เราใช้คุ๊กกี้บนเว็บไซต์ของเรา กรุณาอ่านและยอมรับ นโยบายความเป็นส่วนตัว เพื่อใช้บริการเว็บไซต์ ไม่ยอมรับ
เพราะ COVID ทำเราติดอยู่ที่นี่anonymous
ประเทศไทยต้องชนะ
  • ต้นเดือนมีนาคม 2563 

    "แอน กลับบ้านมั้ยลูก มาอยู่บ้านก่อนระหว่างรอวีซ่าผ่าน เดี๋ยวเราก็จะไม่ได้เจอกันแล้วนะ" เสียงแม่ของเราพูดแกมขอร้องให้กลับมาบ้าน หลังจากที่เราเพิ่งตัดสินใจวางแผนจะโกอินเตอร์ไปเมืองนอก

    "โหย แม่ ไม่อยากกลับเท่าไหร่ Covid ก็เริ่มมาแล้วด้วย"  เราเริ่มอ้างเหตุผล  Covid ก็เรื่องหนึ่ง การไปอยู่กับครอบครัวหลังจากไม่ได้อยู่ด้วยกันมาหลายปีทำเอาเรา awkward เล็กน้อย 
    แถมช่วงนั้นประเด็นการเมืองระหว่างเรากับที่บ้านก็ไม่ค่อยลงรอยกันเท่าไหร่ 
    ขนาดคุยโทรศัพท์ยังชวนทะเลาะกันทุกวัน ทำเอาไม่อยากกลับบ้านนานๆ 

    "เอาน่า กลับเถอะ ถือว่าแม่ขอ อยู่นู่นก็ไมไ่ด้ทำงาน ไหนจะค่าใช้จ่ายที่เสียไปอีก กลับเนาะ" 

    "..... ก็ได้แม่" 

    สถานการณ์ในไทยตอนนั้นยังไม่น่ากลัวเท่าไหร่ ผู้ป่วยไม่เยอะ 
    ที่ฮือฮาที่สุดก็เป็นคุณลุงคนขับรถแท็กซี่ที่ติดเชื้อมาจากผู้โดยสาร ทำเอาแตกตื่นไปช่วงหนึ่ง 


    แต่ก็นั่นแหละ 

    เหตุการณ์ตอนนั้นมันก็ดูควบคุมได้จริง ๆ 
    ถึงแม้จะมีคำถามส่งไปถึงรัฐบาลทุกวันว่า ข้อมูลมันจริงป่ะวะ 
    เมคข้อมูลขึ้นมา หรือปกปิดอะไรเรามั้ย มันดูแปลกไปหมด
    ไม่เห็นการ take action อะไรเป็นชิ้นเป็นอันจากรัฐบาลสักอย่าง
    คนโวยวายจนไม่รู้จะโวยวายยังไงว่าปิดเมืองงงงงงงงงงง หยุดรับนักท่องเที่ยวได้แล้ว
    รัฐบาลนี่ก็บ่ยั่น ไทยแลนด์ต้องชนะ  



    สุดท้าย เราก็แพคกระเป๋าสำหรับอยู่บ้านประมาณ 2 อาทิตย์กลับตราดบ้านเกิดเมืองนอน


    และเราไม่รู้เลยว่านั่นจะเป็นข้าวของที่เราต้องใช้อยู่บ้านมาถึง 3 เดือน 



    อ๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก

    อึดอัดจะตายแล้วโว้ย 




    โปรดติดตามตอนต่อไป..


เข้าสู่ระบบเพื่อแสดงความคิดเห็น

Log in