แค่นั้นจริงๆ 

"วันนี้น้าซีซื้อคุณหมีให้ล่ะค่ะ!"

"ตามใจหลานเกินไปแล้วนะซี" 

พี่น้ำผู้ที่เป็นแม่ของเมอร์เมดหลานสาวผมเอ่ย ก็ยกมือตีผมมาแปะนึง ไอ้คนทำอะไรไม่ได้เลยหัวเราะนิดหน่อย ก็ไม่เห็นจะเป็นอะไร ผมชอบเวลาเห็นเมอร์เมดมีความสุขนะ

"นิดๆหน่อยๆเอง ซีแค่อยากซื้อให้หลาน"  ผมว่า แล้วก็นั่งเล่นกันไปสักพักแล้วขอตัวกลับไปนอนในห้อง ไม่นานนักพี่น้ำก็ส่งรูปที่ถ่ายเมื่อเย็นๆเข้ามาให้ สมแล้วที่แฟนแกเป็นตากล้อง แฟนสอนมาดีแหง ถ่ายโคตรสวย 

ผมจัดการเปลี่ยนรูปดิสทวิตเตอร์ใหม่ ไม่รู้จะใส่แคปอะไรดีแต่คำนี้มันขึ้นมาในหัวก็เลยใส่ไปซะเลย 

ครับ ชอบครับ #.Newprofilepic 

หลังจากนั้นไม่นานแม่ก็เรียกออกไปกินข้าว อยู่กันห้าคน ผม พ่อ แม่ พี่น้ำ เมอร์เมด ส่วนแฟนพี่น้ำเขาทำงานออกทริปช่วงนี้เลยไม่ค่อยว่างเท่าไหร่(ปล.พี่น้ำเป็นลูกพี่ลูกน้องกับผมนะ ไม่ใช่พี่แท้ๆ) 

"คนที่มากับโอเมื่อบ่ายนั่นแฟนเขาเหรอซี?"

ผมหยุดชะงักไปครู่นึง พอนึกถึงคนที่มาด้วยก็อ๋อแล้วส่ายหน้ารัวๆเลย นึกแล้วหงุดหงิด นี่ปล่อยมันกับกันไปสองคนด้วยสิ 

"ไม่ใช่แฟนมันหรอกแม่ เพื่อนที่มอ" ว่าแล้วผมก็ตักข้าวใส่ปากต่อ ถ้าคนแบบมันมีแฟนคงโลกแตก แต่ถ้าแฟนมันคือไอ้แอมผมคงสมองแตก 

"แล้วเมื่อไหร่ซีจะมีบ้างละลูก?"

"นั่นสิ ตั้งแต่เราเลิกกับไป่ก็เงียบเลยน้า"

แม่กับพี่น้ำทักท้วงขึ้นมา ผมกำลังจะอ้าปากเถียงเลยว่าไม่มีตอนนี้หรอก แต่พ่อดันทำตึงตัง วางแก้วน้ำซะหันไปมองกันทั้งโต๊ะ แล้วอยู่ๆทอปปิคก็เปลี่ยนไปจากเดิมนิดหน่อย ทุกคนรู้ล่ะว่าพ่อไม่ชอบขี้หน้าไอ้ไป่มากตั้งแต่รู้ว่าผมโดนมันฟาดหัว

"งั้นเรามีคนที่ชอบบ้างรึยัง?"

"..."

"นั่น เงียบ มีแหง" 

พี่น้ำยิ้มแซวๆ แต่ผมกลับยิ้มๆไม่ออก เลยแค่หัวเราะในคอกลบความคิดในหัวตัวเอง ไม่รู้ว่ารู้สึกอะไรอยู่ แต่ไม่ชอบอะไรแบบนี้เลยเหมือนกัน 

+++++

หลังจากเวลาอาหารเย็นผมเองก็ช่วยแม่เก็บกวาดไปทั่ว ช่วงนี้รู้สึกดีที่ได้เห็นหน้า หรือได้คุยกับคนในบ้าน รู้สึกจนไม่อยากไปไหนเลย 

ไม่อยากกลับขอนแก่นจริงๆนั่นแหละ 

ผมกลับมานั่งที่โซฟาข้างพ่อ เวลาก็ประมาณทุ่มกว่าๆเท่านั้น เมอร์เมดขึ้นไปเล่นกับพี่น้ำบนห้อง ส่วนแม่ก็ทำของหวานอยู่ในครัว ที่ห้องนั่งเล่นตรงนี้จึงเงียบเป็นพิเศษ มีแต่เสียงทีวีที่พ่อเปิดไว้ เรานั่งดูไปสักพักเหมือนพ่อเพิ่งนึกได้ว่าผมอยู่ข้างๆ

"เป็นไงบ้าง"

"ปกตินะพ่อ"

"อืม" 

ไม่ต้องบอกก็รู้ว่าผมได้นิสัยใครมา พ่อตอบแค่นั้นแต่ก็จับแขนผมไปดูรอยสัก ซึ่งไม่ค่อยต่างจากแขนพ่อนักหรอก แกพลิกดูไปมาจนผมหัวเราะ 

"ไม่มีลายใหม่อะไรมากหรอกพ่อ มีตรงนี้เพิ่ม" 

"ไหน..อ๋อ"

