เจเลอร์คิดว่าเขาเป็นคนโกหกเก่งคนหนึ่ง

มันเป็นข้อดี

เขาสามารถโกหกว่าไม่สบายโดยที่ไม่มีใครสงสัย

เขาสามารถโกหกได้ว่าเขาชอบอาหารจานนี้ทั้งที่เขาเกลียดจนอยากจะคายได้อย่างแนบเนียน

เขาสามารถโกหกว่าเขาไม่รักอีกแล้ว

เขาโอเค

เจเลอร์เพิ่งตอบตกลงเพื่อนสมัยเรียนไปว่าเขาจะไปงานเลี้ยงรุ่นย่อมที่จะถูกจัดในผับซักที่ คงมีใครซักคนในรุ่นเป็นเจ้าของ

เพื่อนคนนั้นดูเกร็งๆเมื่อต้องชวนเขา แน่นอนว่าเพื่อนค่อนข้างสนิทกับเขาและรู้ความเป็นไปในชีวิต

รวมถึงเรื่องความรัก

‘กัปตันมันก็ไปนะ โอเคป่าววะ’ เขาเงียบไปเมื่อได้ยินชื่อบุคคลที่สามดังขึ้น

‘ได้ดิ เพื่อนกัน’

‘แน่ใจนะ’

‘แน่ใจดิวะ ไม่ได้รู้สึกแล้ว’

เขาโกหก

เขาแค่ไม่อยากให้เพื่อนซักถามต่อ หรือทำให้เพื่อนคนอื่นหมดสนุก เขาเลยตอบไปแบบนั้น

เจเลอร์รู้ตัวดีว่าตัวเองยังรู้สึกกับกัปตันเหมือนเดิม

ไม่ได้เจอกันเกือบปี

.

รอยยิ้มหวานของคนตรงหน้าที่ส่งมาให้เขามันยังทำให้ใจเต้นรัวเสมอ

เขายิ้มตอบกลับให้อีกคน ที่ดูเปลี่ยนไปเยอะกว่าเขามาก

เขายังเหมือนเดิมเช่นเดียวกับครั้งล่าสุดที่เจอกัปตัน

กัปตันดูสดใสกว่าเดิม สีผมใหม่สว่างจนเขาอิจฉา

ใช่

เขากำลังอิจฉาสีผมของกัปตัน

โต๊ะที่มีแต่ชายล้วนไม่แปลกที่จะมีแต่แอลกอฮอล์ ถึงบางคนไม่ได้คอแข็งอะไรมากมายแต่ก็ยังดื่มมากขึ้นด้วยบรรยากาศเดิมๆมาเจอกันแบบนี้ หาได้ยาก

เจเลอร์ดื่มไปเล็กน้อย

เขาไม่ได้คออ่อนแต่มันคงเป็นนิสัยไปแล้ว

ดื่มน้อยเหมือนกับตอนที่เขาและคนตรงข้ามยังเป็นแฟนกัน เพื่อที่ว่าจะได้มีคนขับรถกลับได้

อ่า

แต่เขาไม่ได้เป็นแฟนกันแล้วนี่หน่า

เขาชั่งใจอยู่กับน้ำสีอำพันในมือ

เมาๆไปเถอะ

“วันนี้เจดื่มเยอะจังนะ” พอเริ่มกรึ่มเขาก็เดินออกมาสูดอากาศด้านนอก แย่ตรงที่ไม่ได้ทำให้สดชื่นขึ้นเลยเพราะเป็นที่สำหรับสูบบุหรี่

ตัดสินใจเดินห่างออกมาจากร้านอีกนิด บอกกับคนที่โต๊ะไว้ว่าไม่ต้องตามหาเขา

มีคนเดินตามเขาออกมาก่อนจะเอ่ยทัก เขาพยายามทำหน้าให้ปกติที่สุด

การโกหกครั้งใหญ่กำลังจะเริ่ม

“นานๆที กัปละไม่ดื่ม?”

