ตาใสยังคงลืมตาอยู่ท่ามกลางความมืด จริงๆจะบอกว่ามืดทั้งหมดเลยมันก็คงไม่ใช่ยังคงมีแสงไฟจากข้างนอกเล็ดลอดเข้ามาอยู่ดี

ชลธรนอนไม่หลับ

เหลือบมองคนข้างๆที่หันหลังให้เขาแถมยังหายใจสม่ำเสมอไปแล้ว เขาก็ควรจะหลับแบบนั้นบ้างแต่ไม่รู้อะไรทำให้เขาสะดุ้งตื่นแล้วดันนอนไม่หลับอยู่อย่างนี้

ไม่ใช่ครั้งแรกที่มานอนบ้านพี่คนนี้ก็ไม่นับว่าจะแปลกที่จนนอนไม่หลับ

“พี่”

เงียบ

“พี่ต่อ” เขาเพิ่มเสียงอีกนิดจนได้ยินเสียงตอบกลับจากอีกคน

“ขอหมอนข้างหน่อยดิ”

“มึงปลุกกูเพราะแค่นี้อ่ะนะ” ธนภพอยากจะตื่นมาเขกหัวไอเหม่งรู้แล้วรู้รอดไป ถึงเตียงเขาจะใหญ่แต่ไม่ได้หมายความว่าหมอนข้างจะมีหลายอัน แน่ละปกตินอนคนเดียว

“นะๆ พี่ต่อขอ” ไอลูกอ้อนตอนนี้ก็ใช้ไม่ได้หรอก สุดท้ายความอยากแกล้งมันก็มีมากกว่าเขาพลิกตัวหันหน้ามาเผชิญกับอีกคน ตาใสจ้องเขาอยู่แล้วราวกับรอคำตอบ

เขาส่งหมอนข้างที่อยู่ข้างตัวเองให้พออีกคนได้ไปก็กระชับไว้แน่น เขาเลยจัดการวาดแขนตัวเองโอบอีกคนอีกที

“เอ้ย พี่ต่อทำไรเนี่ย”

“กูก็อยากกอดหมอนข้างบ้างป่าววะ” ชลธรรู้โวยวายไปก็เสียพลังงานเปล่าในเมื่ออีกคนปิดตาไม่รับฟังเขาเป็นที่เรียบร้อยสึดท้ายเลยต้องจำใจให้พี่มันกอดอยู่แบบนั้น

เออ แต่ก็นอนฝันดีนะ

.

“เมื่อคืนหนาวหรอลูก” พอลงมาจากห้องนอนชลธรกับธนภพก็เจอคนเป็นแม่ของคนอายุมากกว่ากำลังจัดโต๊ะอาหาร ชลธรยกมือไหว่ก่อนจะนั่งเรียบร้อยอยู่ที่โต๊ะ

ก็บอกแล้วว่าไม่ได้มาครั้งแรก

“ไม่นะแม่ก็ปกติ” ธนภพตอบก่อนจะมานั่งข้างๆคนน้อง

“หรอ แม่ก็เห็นนอนกอดกันก็นึกว่าหนาว” ชลธรแทบสำลัก

“แม่แอบเข้าห้องผมอีกแล้วหรอเนี่ย”

“ไม่ได้แอบ กะจะไปปลุกเฉยๆ” เชื่อเขาเลยบ้านนี้

.

การซ้อมร้องซ้อมเต้นให้กับคอนเสิร์ตที่ใกล้เข้ามาไม่ใช่เรื่องง่าย ถึงจะรู้สึกว่ามันเหมือนกันทุกวันแต่พวกเขาก็ยังต้องซ้อมต่อไปเรื่อยๆ

“กัปมานี่หน่อย” ช่วงเวลาพักจึงเป็นช่วงเวลาที่มีค่า ต่างคนต่างหามุมของตัวเอง หมดไปกับการนอนพักเป็นส่วนใหญ่

ชลธรเดินไปตามเสียงที่พี่คนโตสุดเรียก พอไปถึงอีกคนก็คว้าแขนให้มานั่งใกล้ๆแล้วโอบเอวไว้ก่อนจะซุกหน้าลงกับบ่าของเขา

“เฮ้ยพี่เดี๋ยวคนอื่นมาเห็น” เขาพยายามดิ้นให้ตัวเองหลุดจากเกาะกุม แต่ใช่ว่าอีกคนจะยอม

“ไม่มีใครเห็นหรอก” มีแน่อ่ะ ถึงตอนนี้จะเห็นว่าเพื่อนแต่ละคนกระจายกันไปอยู่คนละทิศละทางมันก็ต้องมีซักคนที่เห็น

เขาก็ไม่อยากโดนล้อหรอก แต่เขาสู้แรงอีกคนไม่ไหวสุดท้ายก็ต้องปล่อยเลยตามเลย อีกแล้ว

“เอาคืนรึไงพี่ต่อ” พอออกจากตรงนี้ไม่ได้สุดท้ายก็ขยับให้ตัวเองนั่งสบายกว่านี้แล้วลูบผมอีกคนไปมา

“เออ มึงทำกูไม่ได้นอน”

“ผมปลุกพี่แปปเดียวเองมั้ยละ”

“เออก็คือปลุกป่าววะ”

“นิสัย”

“พอง่วง ขอนอน” สุดท้ายชลธรก็ต้องยอมเป็นหมอนข้างให้กับธนภพอีกแล้ว