พฤหัส
บอกหรือยังนะว่าวีคนี้โจสลินจะย้ายออกแล้ว
ใจหายทุกเช้าเลยนะ ! เราว่าเราสนิทกับโจสมากว่ายูกะนิดนึง เพราะโจสจะอยู่บ้านด้วยตลอด
แล้วก็เป็นคนเม้าท์มอย หรืออาจเพราะเป็นคนจีนด้วย นางเลยไม่ค่อยเขินๆอายๆ อยากถามไรก็ถาม
เช่น เราเจอผชหล่อที่รร.หรือยัง จะจีบแมะ ไรงี้ เป็นต้น
วิ่งไปขึ้นบัสเกือบทุกเช้า ฮือออ วิ่งลงเนินด้วยอ่ะ !
แต่ก็ไม่ใช่ว่าเราไม่สนิทกับยูกะนะ ! แต่จะคุยกันคนละเรื่อง คนละอารมณ์มากกว่า ยูกะน่ารักมากและชอบเทคแคร์คนอื่นอ่ะ เราแอบสังเกตว่านางจะรอให้คนอื่นใช้ห้องน้ำตอนเช้าให้เสร็จก่อนแล้วรอเป็นคนสุดท้ายอ่ะ ฮือออ น่ารักน่าเกรงใจจนนี่ได้แต่รีบทำทุกอย่างเร็วๆแล้วไปอึที่โรงเรียนแทน (อิหยังวะ ต้องเขียนบอกด้วยเหรอ งง)
ห้องเรียนที่จองจำเราไว้ทู้กวัน
ซึ่งนี่อยากบ่นชีวิตการเรียนของตัวเองหน่อย ! คือนี่เข้าวีคที่สองเองนะทุกคนนน(เราสมัครมา10วีคTT)
แต่รู้สึกเบื่อแล้ว มะอยากเรียนแล้ว เบื่ออ
เรียนตั้งแต่ 9am-3.30pm คือ ชีวิตเด็กน้อยมากไหมอ่า ละวีคนี้คือเรื่อง tenses ทั้งวีค
แค่ผันก็แย่แล้ว แต่มิเชล(ครู)ยังให้คิดด้วยว่าทำไมต้องเทนส์นี้ เอาทฤษฏี กฎอะไรมาตอบจ้ะนักเรียน
อ่ะ มันดีต่อการเรียนรู้ก็จริง แต่พื้นเพเป็นเด็กเกเรมากเว่อ มะชินจิงๆ ใจจึงเจ็บปวด
เดินย้อนกลับบ้าน เนินอีกแล้ว เนิน เนิน เนิน
ทุกวันกลับบ้านมาอย่างเหนื่อยล้า สัปหงกบนบัสจนได้เรื่องจ้าา
วันนี้ก็ลงบัสผิดป้าย เพราะนอนเลยบ้านอ่า เด๋อเว่อ
เลยบ้านมาสองสามสี่ห้าป้ายได้มั้ง เพราะมาตื่นตอนอยู่แถวซุปเปอร์ที่เคยมาสำรวจพอดี !
