เราใช้คุ๊กกี้บนเว็บไซต์ของเรา กรุณาอ่านและยอมรับ นโยบายความเป็นส่วนตัว เพื่อใช้บริการเว็บไซต์ ไม่ยอมรับ
about you (allxcap)jaoearnxclt
you lose (checap)
  • นักเรียนทุน


    โรเงรียนที่ติดอันดับโรงเรียนที่ดีที่สุด มากไปด้วยลูกหลานนักธุรกิจ คนมีฐานะมากมาย ไม่แปลกถ้าหากจะมีการทำการกุศลโดยการรับนักเรียนทุนเข้ามาเรียนในโรงเรียน เพื่อไม่ให้เห็นถึงการกีดกั้นทั้งสังคม เป็นปกติที่จะมีนักเรียนทุนเข้ามาปีละสองถึงสามคน


    แต่ปีนี้มันแปลก


    เขาจ้องมองคนที่อยู่หน้าห้องแนะนำตัวอยู่กับคนอีกสองคน


    โรงเรียนแถบชานเมืองแห่งหนึ่งต้องปิดตัวลงกระทันหันจากเหตุการตึกทรุด คาดว่ามาจากการใช้วัสดุก่อสร้างที่ไม่ได้มาตรฐาน


    ก็แน่ละ ใครจะอยากลงทุนกับที่แบบนั้น


    จึงทำให้นักเรียนในโรงเรียนที่มีจุดประสงค์อยากศึกษาต่อกระจายตัวไปตามโรงเรียนต่างๆที่เหลือที่อยู่ เพื่อเป็นการช่วยเหลือเบื้องต้นพร้อมกับทุนการศึกษาจนจบการศึกษา


    ถึงจะได้ยินมาว่านักเรียนที่มาเรียนที่นี่จะเป็นนักเรียนที่มีผลการเรียนที่ค่อนข้างน่าพอใจ แต่แล้วยังไงละ การที่เรียนดีในโรงเรียนแบบนั้นไม่ได้หมายความว่าจะทำได้ดีในโรงเรียนแห่งนี้


    ชลธรจะไม่ยอมเสียตำแหน่งให้ใครได้ง่ายๆหรอก


    “ชื่อศิวกรครับ” ชุดแต่งกายที่ถูกระเบียบกับแว่นที่สวมอยู่คงบอกได้เป็นอย่างดีว่าอีกคนเด็กเรียนขนาดไหน


    “เฮอะ” ตาเฉียวเสตามองออกไปนอกหน้าต่าง เขาไม่อยากที่จะมองให้นานกว่านี้ คงเพราะความต่างที่สัมผัสได้จนเขาแทบไม่อยากจะหายใจร่วมกันกับคนคนนี้ สายตาใต้แว่นที่จ้องมองมาทางเขาเป็นอีกอย่างที่เขาไม่ชอบใจ


    เหมือนกับโดนท้าทาย


    “ครูฝากชลธรดูแลนักเรียนใหม่ด้วยนะ” การเป็นนักเรียนอันดับหนึ่งกำลังทำเขาแย่


    .


    “หยุดจ้องซักที รำคาญ” ศิวกรหลบตาเมื่ออีกคนพูดขึ้นเพราะรู้ตัวแล้ว ไม่ชอบ รังเกียจ อยู่ในสายตาของคึนคนนี้ตั้งแต่เขาก้าวเข้าไป คงเหมือนใครอีกหลายคนในโรงเรียนทื่มองเขา


    แต่ชลธรมีอะไรมากกว่าคนทั่วไป


    ท่าทางที่เย่อหยิ่ง ศักดิ์ศรีของคนได้ที่หนึ่งมาตลอด


    ถ้าโดนทำลายเข้า ซักวันจะเป็นยังไงนะ


    “สอนผมสิ การบ้านน่ะ”


    “ก็ดูไม่ได้โง่ ต้องให้สอนอีกรึไง” ชลธรพูดถูกว่าเขาไม่ได้โง่จนทำการบ้านไม่ได้ ออกจะง่ายสำหรับเขาด้วยซ้ำ แต่การมาห้องสมุดตามอีกคนก็จะสูญเปล่าไป


    “รังเกียจผมมากรึไง” อีกคนไม่ได้ตอบ


    “คุณเกลียดผม ทั้งที่ยังไม่รู้จักกัน” คราวนี้อีกคนยอมละสายตาจากหน้าจอคอมพิวเตอร์มามองเขา ก่อนจะกอดอกแล้วมองเขาอยู่นาน


    “ไม่ได้เกลียด”


    “....”


    “แค่ขยะแขยง” เขาไม่ได้รู้สึกว่า่เจ็บปวดกับคำพูดที่หลุดจากปากบาง เขายื่นหน้าเข้าไปใกล้อีกคน ห่างกันเพียงแค่หน้าจอ


    “ดีใจจัง ที่คุณรู้สึกแบบเดียวกับผม”



    ศิวกรเจอคนที่ดูถูกเขามาตลอดชีวิต อาจจะเพราะอาชีพที่บ้านไม่ได้สู้ดีเหมือนคนอื่น การเรียนให้ได้ดีมากที่สุดคือสิ่งเดียวที่เขาทำได้ในตอนนี้ เพื่อที่จะได้หลุดพ้นจากตรงนี้ซักที


    แต่เขาก็รู้การได้ใส่ชุดแต่งกายแบบเดียวกับใครหลายคนไม่ได้หมายความว่าเขาจะปิดที่มา ถิ่นที่เกิดตัวเองได้มิด เขาเกลียดการโดนมองแบบเหยียดหยาม เขาเกลียดทางแสแสร้งของคนรวยที่คิดว่าตัวเองเหนือกว่าใครหลายๆคน


    เขาจะต้องทำลายความหยิ่งในศักดิ์ศรีนั่นให้ได้


    .


