เป็นเวลาหลายชั่วโมงที่อยู่ในห้องอัดเพลง

เขาหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาดูเวลา 

(6:27 pm)

"พี่ยองแจไปกินข้าวกันแล้วค่อยกลับบ้าน" 

แบมแบมบอกกับเขา 

"อือ"

ก็ไม่ได้มีนัดที่ไหนอยู่แล้ว

บรรยากาศภายในร้านอบอวลไปด้วยกลิ่นของความรัก

"พี่แจ็คสันซื้ออะไรให้เนี่ย"

ยูคยอมถามขึ้นขณะที่รออาหาร

"ไม่หนิ"

ไม่รู้ว่าตอบสั้นไปรึป่าวเเลยทำให้บรรยากาศในโต๊ะอาหารดูเงียบลง

"ก็วันธรรมดาวันหนึ่ง สำหรับยองแจอะไม่ใช่วันวาเลนไทน์พี่แจ็คก็ให้"

เป็นแบมแบมที่พูดขึ้นมา รู้ว่าเด็กคนนี้พยายามทำให้บรรยากาศดีขึ้น

"แล้วไปไหนกันต่อ"

"ส่งแบมกับพี่เสร็จ ผมไปหาพี่บี"

"พี่ยองแจไปมั้ย เพื่อกลับบ้านไปเบื่อๆ"

เขาส่ายหน้าให้ยูคยอมเพราะวันนี้ต้องเข้าไปบ้านของคนที่ตัวอยู่อเมริกา

"ไปส่งพี่บ้านพี่แจ็คสันได้มั้ย"

"นั่นแหนะ!" 

น้องเล็กสองคนมองด้วยสายแปลกๆจนเขารู้สึกประหม่า

"วันนี้มีคนเข้ามาทำความสะอาดบ้าน"

"อ่อออออออ"

คนทำความสะอาดก็กลับไปแล้ว เขาควรจะกลับบ้านตัวเอง

เขาหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาดูเวลา

(8:14 pm)

เขาถือวิสาสะเข้ามาในห้องนอนของเจ้าของบ้าน

จุดเทียน Jo Malone Res Roses ที่ตั้งไว้บนชั้นวางของ

ทิ้งตัวลงบนที่นอนคิงไซส์สีครีม 

หยิบเครื่องมือสื่อสารขึ้นมาดูอีกครั้งแต่ก็ยังไม่มีการเคลื่อนไหวของคนเจ้าของบ้านนี้

เลื่อนดูโซเชียลมีเดีย เข้าแอพต่างๆวนซ้ำไปมาจนเบื่อ

(9:42 pm)

เวลานี้คงไม่มีรถกลับบ้านแล้ว 

เมื่อตัดสินใจว่าจะไม่กลับบ้านก็พาร่างที่เหนื่อยล้าจากการทำงานไปอาบน้ำให้สบายตัวขึ้น

ตอนนี้จะทำอะไรอยู่นะ

ทำไมไม่ทักมาบอกกันบ้างเลย

คิดมาตลอดว่าอยู่ได้แต่หายไปไม่ถึง 24 ชั่วโมงก็รู้สึกคิดถึงแล้ว

(11:13 pm)

ครืด ครืด~

"เป็นอะไรรึป่าว เสียงแปลกๆ"

ดีใจสิ รอมาทั้งวัน

"ป่าว เสร็จงานแล้วหรอ"

พยายามตั้งสติคุยกับปลายสายให้รู้เรื่อง

"อือ กำลังจะกลับ"

"วันนี้ไปอัดเพลงมา กินข้าวกับแบมแบม ยูคยอม"

"ทำความสะอาดเรียบร้อยดีมั้ย"

ทำไมไม่บอกล่ะว่าวันนี้ทำอะไรบ้าง

"อื้อ เรียบร้อยดี"

"ยองแจ"

"ฟังอยู่"

ปลายสายเงียบไปครู่หนึ่ง

"พี่ง่วงมากเลย"

"ถึงบ้านก็อาบน้ำนอนนะ"

"เดี๋ยวถึงแล้วพี่โทรหานะ ขอนอนก่อน"

"อือ"

เมื่อปลายสายตัดไป

เขาลุกมายืนมองท้องฟ้า ไร้จุดโฟกัส

เหมือนมีอะไรที่ทำให้บรรยากาศในวันแห่งความรักนี้เงียบเหงาขึ้น

ไม่อยากงี่เง่าเพราะตอนนี้ก็อยู่ไกลกัน 

อีกฝ่ายคงเหนื่อยจากการทำงาน...เป็นเรื่องที่เข้าใจได้

"พี่แจ็คสัน"

"ครับ"

"แจจะนอนแล้ว"

"พี่กำลังถึงบ้าน"

"แจจะบอกว่า happy valentine's day นะ"

"ขอบคุณที่รักแจนะครับ"

"ขอโทษนะ วันนี้พี่ยุ่งทั้งวันเลย"

"ไม่เป็นไรครับ แจเข้าใจ"

"ช่วงนี้พี่ไม่มีเวลาให้แจเลย"

"เดี๋ยวก็เจอกันแล้ว"

ทั้งที่ตัวเองก็ไม่ได้รู้สึกดีเลยที่ต้องห่างกันแบบนี้

แต่ต้องเข้าใจเพราะความก้าวหน้าของอีกฝ่าย

จะให้ไปอยู่ด้วย งานตัวเองก็มี

จริงที่เขาบอกกันว่า 'ระยะทางพิสูจน์ใจคน'

บางวันก็เหมือนจะทนไม่ไหว อยากจะไปหา

เมื่อไหร่จะได้อยู่ด้วยกัน...

