ในโลกที่แสนวุ่นวาย การปิดกั้นตัวเองมันช่างง่ายดาย 

แต่ยิ่งปิดกั้น ยิ่งเหนื่อยหน่าย ยิ่งเหมือนวิ่งหนีไม่รู้จบหรือเปล่า 

ในเมื่อชีวิตมันยังต้องดำเนินต่อไป เธอก็ต้องสู้ต่อไป

จำไว้นะเธอไม่ได้ต่อสู้เพียงลำพัง ยังมีฉันที่รับรู้ความพยายามนั้นของเธอ

.

.

.

นึกถึงฉันเมื่อไหร่ ให้แสงแดดส่องและปุยเมฆที่เคลื่อนเปลี่ยนไปบนผืนฟ้าเป็นเหมือนรอยยิ้มของฉัน 

ให้ความมืดในทุกค่ำคืนเป็นเหมือนอ้อมกอดจากฉันถึงเธอนะ