ความรู้สึกเจ็บปวดจากเหตุการณ์นั้น

เขาไม่ได้อยากให้มันเกิด

เหตุการณ์นั้นไม่ควรจะเกิดขึ้นด้วยซ้ำ

หลังจากเหตุการณ์นั้น ทำให้เขา ตัดสินใจ... ออกไปจากเมือง

แต่10ปีต่อมา... เขากับได้รับจดหมาย จากชายที่ไม่น่าจะมีชีวิตอยู่แล้ว...

จดหมายจาก ทากะฮิโระ

โทรุ นี่มันก็ผ่านมานานแล้วนะ นายไม่กลับมาเยี่ยมบ้านหน่อยหรอ....

ทากะฮิโระ

เป็นไปไม่ได้...

คนๆนั้น...

เห็นกับตาว่าเขาตกลงมาจากจุดชมวิวของเมือง....

ใช่... ต่อหน้าต่อตาของเขา...

ต่อหน้าต่อตาของเพื่อนในกลุ่ม... ทั้งโทโมยะและเรียวตะ

ในตอนนั้น....

ตอนที่ทากะฮิโระตกลงมา...

พวกเรายืนช็อค...

โทโมยะที่เรียกสติกลับมาได้เร็วที่สุด รีบวิ่งไปดูร่างของทากะ

ตามด้วยเรียวตะที่พยายามโทรขอความช่วยเหลือ

ส่วนตัวผม... มองขึ้นไปบนนั้น... เห็นเงาของใครบางคน ก้มมามองและหายไป...

ตำรวจและนักสืบมาถึง...

พวกเขาสำรวจสถานที่เกิดเหตุ...

และสรุปคดีว่าเป็นการฆ่าตัวตาย....

ผมที่ยังเป็นเด็ก รู้ว่าถึงพูดอะไรออกไป ก็ไม่มีใครเชื่อ หลักฐานก็ไม่มี...

"ไม่ใช่ความผิดของเธอหรอกนะ ยามาชิตะคุง" คุณแม่ของทากะพูดกับผมในงานศพ...

มันจะเป็นอย่างนั้นจริงๆหรอ....

ตัวผมที่ไม่สามารถทำอะไรเพื่อทากะได้....

ไร้ความกล้า...

ไร้กำลัง...

แบบนี้มันเหมือน...

ผมก็เป็นฆาตกรด้วยไม่ใช่รึไง....

.

.

.

つづく

ช่วงนี้ก็ยอมรับว่าติดเกมค่ะ....

เขียนอะไรทำร้ายใจตัวเองละกันนะ แง---