ถึง ดากานดาและไข่ย้อยที่เรารักและคิดถึง

        เราอยากจะมาบอกทั้งสองคนว่า ตอนนี้เราได้เข้ามาอยู่ในสถานที่ที่ทั้งสองคนพบกันแล้วนะ เพียงแต่ไม่ใช่คณะที่ทั้งสองคนเจอกัน แต่เป็นคณะที่เรามีความฝันที่อยากจะเข้ามาเรียน และเข้ามาเพื่อพบเจอกับใครสักคนที่เราอยากเจอ
       ที่นี่อากาศดีและบรรยากาศดีเหมือนกับที่เราได้เห็นจากเรื่องราวของพวกเธอ เรารู้สึกชอบมากที่ทุกที่มีแต่ต้นไม้เต็มไปหมด เราชอบสีเขียว เราชอบที่จะเห็นกระรอกกับกระแตวิ่งเต็มไปหมดตามต้นไม้ เราชอบที่จะเดินไปกับเพื่อน ๆ เพื่อที่จะไปที่คณะ ถึงแม้ว่ามันจะไกลจากหอมากก็ตาม เราชอบที่จะได้ไปเจอกับอะไรสนุก ๆ ในแต่ละวัน
      แต่ด้วยความที่เราไม่ค่อยแข็งแรงเท่าไหร่ เราก็เลยเหนื่อยบ้าง ไม่สบายบ้าง จากการที่เราใช้ชีวิตอยู่ที่นี่ อาจจะเป็นด้วยเพราะเราเคยชินกับกิจวัตรเดิม ๆ ที่เราทำมาตลอดเวลาที่รอคอยจะได้เข้าที่นี่ พอทุกอย่างเกิดการเปลี่ยนแปลงแบบปุบปับ ร่างกายเราก็ยังตั้งรับไม่ทัน รวมถึงสภาพจิตใจบางส่วนด้วย แต่เราจะพยายามผ่านตรงนี้ไปให้ได้เท่าที่เราจะทำได้
      และเราก็เริ่มมีความสงสัยในใจขึ้นมาเล็ก ๆ บ้างแล้วว่า เราอยากอยู่ที่นี่จริง ๆ หรือเปล่า หรือเราเข้ามาที่นี่ด้วยความรู้สึกเพียงชั่ววูบเท่านั้น แต่ในตอนนี้ก็ยังตัดสินอะไรไม่ได้ เพราะเรายังไม่ได้ให้เวลามันมากพอที่เราจะไปตัดสินความคิดเหล่านี้ ถ้าจะมองว่าเราเป็นคนคิดมาก เราก็ยอมรับ เพราะว่าเรารู้สึกว่าสิ่งนี้คือการลงทุนอย่างหนึ่ง และถือว่าเป็นอีกหนึ่งการลงทุนครั้งใหญ่ในชีวิตเลยก็ไม่ผิดเท่าไหร่
     และตัวเราเองก็ไม่เคยคิดเลยว่า เมื่อเราเข้ามาที่นี่จริง ๆ แล้วจะมีความคิดแบบนี้เกิดขึ้น อาจเป็นเพราะด้วยองค์ประกอบหลาย ๆ อย่าง สิ่งต่าง ๆ ที่เราได้เจอในช่วงเวลาหนึ่ง มันพาให้เราคิดไปในทางนั้น อะไรที่เราเคยคิดว่ามันน่าจะเป็นแบบนี้ แต่เมื่อมาเจอกับตัวแล้วไม่ใช่แบบที่เราคิด ก็ทำให้เรารู้สึกไขว้เขวเหมือนกัน

     เราเริ่มรู้สึกว่ามันชักจะดราม่าเกินไปหน่อยแล้ว เปลี่ยนเรื่องดีกว่า
     เราอยากจะบอกทั้งสองคนว่าเราโชคดีที่ได้เข้ามาในปีที่จะมีงานนั้นของทั้งสองคน งานที่ไข่ย้อยขึ้นไปร้องเพลงให้ดากานดา (แต่ไข่ย้อยก็เหมือนจะไม่มีความสุขเท่าไหร่จากที่เราเห็น ทั้ง ๆ ที่ไข่ย้อยตั้งใจจะร้องให้ฟัง) เราอยากไปพบเจอกับความรู้สึกและบรรยากาศแบบนั้น เราอยากรู้ว่าทั้งสองคนคิดยังไงถึงได้ไปจบกันที่ซุ้มเหล้าดอง คงจะสนุกดีพิลึก
       ถ้าเป็นไปได้เราก็อยากจะเจอทั้งสองคนนะ เราอยากรู้ว่าทั้งสองคนตอนนี้เป็นยังไงบ้าง ยังสบายดีอยู่หรือเปล่า ยังเป็นคนปากไม่ตรงกับใจ พูดน้อยต่อยเบา และยังรู้สึกอะไรระหว่างกันและกันอยู่บ้างมั้ย
       เราจบจดหมายฉบับนี้ก่อนดีกว่า เราเริ่มคิดไม่ออกและรู้สึกง่วงและเพลียมาก ๆ
       เมื่อมีโอกาสจะเขียนมาใหม่