(หมายเหตุก่อนอ่าน : เราเขียนตอนเราง่วงเนอะ แต่ก็ยังอยากเขียน ถ้ามันดูวน ๆ ไปเราก็ขอโทษ แต่เราอยากระบาย ให้เราระบายหน่อยนะ)

เรานั่งฟังเพลงนี้อยู่ตอนนี้ด้วยความรู้สึกที่มันหน่วง ๆ อยู่ในหัวใจ 

เราว่าเราเป็นเหมือนเพลงนี้เลยอ่ะ

ใช่ เราว่าเราเป็น 'คนอ่อนไหว'

เราไม่รู้ว่าอาการที่เราเป็นหรือสิ่งที่เรารู้สึกคนอื่นเรียกว่าอะไร 

แต่มันเป็นสภาวะที่เราไม่ชอบเอาซะเลย และไม่ชอบเอามาก ๆ ถ้าหากมันเกิดขึ้นเรื่อย ๆ และทิ้งช่วงห่างกันไม่นาน

ในหลาย ๆ ครั้ง เวลาเราเจอใครสักคนที่ตรงใจเรา หรือเขาเป็นในแบบที่เราชอบ เรามักจะมีอาการใจสั่น หรือไม่ก็มักจะหน้าร้อน หูร้อน และจะเป็นแบบนี้ทุกครั้งเวลาที่เรานึกถึงใครคนนั้น บางทีก็ทรมานจิตใจตัวเองนะ เพราะมันทำได้แค่คิดถึงไง 

แต่ในความทรมานนั้น มันก็รู้สึกดีอยู่เหมือนกันนะ 

อาการแบบนี้เกิดขึ้นบ่อยมากกับเรา และมันมักจะกระโดดไปกระโดดมา ไม่ค่อยหยุดอยู่ที่เดิมเท่าไหร่ คงเพราะเราเป็นคนที่สนใจอะไรได้ง่าย และเบื่อเร็วด้วยมั้ง อะไร ๆ ที่เราเห็น ที่เราเจอ ช่วงแรก ๆ มันก็ตื่นตาตื่นใจและทำให้หวั่นไหวอยู่หรอก แต่พอเวลาผ่านไปสักพัก ถ้ามันไม่ทำให้เรารู้สึกเหมือนกับตอนแรก ๆ หรือเรารู้สึกเบื่อขึ้นมา มันก็หายอ่อนไหวไปเลยนะ อาจจะมีอาการค้าง ๆ อยู่บ้างเหมือนกับคนที่เพิ่งเลิกยาเสพติดมา แต่ใช้เวลาบำบัดสักพัก มันก็จะหายไปเอง

น้อยครั้งที่ 'ความอ่อนไหว' จะหยุดอยู่นิ่ง ๆ เหมือนกับถูกแช่แข็งไว้ 

และมันจะเกิดขึ้นเฉพาะกับคนที่ทำให้เรารู้สึก 'อ่อนไหวโดยสิ้นเชิง'

ความหมายของคำข้างบน ในการตีความของเราคือ ในช่วงเวลาของคน ๆ นั้น ไม่มีใครที่มาทำให้เรารู้สึกอ่อนไหวได้มากกว่าเขาแล้ว และเรารู้สึกเหมือนกับจมปลักอยู่ในความคิดที่มีแต่เขา แล้วกับคนที่เรารู้สึก 'อ่อนไหวโดยสิ้นเชิง' เราจะลืมเขาได้ยาก ไม่ใช่ไม่อยากลืม เพียงแต่ว่ามันจะมีบางช่วงที่เราคิดถึงเขา แล้วความรู้สึกอ่อนไหวมักจะกลับมาด้วย อาจไม่มากเท่ากับช่วงที่เราตกอยู่ในสภาวะนั้นกับคน ๆ นั้น 

แต่มันก็มากพอที่จะทำให้เรายังจดจำเขาได้

เราไม่ใช่คนที่เก็บความรู้สึกเก่งอะไรเท่าไหร่นัก ออกจะเป็นคนโผงผางด้วยซ้ำ พอรู้สึกอ่อนไหวกับอะไรบางอย่าง เราก็ต้องการการระบายออกมา เรารู้สึกว่าการเก็บไว้มันไม่เห็นมีประโยชน์ตรงไหนเลย 

และสิ่งที่เกิดขึ้นก็คือ การที่เราเลือกที่จะระบายหรือเปิดเผยความอ่อนไหวออกมาที่ในหลาย ๆ ครั้งก็เป็นช่วงเวลาที่ไม่เหมาะเท่าไหร่นัก มันมักส่งผลที่ไม่ดีกับความรู้สึกของเรา ผลตอบกลับมาก็อาจจะเป็นความเศร้าบ้าง ความเหงาบ้าง น้ำตาบ้าง และเราก็จะโทษความอ่อนไหวของตัวเราเองทุกครั้ง แต่พอเวลาผ่านไปแล้วจิตใจของเราฟื้นฟูแล้ว เราก็กลับมาวนในลูปเดิม

แต่ในหลาย ๆ ครั้งเราเองก็พยายามซ่อนความอ่อนไหวด้วยการกลบเกลื่อนหรือดึงความสนใจของตัวเองออกมา 

สุดท้ายผลก็ออกมาไม่ต่างกับก่อนหน้านี้ 

เราพยายามหาทางออกให้กับความอ่อนไหวของเราอยู่ เราอยากเดินออกจากความเป็นคนอ่อนไหว แต่พอถึงเวลาหนึ่ง มีเหตุการณ์อะไร ๆ หลาย ๆ อย่างก็เปลี่ยนไป เราจำเป็นต้องปรับตัวกับสิ่งเหล่านั้น จนลืมจัดการกับความรู้สึกนี้ ตอนนี้เลยกลายเป็นว่า

กลับมาอ่อนไหวเหมือนเดิม

เห็นเราหัวเราะ ลึก ๆ แล้วเราอาจจะกำลังอ่อนไหวอยู่ก็ได้นะ

อ่อนไหวกับคุณไง

/หัวเราะ