อ่ะ เดินกลับไปจ้า 10-15นาที ก็ต้องเดินเด้อ
โชคดีที่วันนี้ฟ้าโปร่งสุดในรอบสัปดาห์
ลมไม่แรงเท่าไหร่ เดินๆไปก็มองนู่นมองนี่ได้เรื่อยๆ
จนพอถึงซอยบ้าน ก็สองจิตสองใจ แต่ไหนๆก็กลับก่อนฟ้ามืดแถมนานๆอากาศจะดี เลยตัดสินใจเดินเลยไปบีชใกล้ๆ แล้วพอไปถึง ก็ได้เห็นฟ้าที่สวยยยย จนน้ำตาแทบไหล(แทบไหลจริงๆตอนนั้น5555)
ถ่ายด้วยไอโฟน 6s ไม่แต่งเติ่งอะไรทั้งนั้น แต่ทุกคนก็รู้ ว่าภาพจากตามันสวยกว่ากล้อง
ตอนเราได้เห็นวิวนี้ ประกอบกับบรรยากาศและผู้คนตรงนั้น เราคิดถึงพ่อแม่ ครอบครัวเราเลย
เราอยากให้เค้าได้อยู่ตรงนั้นกับเรา และเรารู้สึกขอบคุณมากๆที่เค้าให้โอกาสเรามาอยู่ตรงนี้
ได้เจออะไรดีๆ ผู้คนดีๆ มันเป็นเพราะครอบครัวของเราทั้งนั้นเลยอ่ะ
ตรงนั้น เราได้ยินเสียงคลื่น รอบตัวให้ความรู้สึกสงบมากๆ ทั้งที่มีคนพาน้องหมามาวิ่งเล่นเต็มไปหมด
น้องหมาก็วิ่งคาบนู่นคาบนี่ไป คนก็วิ่งออกกำลังกายไป สงบดีจังเลย
แต่ สงบอยู่ดีๆ ก็มีหมาสองตัววิ่งพุ่งชนขาเราเต็มแรง
เอิ่มมมม เราว่าหมามึนลมทะเลแน่ๆเลย แต่ไม่นาน เจ้าของก็วิ่งมาตะโกนขอโทษเรา
เฮ้อ ที่นี่ดีจริงๆเลยนะ
เฮ้อ เราพูดอย่างนี้กี่ครั้งแล้วนะ ฮ่าๆ
ผ้าปูที่นอนเปลี่ยนสีเป็นสัญญาณบอกว่าผ่านไปอีกวีค
ดูรกๆหน่อยเพราะเปลี่ยนเอง
casserole เหมือนเนื้อตุ๋นกับผัก ให้ฟีลสตูว์ที่แบบนุ่มนิ่ม ละลายในปากหายไปเลย
โฮสต์ทำ casserole เป็นครั้งแรกที่เรารู้จักอาหารชื่อนี้เลยแหละ !
เห็นโฮสตุ๋นใส่หม้อมาตั้งแต่เมื่อเย็นวาน คือเป็นอาหารที่ต้องใช้เวลาจริงๆ
เรากินไปด้วยคุยไปด้วย เรียบๆเรื่อยๆ เหมือนกับว่านี่ไม่ใช่มื้อเลี้ยงส่ง
อืม เอาจริงๆ เราก็รู้สึกว่านี่ไม่ใช่มื้อสุดท้ายกับโจสลิน เพราะยังเชื่อว่าจะได้เจอกันอีกที่ Auckland
หรือถ้าไม่ได้เจอกันที่นี่ เดี๋ยวเราจะหาเรื่องไปเจอนางอีกที่จีนให้ได้ 555555
เอ้ะ อะไรจะขนาดนั้นอ่าเนอะ
ง่า แต่เราชอบโจสจริงๆนะ เพื่อนจีนคนแรกของเรา
หวอง ชี (ชื่อจริงของโจสลิน เขียนไว้ เดี๋ยวเราลืม เอ้ะ เป็นคนยังไงวะนี่)
หลังดินเนอร์ สามสาวก็มายืนกินโยเกิร์ตกันต่อ จิงๆ เราไม่ชอบโยเกิร์ต แต่โจสให้กิน ก็เลยกิน อิอิ
ยังคงบอกตัวเองทุกวันว่าชอบที่นี่ ชอบทุกรายละเอียดเล็กๆ
ชอบลมที่พัดใบไม้แดงๆแห้งๆที่เหมือนจะร่วงหมดต้น
ชอบถนนที่เป็นเนินๆขึ้นๆลงๆแม้จะในเมืองก็ตาม
ชอบผู้คนที่พูดขอโทษตลอด แม้ว่าเค้าจะแค่เอื้อมมาหยิบของข้างหน้าเราก็ตาม
ชอบที่เราตะโกนขอบคุณคนขับรถได้จากประตูหลัง โดยที่ไม่โดนมองว่าแปลก
ชอบ ชอบทุกอย่างเลย แล้วก็ เฮ้อ
เหมือนจะเจอคนที่ชอบแล้วด้วยเหมือนกัน งื้อ
วีคนี้เรื่องเยอะจัง
ต่ออีกตอนละกันนะ.
เข้าสู่ระบบเพื่อแสดงความคิดเห็น
Log in