เป็นช่วงที่ยาวนานดี

ความ รพ. รัฐ อะเนอะ ช้าเป็นปกติ

หมอจะถามไรวะ ถ้าเล่าให้ฟัง จะร้องไห้ปะวะ คำถามตีกันในหัวสมองไปหมด

เอาเข้าจริงแล้ว แผนกจิตเวชก็ไม่ได้น่ากลัวขนาดนั้น แต่การที่เราเป็นนักศึกษาคนเดียวในแผนกนี้ก็เหงาอยู่ไม่ใช่น้อย

พอเข้าไปหมอก็ถามว่าอาการเป็นยังไง เล่าให้หมอฟังได้ไหม จะได้แก้ไขปัญหาถูกจุด

เล่าไปสะอื้นไปอีกแล้ว 5555 นี่คงเป็นอย่างนึงที่เป็นปัญหาของตัวเอง คือเก็บความรู้สึกไม่ค่อยอยู่ ร้องไห้ง่ายมากๆ

รู้สึกบอบบางกว่าเมื่อก่อน

อ่อนไหวไปหมด

หมอบอกว่ามีภาวะซึมเศร้า หนูเองก็คงรู้ตัวแหละ มันนานมากเลยนะ เก่งมากที่ผ่านเรื่องแย่ ๆ มาได้จนทุกวันนี้

 เป็นครั้งแรกที่คุยกันถึงปัญหา แต่ยังไม่ใช่วิธีการแก้ไข หมอเลยสั่งยาให้ และบอกว่าถ้าไม่โอเค โทรมาได้ตลอด มาหาหมอได้ตลอด ไม่ต้องรอนัด

ขอบคุณค่ะ ที่ให้หนูได้ระบาย ในสิ่งที่ไม่มีใครเคยรับฟัง มันรู้สึกโล่งใจจริง ๆ