The Lighthouse

เป็นการยากใช่ย่อยสำหรับคนดูบางคนที่จะเข้าใจหนังเรื่องนี้ในทันทีที่ดูจบ หรือเอาเข้าจริงบางฉากบางตอนก็ชวนให้ขบคิดกันไปตลอดทั้งเรื่อง และถ้าหากต้องสรุปว่า ตกลงแล้วหนังเรื่องนี้เกี่ยวข้องกับอะไร เราก็คงเรียบเรียงออกมาได้ว่า The Lighthouse คือหนังที่เต็มไปด้วยความลุ่มหลงและความอยากรู้อยากเห็นที่เอ่อล้นออกมาจากกิเลสตัณหา ซึ่งเหล่าตัวละครผู้แตกสลายนั้นปลดปล่อยออกมาอย่างบ้าคลั่งผ่านการแสดงระดับชั้นเซียน

ความสามารถในการเล่าเรื่องที่โยนคำถามซึ่งออกมาจากปากของตัวละครทั้งในเวลาปกติและในเวลาที่กำลังมึนเมาไร้สติ มันก็เป็นความยากที่ปนไปด้วยความสนุกในการต้องมานั่งจับต้นชนปลายว่า ตกลงแล้วเป็นเราเองที่ฟังผิด หรือเป็นเราเองที่กำลังถูกตัวละครนั้นปั่นประสาทอย่างน่าฉงนใจ

ซึ่งตัวละครของ โรเบิร์ต แพททินสัน เห็นจะเปรียบเสมือนตัวแทนของคนดูที่ไม่รู้เรื่องรู้ราวอะไร อีกทั้งยังต้องมาปะติดปะต่อเรื่องราวจากคำพูดที่ไม่ต่างอะไรจากชิ้นส่วนจิ๊กซอว์อันไม่เข้ากันสักนิด นอกจากนี้ก็ค่อนข้างชัดเจนพอสมควรถึงบุคลิกของตัวละครที่พยายามทำตัวลึกลับ แต่ก็หลุดปากออกมาเมื่อมีเหล้าอยู่ในมือ จึงไม่เป็นที่แปลกใจสักเท่าไหร่นัก เมื่อตัวละครที่มีลักษณะนิสัยแบบนั้นจะปะทุกิเลสตัณหาของตนออกมาอย่างบ้าคลั่งและเดือดดาลในตอนที่ทุกอย่างรอบตัว รวมไปถึงสภาวะจิตใจนั้นแตกสลาย

พูดได้อย่างน่าไม่อายเลยว่า การแสดงของ โรเบิร์ต แพททินสัน และวิลเลียม ดาโฟ ในหนังเรื่องนี้คือหนึ่งในประสบการณ์การรับชมฝีมือการแสดงที่ดีที่สุดที่เคยดูมา การประชันฝีปากระหว่างผู้รู้และผู้ไม่รู้ โดยเฉพาะในเวลาที่ทั้งคู่ต่างเมามายไร้สติ ความร้อนระอุของสิ่งที่ทั้ง 2 ตัวละครพูดใส่กันผนวกเข้ากับงานภาพชั้นยอดที่สามารถทำให้การสาปแช่งอีกฝ่ายด้วยน้ำเสียงอันน่าหวาดเกรงดูมีความน่าขนลุกขนพอง จนแม้แต่ตัวคนดูยังรู้สึกนั่งไม่ติดเก้าอี้ในบางที

งานภาพของหนังเรื่องนี้คือตัวอย่างของการรู้ตัวว่า หากจัดเฟรมได้อย่างสวยงามไร้ที่ติ ก็ไม่มีความจำเป็นจะต้องตัดสลับไปมา แช่ภาพไว้นิ่ง ๆ และเปลี่ยนมุมกล้องด้วยการเคลื่อนกล้องผ่านการถ่ายแบบ Long Take ที่ทั้งสวยงามและสามารถช่วยยกระดับหนังให้มีดีมากขึ้นไปอีก

ด้วยกิเลสตัณหาและความไม่รู้ แสงไฟของประภาคารภายในเรื่องจึงไม่ต่างอะไรจากกองไฟซึ่งคอยดึงดูดแมงเม่าผู้พังทลายให้เข้ามาหาด้วยความลุ่มหลงในความสุข จนเมื่อความลุ่มหลงกลายเป็นความเสพติดที่อยากครอบครอง ไฟประภาคารจึงเปรียบเสมือนจุดสุดยอดของความสุขที่เหล่าตัวละครต่างแก่งแย่งกันอย่างเอาเป็นเอาตาย หรือในบางทีมันก็คับคล้ายคับคลาว่าจะเป็นจุดสุดยอดทางเพศเสียด้วยซ้ำไป

เขียนโดย: พัทธนันท์ สวนมะลิ