มาม่าเกาหลีหนึ่งถ้วยกับความรู้สึกหลังดูซีรี่ย์จบ , ซีรี่ย์จบไปแล้วแต่ยังฝากข้อความและคำพูดของบทละครให้คิดถึง - รักข้างเดียวก็เรียกว่าความรัก - บทพูดของพ่อนางเอก มันทำให้ฉันคิดถึงเรื่องของตัวเองที่เกิดขึ้นแบบงงๆและตอนนี้ก็จบแบบงงๆ เริ่มจากวันที่ 3 เดือนตุลาคม2020 เริ่มเดือนมาด้วยอากาศหนาวที่แอบทำให้เหงามากกว่าปกติ ฉันเรียนคนละคณะกับรูมเมจ ทำให้อยู่ดีๆก็นึกสนุกอยากจะคุยกับใครสักคน ฉันหันไปคุยกับรูมเมจว่าพอจะมีใครแนะนำมั้ย ความคิดที่ว่าเต๊าะเล่นกำลังเกิดขึ้นแต่ฉันในตอนนั้น ไม่รู้เลยว่ามันกำลังจะส่งผลให้เจ็บมาถึงตอนนี้ ฉันทักเขาไปและเขาก็ตอบกลับมา ช่วงระหว่างนั้นฉันคิดตลอดว่าอย่าคิดมาก อย่าก้าวก่าย เป็นตัวของตัวเอง ทำในสิ่งที่อยากทำและไม่ทำในสิ่งที่ไม่อยากทำ ตอนแรกที่คิดว่าจะเต๊าะเล่นๆกลับกลายเป็นว่าความรู้สึกที่มีให้เขามันค่อยๆเพิ่มขึ้นแบบไม่รู้ตัว ฉันมองหาเขาเวลาที่เดินผ่านคณะเขา ผู้คนมากมาย พิ้นที่กว้างขวาง เป็นอะไรที่โครตไม่เมคเซ้นต์ เวลาเรียนมหาลัยไม่ตรงกัน การกินข้าวแล้วเจอคงเป็นเรื่องที่ยาก กลุ่มเพื่อนของเขาชอบกินข้าวที่โรงอาหารในมอ ส่วนกลุ่มเพื่อนของฉันชอบกินร้านข้างนอก เขารักการตื่นเช้าแต่สำหรับฉันตี 5นั่นคือเวลาเริ่มนอน เขาชอบฟังเพลงเศร้า ฉันชอบฟังเพลงชีวิต พอพิมพ์ถึงตรงนี้ก็อยากทดลองนึกถึงรายละเอียดที่จำได้เหมือนกัน เขาชอบถ่ายรูปฉันก็เหมือนกัน ในตอนนั้นเรื่องนี้น่าจะเป็นเรื่องที่ชวนคุยแล้วทำให้ยิ้มกว้างแต่ไม่เกินนาทีหรอกเพราะพอฉันบอกให้ลองกล้องฟิล์มเขาก็ตอบกลับมาว่าเราว่ามันยุ่งยากมันต้องเรียนรู้เยอะ เหมือนบทสนทนาจะไปได้สวยแล้วแท้ๆ มีวันที่เขาสอบเสร็จฉันเลยทักไปแกล้งเขาเล่นๆว่าเป็นยังไงคณะที่ใช่สาขาที่ชอบมั้ย เขากลับตอบมาแบบจริงจังว่าไม่ค่อยนะ จริงๆเราอยากเรียนนิเทศแต่คณะนี้น่าจะช่วยงานที่บ้านได้มากกว่าเลยเลือกเรียน ไม่ได้ดีแต่ก็ไม่ได้แย่ เขาชอบแชร์โพสต์ท้องฟ้า ถ้าเป็นฉันเมื่อก่อนก็คงจะถ่ายรูปท้องฟ้าแล้วส่งไปว่าวันนี้ท้องฟ้าสวยมากเลยนะ น่าเสียดายที่เขามาเจอฉันตอนที่ฉันเลือกที่จะชอบมองมันมากกว่าถ่ายมันไว้ ดูเหมือนเขาจะชอบอนิเมะนะ ถึงกับลงเป็นโพสต์ไว้ฝนไอจีเลย รวมถึงเรื่องเพลงด้วย ช่วงที่ฉันเริ่มเหนื่อยกับความสัมพันธ์ฉันเลยทักไปขอเพลงกับเขา เพลงที่เขาส่งมาเป็นเพลงเศร้า