    “คิดอะไรอยู่” ชลธรถูกดึงสติมาจากเพื่อนในกลุ่มที่รวมตัวกันจัดปาร์ตี้ที่บ้านเขา สังคมที่จะต้องหากิจกรรมเข้าสังคมกันแทบทุกอาทิตย์ ยิ่งบ้านเขาแแล้วกับการเป็นลูกชายของเจ้าของนำเข้าและส่งออก


    “ป่าว” เขาโอบเอวหญิงสาวที่เข้ามาคลอเคลีย ถ้าจำไม่ผิดน่าจะเป็นลูกสาวนักการฑูตซักคนที่เขาเองก็จำไม่ได้


    ไม่ได้น่าแปลกใจ ในเมื่อเขาเองก็พบกับคนพวกนี้เพราะสังคมและธุรกิจเท่านั้น


    “เมาแล้วรึไง”


    “แค่นี้เมาก็ไม่ใช่ชลธรแล้วสิ” เขาพูดก่อนจะยกขึ้นมาดื่ม เริ่มให้ความสนใจกับงานตรงหน้าแทนที่จะไปคิดเรื่องอื่น


    คิดเรื่องคำพูดของคนอื่น



    เป็นอีกวันที่คนข้างตัวเขายังเป็นนักเรียนทุนคนนั้น กรอบแว่นใสสะท้อนกับแดดจนเขาต้องหลบมุมเพื่อไม่ให้เข้าตา ปาร์ตี้เมื่อคืนคงจะหนักไปจนวันนี้เนื้อหาที่เรียนแแทบจะไม่เข้าหัวของเขา เลยตัดสินใจฟุบลงไปกับโต๊ะแทน


    “แบบนี้หรอครับคนที่ได้ที่หนึ่ง” ถ้าชลธรเข้าใจไม่ผิดมันคงเป็นการหาเรื่องไม่น้อย เขาเงยหน้าขึ้นมองมาหน้าคนที่สายตาอยู่กับกระดานแต่ดันพูดกับเขา


    “ทำไมละ”


    “ความรับผิดชอบในห้องยังไม่มี”


    “หึ”


    “...”


    “หรือว่านายอิจฉาล่ะ”


    .


    ต่างคนต่างคิดที่จะเหยียบอีกคนให้ได้รู้สึก ความสัมพันธ์ที่เริ่มต้นมาเพราะศักดิ์ศรี


    ใครรู้สึกก่อนแพ้ แพ้ยับเยิน


    “เร็วอีก” เสียงแหบหวานดังขึ้นข้างหู ก่อนที่เอวสอบจะสวนกลับเข้าไปเร็วแบบที่อีกคนสั่ง แขนเขาที่สอดใต้ข้อพับเข่าอีกคนดันให้ใกล้ขึ้น เพื่อให้ยิ่งกระแทกได้ง่ายขึ้น


    เสียงครางของอีกคนกับของเขาดังประสานกัน จนถึงจุดที่ต้องปลดปล่อย


    “เสร็จแล้วก็กลับบ้านไปสิ” เจ้าของบ้านไขว้ห้างไถลหน้าจอสมาร์ทโฟนไปมา ราวกับเมื่อซักครู่ไม่มีอะไรเกิดขึ้น แต่สภาพเตียงกับเสื้อผ้าที่กระจัดกระจายเป็นตัวบอกแทน


    เขาหยิบเสื้อผป้ามาใส่รวมถึงแว่นตาก่อนจะเดินไปใกล้กับคนที่ยังคงนอนเล่นไม่สนใจเขา


    ฟอด


    “แล้วเจอกันนะครับ” แม้อีกคนจะเดินออกไปนานแล้วแต่เขายังคงรู้สึกได้ถึงสัมผัสเมื่อกี้ สัมผัสที่แก้มของเขา


    ชลธรกำลังจะแพ้


    จากที่เก็บเงียบก็ค่อยๆเปิดเผย จากที่ไม่แสดงออกกลายเป็นสาธารณะ


    ชลธรไม่ใช่คนยอมใครง่ายๆ คงเช่นเดียวกับศิวกรที่ไม่ยอมให้ใครมาดูถูกเหมือนกัน


    “คะแนนสอบออกมาแล้วนะ” มือเรียวเผลอกำปากกาแน่นไม่ต่างจากอีกคนข้างๆ เพราะคะแนนที่นี้ตัดตามความโค้งของกราฟแบบพาราโบลา นั่นหมายความว่าที่หนึ่งจะมีสองคนไม่ได้


    จะต้องมีอีกคนที่ได้น้อยลงมา แม้ว่าจะทำได้ใกล้เคียงกันมากแค่ไหนก็ตาม


    “ยินดีด้วย ศิวกร”


    เขาขยับแว่นก่อนจะมองเลขสิบในกระดาษคำตอบอีกครั้ง ยิ้มมุมปากปรากฏขึ้นทันทีที่รู้ว่าเขาชนะ คนข้างๆเขาคงตัวสั่นไม่น้อยเมื่อรู้ว่าสิ่งที่ลงแรงมาทั้งหมดไม่ได้ทำให้เจ้าตัวชนะเขาเลย


    9.8 เพียงแค่ศูยน์จุดแปดเท่านั้น


    “เสียดายจังนะครับ” กระซิบข้างหูเขาก่อนจะยิ้มที่หวานไม่น้อยให้


    อย่าคิดว่ามันจะคงอยู่ตลอด ศิวกร


    ชลธร ศิวกร 0 - 1




Views

เข้าสู่ระบบเพื่อแสดงความคิดเห็น

Log in
ilyalavie (@ilyalavie)
EW