กัปตันพยักหน้าให้กับคำถาม อีกคนดื่มแค่สองสามแก้วให้ดูเป็นพิธี

ถ้าเป็นเมื่อก่อนคงดื่มจนเมาแล้วเวลานี้

และเขาก็ต้องแบกกลับทุกที

“พี่ต่อไม่อยากให้ดื่มเยอะอ่ะ” รอยยิ้มเขาชะงักไป เขารู้ตัว ก่อนจะระบายยิ้มบางๆออกมา

“เห็นสตอรี่จะไปวิ่งกันหรอ” กัปตันดูตกใจกับคำถามอีกคน

“อื้มใช่ พี่เขาชวนหน่ะ”

“ดีจังเนอะ” กัปตันตอบรับในลำคอ ความรู้สึกผิดเกาะเข้ามาในจิดใจอีกครั้ง

.

กัปตันเป็นคนที่แย่มาก

เขายังคงโทษตัวเองเสมอที่ทำให้เจเลอร์ต้องเป็นแบบนี้ เขาแย่เองที่ไปรู้สึกกับใครอีกคนมากกว่า ทั้งๆที่มันไม่สมควร

คนที่มีแฟนแล้วไม่ควรรู้สึกกับใครมากกว่าแฟนตัวเอง

ใช่ เขามันแย่

ในวันที่พูดรวามจริงออกไปกลับเป็นเขาที่ร้องไห้ไม่หยุด เขาขอโทษในสิ่งที่ตัวเองทำลงไป เขาขอโทษที่เขารักอีกคนไม่ได้เหมือนเดิมแล้ว

เจเลอร์ไม่ได้กอดเขาเหมือนในละคร ทำเพียงแค่การวางมือลงผมของเขาแล้วบอกว่า ไปเถอะ

‘ขอโทษนะเจ’

‘ไม่เป็นไร เดี๋ยวซักวันเราก็คงไม่รู้สึกแล้ว’ โกหกได้ลิเกชะมัด เจเลอร์นึกถึงวันที่พวกเขาจากกัน

จำได้ว่าตอนนั้นเขาคิดว่าเป็นคำปลอบใจตัวเองที่คงเป็นจริงซักวัน แต่จริงๆมันก็แค่คำโกหกที่หลอกให้ตัวเองเขื่อก็แค่นั้น

“แล้วเจเป็นไงบ้าง” กัปตันถามต่อ

“ก็เรื่อยๆนะ กัปละ”

“เราลาออกจากที่ทำงานเดิมแล้ว กำลังหางานใหม่แหนะ” ถามสารทุกข์สุขดิบเหมือนกับเพื่อนคนหนึ่ง

“ดีจังเนอะที่กัปกล้าแล้ว” เขาไม่ได้โกหก เขาดีใจที่อีกคนกช้าตัดสินใจอะไรที่เสี่ยงมากๆได้

“ขอบคุณนะ”

พวกเขาเงียบกันแค่ไหนก็ไม่รู้ กัปตันไม่รู้จะเริ่มบทสนทนายังไงต่อดี 

“ขอโทษนะเจ” อีกแล้ว ขอโทษอีกแล้ว เขาไม่อยากจะฟังคำนี้จากกัปตันอีกแล้ว

เขาควรโกรธ ควรจะโมโหให้มากกว่รในตอนที่รู้ว่าโดนนอกใจ แต่เพราะน้ำตาที่ไหลลงอาบแก้มกลมของอีกคนทำเอาเขาโกรธไม่ลง

กัปตันขี้โกงจะตาย

เขาไม่เคยจะโกรธลงซักนิด

“ไม่เป็นไรหนอก มันผ่านไปแล้ว” เขาโกหกออกไปอีกแล้ว

ยืนส่งอีกคนขึ้นรถกลับบ้านแล้วเขาถึงหันตัวเข้าร้านอีกครั้ง

แก้วที่บรรจุไปด้วยแอลกอฮอล์ถูกส่งเขาลำคออีกครั้ง

เขาโกหก

เขาโกหกทุกอย่างที่บอกว่าเขาสบายดี

เขาโกหกที่บอกว่าไม่เป็นไรที่อีกคนกำลังไปได้ดีกับคนรักใหม่

เขาโกหกว่าจะเป็นเพื่อนที่ดีให้ได้

เขากำลังจะเอาทุกอย่างคืนมาเป็นของเขา