ชายหนุ่มตรงหน้าแม้จะดูเปียกปอนมากเท่าไหร่ เขากลับยังดูดี ยิ้มมุมปากของเขา ดวงตาเป็นประกายมีชีวิตชีวา ใบหน้าของเขายังคงดึงดูด -เหมือนเคย




"เป็นบ้าไปแล้วหรอ" ฮยอนบินถามเขา

"หกเดือนเนี่ยนะพี่มินฮยอน"






ฮยอนบินนั่งกอดเข่ารอเขาอย่างสงบเสงี่ยมอยู่บนโซฟา ทั้งๆที่เป็นบ้านของตัวแท้ๆ แถมฮยอนบินไม่ได้ทำอะไรผิดสักนิด คนที่ควรจะเจี๋ยมเจี้ยมน่ะคือพี่มินฮยอนต่างหาก

แต่ไม่เลย

ชายหนุ่มผิวขาวจัดกำลังเป่าผมด้วยท่าทางสบายๆแบบสุดๆ


ท่อนบนของคนเป็นพี่เปลือยเปล่า หยดน้ำแพรวพราวบนเอวสอบ ฮยอนบินได้แต่เบือนหน้าหนี เขารู้สึกคันยิบๆอย่างกับเอาหัวใจไปถูกับหมามุ่ย


กางเกงผ้าลื่นขาวยาวสีน้ำเงินเกาะอยู่อย่างหมิ่นเหม่บนสะโพกของมินฮยอน

ทำเอาเกือบลืมไปเลยแหะว่ากำลังโกรธอยู่



พี่มินฮยอนดูเหมือนเดิม เหมือนกับเมื่อหกเดือนก่อน เหมือนกับรูปบนหัวเตียง มันเป็นรูปที่พี่มินฮยอนถือกล้องอย่างทุลักทุเล แต่ถึงอย่างไรก็ตามสามารถหอมแก้มนิ่มๆของฮยอนบินอย่างเต็มปอดไปพร้อมๆกับกดชัตเตอร์ได้,



"กลับมาทำไม" ฮยอนบินถามเขา ไม่มีรอยยิ้มอยู่บนหน้าเจ้าของห้อง

"ไม่อยากฟังคำขอโทษ" ฮยอนบินพูดต่อ และดูเหมือนว่าเขาจะพูดต่อไปเรื่อยๆ หากคนโตกว่าไม่พูดอะไรออกมา

"เราไม่--"


สัมผัสอุ่นแตะลงบนฝ่ามือขาว พี่มินฮยอนกุมมือเขาหลวมๆเป็นเชิงขออนุญาต เมื่อเจ้าตัวไม่ได้ว่าอะไร คนเป็นพี่ถึงได้จับมือเขาอย่างจริงจัง

ดวงตาสีน้ำตาลไหม้ของพี่มินฮยอนยังดูดีเหมือนเดิม ถึงแม้ฮยอนบินจะมองมันผ่านม่านน้ำตาก็ตาม

ทันทีที่หยดน้ำตาไหลอาบแก้มขาว นิ้วโป้งอุ่นๆที่เขาคุ้นเคยก็ถูกยกขึ้นมาปาดหยาดน้ำใสออกไปอย่างทะนุถนอม



"คิดถึง"

ทำนบน้ำตาของฮยอนบินพังทลาย เพราะเขาไม่ได้เป็นเพียงคนเดียวที่คิดถึงพี่มินฮยอน


"บ้า. . บ้าไปแล้ว" ฮยอนบินสะอื้นบนไหล่เขา ซุกใบหน้าขาวๆไว้กับซอกคออุ่น สัมผัสอุ่นจากมือเขาที่ลูบไปมาบนแผ่นหลังบางทำให้รู้สึกสบายใจอย่างประหลาด


"รู้สึกเหมือนจะบ้า ตอนไม่มีเรา" เสียงกระซิบดังขึ้นข้างหู

"พี่อยู่ไม่ได้ ถ้าไม่มีเรา"







ลึกๆแล้วฮยอนบินไม่ได้สนใจด้วยซ้ำว่าเขาหายไปไหนมา

แต่เขากลับมา

เท่านั้นก็พอแล้ว



ฮยอนบินพยักหน้ากับไหล่เขา รู้สึกได้ว่าวงแขนแข็งแรงกระชับอ้อมกอดแน่นขึ้น ท้ายทอยของฮยอนบินอุ่นวาบ เหมือนกับว่าพี่มินฮยอนประทับจุมพิตลงมา ฮยอนบินหลับตาลงอย่างเป็นสุขในอ้อมกอดที่เขาโหยหามาตลอดหกเดือน