"Deep to the Ze."  ผมยื่นแขนซ้ายให้พ่อดู เป็นรอยสักใหม่ที่เพิ่มเข้ามา แล้วก็หันข้างหูซ้ายให้ดูด้วยว่าลายเซมิโคลอนมันหายไปแล้ว 

"ผมลบไอ้เหี้ยไป่ออกไปได้แล้วนะ"

"ก็ดี รักษาแผลดีๆด้วยเดี๋ยวเน่า" 

"น่า" 

เราเงียบไปสักพัก เหมือนพ่อมีอะไรอยากพูดแต่ก็ไม่พูดสักที ผมเลยทักขึ้นไปก่อน อึดอัด "พ่อมีอะไรจะคุยรึเปล่า"

เหมือนโดนผมทักแล้วอึกอักคูณสอง นิ้วพ่อเคาะโซฟาเบาๆแต่ก็พอได้ยินเสียงว่าเขากังวลพอตัวเลย 

"พ่อไม่อยากให้แกกลับไปเป็นแบบนั้นอีก"

"ซีก็ไม่ได้ยุ่งกับมันแล้วไง"

"คนใหม่ล่ะ?" 

ผมร้องหืม คนใหม่ที่พ่อว่านี่หมายถึงคนที่พี่น้ำแซวที่โต๊ะเหรอ

คงต้องบอกจริงๆละมั้ง..

"ก็คล้ายๆกัน"

"ชอบอะไรเก่าๆไม่เปลี่ยนจริงๆแกเนี่ย" 

"ซีแค่รู้สึกสบายใจ" 

"สบายใจเฉยๆ?"

"ก็.." 

กำลังจะอ้าปากพูด แม่ก็ยกขนมหวานมาให้ซะก่อน เป็นบัวลอยไข่หวานไปอีก จังหวะนรกจริงๆ

"คุยอะไรกันพ่อลูก หน้าเครียดเชียว" แม่ว่ายิ้มๆ แต่ก็เดินยกถ้วยเล็กๆขึ้นไปชั้นสอง คิดว่าจะเอาไปให้พี่น้ำกับเมอร์เมดนั่นล่ะ

"ก็อะไร ว่าต่อ"

"ก็รู้สึกดีเวลาอยู่ด้วย ..จริงๆอาจจะเป็นซีที่รู้สึกไปคนเดียว"

"ทำไมคิดอะไรแบบนั้น เคยถามแล้วรึไง?" 

"ก็เคย มันก็บอกว่าชอบ แต่ตอนนี้ไม่รู้" ผมรู้ตัวเลยว่าตอนนี้ตัวเองกำลังคิดหนัก ทั้งแกะเล็บ เคี้ยวลิ้น สารพัด จนพ่อต้องยกมือผมไปจับไว้ข้างนึง 

"ตอนแรกซีก็เฉยๆ แต่พอตอนนั้นมันก็.." ผมเว้นช่วงไปเกือบครึ่งนาที เอนหัวกับหลังใส่โซฟาแล้วหลับตาลงว่าเสียงสั่นๆ "รู้สึกว่าเริ่มชอบมากขึ้นเรื่อยๆ" 

"ตอนไหนล่ะ"

"..ตอนนอนกับมัน" 

พ่อถึงกับหันมามอง ผมรู้สึกได้เลย แต่แกก็ไม่ว่าอะไร ยีหัวผมซะฟูเสียงทรง

รู้สึกโง่มาก

ตอนแรกก็จะไม่รู้สึกอยู่หรอก

พอโดนไล่ต้อนสุดท้ายกลายเป็นเราที่วิ่งตามซะเอง

โง่ชิบหาย

"คิดอะไรก็บอกไป เคยสอนหลายรอบแล้วให้เชื่อความรู้สึกแรก"

"อืม" 

"ผลจะเป็นยังไงก็ช่าง มีงานที่บ้านให้แกทำจนลืมรักเลยซี" 

"ฮ่ะๆ พ่อก็ว่าไป ไม่ได้รักสักหน่อย" 

พ่อปล่อยมือผมออกจังหวะเดียวกับที่แม่เดินกลับลงมา เราเลยเปลี่ยนมาคุยกันเรื่องทั่วไปประสาพ่อแม่ลูก

ไม่นานนักผมก็กลับเข้าห้องตัวเองมา นอนทิ้งตัวลงบนเตียงโง่ๆ ตอบเมนชั่นกับเดมไปเยอะพอตัว แต่ก็กลับมากดเข้าออกเดมนึงที่ข้อความที่ผมส่งไปไม่ถูกอ่านมาตั้งแต่บ่ายแล้ว 

คิดถึงเจ้าจอมชิบหาย 

จะได้เจอมั้ยวะ 

แค่ตอบแค่นี้มันจะเป็นอะไรรึไง 

บ่นในใจไปแต่ก็ยังกดดูอยู่แบบนั้น พิมพ์อะไรไปนิดนึงก็ลบ รู้สึกตัวเองจะเรื่องเยอะเกินไปจนรับไม่ได้เหมือนกัน

เยอะ

จนดูน่ารำคาญ 

ทำไมพิมพ์ส่งไปเคลียๆแค่นี้ทำไม่ได้

มากสุดก็แค่มองหน้ากันไม่ติดแค่นั้นเอง

แค่นั้นเอง