็ก ๆทั้งห้าเดินผ่านบรรยากาศโดยรวมแล้วไม่น่าก้าวเท้าเข้ามาเหยียบเสียยิ่งกว่าเซนต์ฟรานซิส

แอนพาเขาเดินลัดเลาะผ่านสะพานเหล็กเส้นเล็กตัดข้ามรางน้ำทิ้งผ่านสุสานลูเซียที่รกร้างก็มาถึงยังรถเกวียนเหล็กเก่าซอมซ่อคันหนึ่งตั้งอยู่ใต้ต้นไทรโยกใหญ่ทั้งห้าเดินขึ้นบันไดรถเกวียนเสียงดังกุกกักมาหยุดจับกลุ่มยืนออกันอยู่หน้าผ้าม่านกำมะหยี่สีแดงที่ซ้อนอยู่หลังม่านลูกปัดสีดำยาวกรอมพื้น

ลูคเหลียวมองไปรอบๆ รถเกวียนด้วยความอยากรู้อยากเห็น เขาพบเชิงเทียนเหล็กขึ้นสนิม แจกันใบหมองตะเกียงอาหรับ และข้าวของเครื่องใช้เก่า ๆอีกมากมายวางสุมอยู่เกลื่อนรอบล้อรถเกวียนยิ่งรวมกับไอหมอกที่ลงหนาจัดในวันนี้แล้ว เกวียนทำนายของแม่หมอมักซิมสร้างบรรยากาศไม่น่าไว้วางใจให้กับอาคันตุกะหน้าใหม่ทั้งสี่เลยแม้แต่น้อย

“ฉันว่าฉันรออยู่ตรงนี้ดีกว่า พวกนายเข้าไปหาฌองกันเองแล้วกันนะ” ซิดจ์เกิดปอดแหกขึ้นมากระทันหัน

“ขี้ปอดว่ะ” เบ็นจามินแขวะเจ้าตัวแสบทันทีที่มีโอกาสแม้ลูคจะแอบเห็นขนบนแขนของเบ็นจามินลุกพรึ่บด้วยความหวาดกลัวก็ตาม

“ความจริงฉันว่าเราอย่าเข้าไปรบกวนแม่หมอเลยดีกว่า” ชินเสนอความคิด

“ฉันเองก็คิดเหมือนกับชินนะ เอาเป็นว่าเราเดินหารอบ ๆ เกวียนก็คงพอแล้วเพราะฉันไม่คิดว่ามีใครอยู่ที่นี่หรอกมั้ง” แอนเสริม

ทว่ามือเหี่ยวย่นมือหนึ่งกลับโผล่พรวดออกมาจากหลังผ้าม่านกำมะหยี่สีแดงเข้มคว้าเข้าที่ต้นแขนของลูค ลากเขาเข้าไปในความมืดหลังผ้าม่านพร้อมกับประตูที่ลงกลอนลงทันที