ขี้เกียจสาธยายพรรณาสรรพสิ่งหรือเหตุการณ์ที่ฉันได้ประสบแล้วพบความพอใจอย่างยิ่ง ยี่สิบกว่าปีที่ผ่านมาฉันแน่ใจว่ามีเรื่องดีๆ เกิดขึ้นมากมาย และ ณ ตอนนั้นฉันน่าจะมีความสุขไม่มากก็น้อย

ฉันเคยคิดว่าความสุขคือเวลาแอบแม่มาดูละครตอนดึกๆ และต่อมาฉันก็เลิกดูละคร

ฉันเคยวิ่งเล่นไปทั่วกับเพื่อน และมีแต่ของเล่นเจ๋งๆ และต่อมาฉันก็เลิกเล่นมัน

ฉันแอบเล่นแผลงๆ กับเพื่อน ไปเที่ยวน้ำตกและทะเลด้วยกัน และต่อมาฉันก็เรียนจบม.ปลาย

ฉันเคยไปนั่งท้าลมหนาวที่อ่างแก้ว ฟังเพื่อนดีดกีตาร์ร้องเพลง และต่อมาฉันก็เรียนจบมหาวิทยาลัย

ฉันเคยมองเขาเล่นกับแมวสีส้ม ไปเชียร์เขาแข่งดนตรี และต่อมาฉันก็ต้องจากเมืองนั้นมา

ฉันเคยไปนั่งสนทนาพาทีกับเพื่อนๆ ที่ออฟฟิศทุกวันศุกร์ และต่อมาฉันก็ลาออกจากงาน

ฉันเคยไปดูคอนเสิร์ตบ่อยครั้ง และสุดท้ายมันก็ต้องจบลง

แต่สิ่งที่ฉันยังทำอยู่เสมอคืองานอดิเรก วาดรูป ระบายสี ฟังเพลง อ่านหนังสือ

เธอเคยเอาแต่หมกตัวอยู่ในห้องทำสิ่งเหล่านั้น จนพ่อแม่บ่นไหม ว่าทำไมไม่ออกมาดูเดือนดูตะวันบ้าง

ก็นั่นแหละ ตอนนั้นฉันไม่แคร์หรอก เพราะว่างานอดิเรกพวกนี้คือความสุขของฉัน

งั้นเหรอ?

ฉันมักบอกตัวเองว่าความสุขนั้นเป็นเรื่องชั่วครู่ชั่วยาม เพราะความสุขที่สมบูรณ์ที่สุดคือตอนที่เราอยู่กับปัจจุบัน หลายครั้งเวลาไหลผ่านช่วงเวลาดีๆ ไป จนเราไม่ทันรู้ตัวด้วยซ้ำ ว่าเรากำลังมีความสุขอยู่

และเรามักจะให้เครดิตมันน้อยเหลือเกิน

อีกสิ่งหนึ่งที่ฉันเฝ้าย้ำตัวเอง คือเราควรมีความสุขกับสิ่งๆ เล็กๆ น้อยๆ เพราะโลกนี้ก็เตรียมเรื่องยากไว้ให้เรามากพออยู่แล้ว

นึกถึงสิ่งที่ตัวเองพูดแล้วฉันก็อดหัวเราะออกมาไม่ได้

จริงเหรอวะ?

ฉันในวัย 25 ปี 8 เดือน 4 วัน กำลังถามตัวเองอีกครั้งว่าความสุขคืออะไร

ฉันวาดรูปเมื่อมีอารมณ์นึกวาด ระบายสีเมื่อต้องการคลายเครียด ฟังเพลงเพื่อให้จิตใจสงบ และอ่านหนังสือเพื่อหลุดเข้าไปในอีกโลกนึง

เมื่อฉันปิดสมุด เก็บอุปกรณ์ ถอดหูฟัง และวางหนังสือลง ฉันรู้สึกถึงช่องว่างในใจที่ค่อยๆ ขยายขึ้นเรื่อยๆ เรื่อยๆ และเรื่อยๆ จนท้ายที่สุดมันมาจุกอยู่ตรงที่คอหอย และหายใจไม่ค่อยสะดวก

ความสุขคืออะไร

ช่างหัวแม่งเหอะ มันจะคืออะไรก็ช่างแม่ง

ช่างแม่ง ช่างแม่ง ช่างแม่ง ช่างแม่ง ช่างแม่ง ช่างแม่ง ช่างแม่ง ช่างแม่ง ช่างแม่ง ช่างแม่ง ช่างแม่ง ช่างแม่ง ช่างแม่ง ช่างแม่ง ช่างแม่ง ช่างแม่ง ช่างแม่ง ช่างแม่ง ช่างแม่ง ช่างแม่ง ช่างแม่ง ช่างแม่ง ช่างแม่ง ช่างแม่ง ช่างแม่ง ช่างแม่ง ช่างแม่ง ช่างแม่ง ช่างแม่ง ช่างแม่ง ช่างแม่ง ช่างแม่ง ช่างแม่ง ช่างแม่ง ช่างแม่ง ช่างแม่ง ช่างแม่ง ช่างแม่ง ช่างแม่ง ช่างแม่ง ช่างแม่ง ช่างแม่ง ช่างแม่ง ช่างแม่ง ช่างแม่ง ช่างแม่ง ช่างแม่ง ช่างแม่ง ช่างแม่ง ช่างแม่ง ช่างแม่ง ช่างแม่ง ช่างแม่ง ช่างแม่ง ช่างแม่ง ช่างแม่ง ช่างแม่ง ช่างแม่ง ช่างแม่ง ช่างแม่ง ช่างแม่ง ช่างแม่ง ช่างแม่ง ช่างแม่ง ช่างแม่ง ช่างแม่ง ช่างแม่ง ช่างแม่ง ช่างแม่ง ช่างแม่ง 

(ถอนหายใจ)

(เม้มปาก)

(ถอนหายใจ)

จริงๆ มันก็ไม่ใช่ความผิดของความสุข

มนุษย์ที่เติมไม่รู้จักเต็มอาจจะไม่ใช่ target ของความสุข มันไม่ได้แคร์เราขนาดมาตามง้อตามตื๊อให้เราซื้อแพ็กเกจเอาไปทำยอดหรอก มันก็คงแค่คิดในใจว่า "เรื่องของมึง"

แพ็กเกจความสุขแบบเดิมๆ มันไม่สนุกสำหรับฉันแล้ว มันเป็นแค่ทางผ่านเพื่อฆ่าเวลา เพราะตอนนี้สิ่งที่ฉันต้องการไม่ใช่การรอเวลาหลังเลิกเรียนหรือเสาร์อาทิตย์เพื่อให้ได้ทำงานอดิเรก และฉันใจไม่ถึงพอที่จะประกาศกร้าวออกมาดังๆ ว่าสิ่งที่ฉันต้องการจริงๆ คืออะไร เพราะแค่นี้ฉันก็รู้สึกว่าตัวเองเป็นแค่ฝุ่นในอวกาศมากพออยู่แล้ว

ตอนนี้สิ่งที่สำคัญมากกว่าความสุข คือความหวัง ทั้งในตัวเองและทุกๆ อย่าง ว่าในสักวันหนึ่ง มันจะดีขึ้นทีละเล็กละน้อย และหากวินาทีใดที่ฉันได้ยิ้ม หัวเราะ และเอมใจ ฉันจะถือว่าห้วงเวลาเหล่านั้นคือรางวัลของการมีความหวัง คือรางวัลของการยังหายใจอยู่

wish me luck