ฉันหลงดีใจว่าเขาน่าจะสื่ออะไรผ่านเพลงกลับมาบ้าง แต่ก็นั่นแหละเขาตอบกลับมาว่าชอบเพลงเศร้า แต่ไม่ได้เศร้านะ แค่ชอบฟังเฉยๆ คนอะไรมีย้ำด้วยว่าไม่ได้รู้สึกแค่ชอบฟังเพลงเศร้า รู้แล้วหน่าว่าไม่ให้คิดอะไรนอกจากส่งเพลงมา พอเขียนมาถึงตรงนี้ฉันก็เริ่มสงสัยบ้างแล้วว่า เขาจะรู้อะไรเกี่ยวกับตัวฉันบ้างไหม เขาจะจดจำรายละเอียดแบบที่ฉันทำบ้างหรือเปล่า คิดแม้กระทั่งจริงๆแล้วมีฉันในความทรงจำของเขาบ้างไหมนะ มีหนึ่งประโยคที่เคยเป็นประโยคคำถามสำหรับฉันตอน ที่ฉันถามเรื่องความรู้สึกของเขา เขาตอบประโยค ิดท้ายมาว่าตอนนี้สำหรับความรักเรายังอยากอยู่กับเพื่อนมากกว่า มันเป็นคำถามเพราะอะไรรู้มั้ย เพราะฉันก็มีเพื่อนที่อยู่ข้างฉัน ฉันแบ่งเวลาให้กับเพื่อนแบะเขาพร้อมๆกันได้ พอมองกลับไปฉันมองตัวเองแล้วอยากจะกลับไปบ่นตัวเองว่าทำไมงี่เง่าแบบนั้น จนวันนึงได้อ่านสตอรี่เพื่อนคนนึงที่เล่นตอบคำถามในสตอรี่ คำถามที่ว่า : ทักไปจีบได้มั้ย และคำตอบของเพื่อนก็เหมือนปลดล็อคข้อสงสัยของฉัน “ทักมาได้สถานะเราโสด แต่จีบได้มั้ยให้ดูที่คำตอบของเรา” เหมือนกับประโยคของเขาที่บอกกับฉันเสมอว่า ”ถ้าทักมาเราก็ตอบ คุยได้ๆ” ทำไมพอเขียนถึงตรงนี้แล้วสมเพชตัวเองจัง แต่ก็นั่นแหละพอถึงวันที่เราเจ็บปวดกับอะไรมากๆร่างกายคนเราคงสร้างระบบคุ้มกันไม่ให้เจ็บไปมากกว่านี้ ฉันเริ่มบอกกับตัวเองว่าให้ถอยออกมาทีละก้าว ไม่ต้องรีบ ถ้าชอบก็มองเขาและดูสตอรี่ ทำในสิ่งที่อยากทำและเมื่อถึงเวลาคงจะไม่อยากทำเอง วันนี้คิดว่าฉันพร้อมแล้ว คงจะมีคิดถึงบ้างเป็นธรรมดาของมนุษย์ รูปที่ถ่ายไว้ แชทที่แคปไว้ วิดีโอที่ส่งมาจากเพื่อน วันนี้จะลบทิ้ง. ให้เหลือไว้เพียงโพสต์นี้ ในวันข้างหน้าที่ฉันเติบโตนายจะยังคงได้ขึ้นชื่อว่าเป็นคนแรกที่ฉันพยายามมากขนาดนี้ ถ้าไม่เชื่อล่ะก็จะยกเพื่อนอีก 10 คนมาเป็นพยาน เป็นคนที่ฉันคาดหวังว่าจะไม่ผิดหวัง แต่ก็นั่นแหละเพราะคาดหวังมากเวลาเจ็บปวดก็คงจะมากเช่นกัน นายรู้มั้ยว่าเพื่อนของฉันคอยบอกตลอดว่าทำไมกับคนนี้พยายามจัง อ่านมาถึงตอนนี้จะเฉลยกับทุกคนว่า ความคิดแรกที่อธิษฐาน และบอกกับตัวเองไว้ตั้งแต่วันที่3ตุลาคมคือจะตั้งใจรัก จะทำเต็มที่ และขอเดิมพันด้วยความรักและความพยายามทั้งหมดที่สามารถทำได้ วันนี้ขอกลับคืนมานะ 12 มกราคม 2021 เวลา 1: 24 น.