เมื่อผมลืมตาขึ้นมา แสงสีส้มระยิบระยับขยับไปมาคือสิ่งแรกที่ผมเห็น มันคือไฟคริสต์มาสที่โยงระยางไปมาบนผ้าม่านสีมืด แสงจากหมู่ดาวน้อยๆเหล่านั้นย้อมห้องทั้งห้องให้เป็นอาณาเขตของสีส้ม
ผมดันร่างที่เปลือยเปล่าของตัวเองขึ้นมา หยิบแว่นตาที่อยู่บนหัวเตียงมาใส่ ก่อนจะควานหาบางอย่างที่ตกอยู่บนพื้นไม้ลามิเนต ผ้าสีขาวที่ถูกถอดกลับด้านตกอยู่ใกล้ๆกับโต๊ะที่วางเครื่องเล่นแผ่นเสียง
วงแหวนไวนิลหมุนคว้างพร้อมกับปล่อยเสียงเพลงเบาๆออกมา
ผมลุกขึ้นจากเตียง ก่อนจะสอดขาทั้งสองเข้าไปในผ้าสีขาว และดึงมันขึ้นมาจนปิดปังช่วงล่าง แปลกแต่จริง ความเขินอายบางอย่างได้หายไป เมื่อผ้าสีขาวที่คุ้นเคยอยู่ในที่ที่มันควรอยู่
เสียงบางอย่างขยับไปมาอยู่บนเตียงที่คลุมไว้ด้วยผ้าสีกรมท่า ซึ่งมีลวดลายของดวงดาวน้อยๆกระจัดกระจาย ร่างของชายหนุ่มคนหนึ่งกำลังขยับไปมา เขาดึงหมอนข้างที่อยู่ใกล้ตัวมากอดรัดไว้ การขดตัวแบบนั้นช่างเหมือนเด็กทารกอะไรแบบนี้ ผมจ้องมองเขาอยู่ชั่วครู่ ครุ่นคิดบางอย่าง แล้วผมก็เริ่มแต่งตัว
ถ้าแสงสีส้มระยิบระยับที่เห็นเป็นเช่นหมู่ดาว
ถ้าผ้าคลุมเตียงสีกรมท่าที่เห็นเป็นเช่นห้วงอวกาศ
เขาก็เหมือนมนุษย์ต่างดาวที่พาผมล่องลอยไปสู่พื้นที่ที่ไม่เคยไปมาก่อน
ถ้าเราล่องลอยอยู่ในอวกาศที่แท้จริง เราจะไม่ได้ยินเสียงอะไร
แต่อวกาศที่ผมพึ่งล่องลอยผ่านพ้นมา มีเสียงของผมและเขา คลอไปกับเสียงของดาวเสาร์ที่หมุนคว้าง
..
เข้าสู่ระบบเพื่อแสดงความคิดเห็น
Log in