"ไม่มีอะไรแล้วแจไปนอนนะ"

"ครับ"

แค่บอก 'happy valentine's day' ก็ยังดี

"ฝันดีนะครับ เด็กดี"

ช่างเถอะ...ก็แค่วันธรรมดาวันหนึ่ง

"อือ ฝันดีครับ"

อยากกลับบ้านแล้ว 

ไม่อยากได้กลิ่นน้ำยาปรับผ้านุ่มของเขา

ไม่อยากนอนแล้วเตียงคิงไซส์ที่แสนนุ่ม

แต่กลับตอนนี้จะกลับยังไง

ไม่ชอบเลย

ความคิดถึงทำให้อ่อนแอทุกครั้ง

"ฮื้อ"

"คืนนี้นอนบ้านพี่หรอครับ"

รู้ได้ไง

"อือ ขอโทษนะแจไม่ได้บอก"

"พี่ไม่ได้ว่า ก็บ้านเรา"

ไม่อยากคุยแล้ว

กลัวอีกฝ่ายจะรู้ว่าเป็นเด็กขี้แง

"ยองแจ"

"อือ ว่า"

"เปิดประตูบ้านหน่อยสิ เหมือนจะมีอะไรห้อยอยู่ที่ประตูนะ"

ลืมไปเลยว่าเจ้าของบ้านติดกล้องวงจรปิดเอาไว้

"ใครเอามาห้อยไว้อะ"

"ไม่รู้สิ"

"อย่าวางสายพี่นะ"

"อือ"

"หยิบมาเลย ไม่อันตรายหรอก"

เขาหยิบถุงกระดาษเข้ามาในบ้าน ไม่รอให้เดินไปถึงโซฟา

ด้วยความอยากรู้จึงรีบเปิดดู

ปลายสายเงียบไปพร้อมกับน้ำตาที่ไหลออกมาอย่างกลั้นไม่อยู่

ติ๊ด ติ๊ด

"happy valentine's day ครับนากน้อย"

เสียงที่คุ้นเคยพูดขึ้น

ความคิดถึงทั้งหมดไม่สามารถเก็บไว้ได้แล้ว 

สองขาวิ่งไปหาคนที่ยืนยิ้มอยู่หน้าประตูบ้าน

ไม่ยืนอยู่เฉยๆ อีกฝ่ายกางแขนเพื่อรับอ้อมกอดนากน้อยของเขา

เขารู้ว่าน้องเป็นคนแสดงออกไม่เก่ง ต้องมีอะไรมาบีบให้น้องยอมแสดงความรู้สึกที่แท้จริงออกมา

เขาไม่ได้อยากให้คนในอ้อมกอดต้องร้องไห้แต่ขอแกล้งเด็กปากแข็งหน่อยแล้วกัน

"ชอบมั้ย"

"ไม่เห็นต้องซื้อให้เลย"

เนี่ยไงปากแข็ง ดีใจขนาดนี้มาบอกไม่ต้องซื้อให้

"อยากให้นี่ครับ"

"ทำไมต้องรูปนีี้"

เขาไม่เห็นว่ามงกุฎจะบ่งบอกถึงตัวตนของเขาเลย

"ใส่ไว้เขาจะได้รู้ว่าคนนี้ของ หวัง แจ็คสัน"

"แจไม่ใช่สิ่งของนะ"

"เดี๋ยวพี่ใส่อันนี้"

พี่แจ็คสันหยิบสร้อยอีกเส้นขึ้นมาให้ดู

สร้อยของพี่แจ็คสันเป็นจี้รูปพระจันทร์เสี้ยวมีเพชรอยู่หนึ่งเม็ด

"พี่ใส่ให้นะ"

เพียงแค่พยักหน้าตอบกลับไป

"ฮื้อออ!"

แก้มคนน้องยังนุ่มและหอมเสมอเลย

"ใส่ให้พี่บ้างได้มั้ย"

หลังจากโดนหอมแก้มไปก็ยิ่งเขินหนัก

ตั้งแต่รู้จักกันจนถึงวันนี้ไม่เคยชิน

ไม่เคยชิน...

ต้องเขินคนที่อยู่ตรงหน้าอยู่ตลอด

เขาใส่สร้อยให้อีกฝ่าย

"ไม่เห็นหอมพี่บ้างเลย"

"..."

"..."

เขาต้องลองทำให้เขินบ้างโดนการหอมไปที่แก้มของคนตรงหน้า

และได้ผลดีมากเพราะคนตรงหน้ายืนนิ่งเป็นหินไปแล้ว

เขาไม่ค่อยกล้าแสดงความรักเท่าไหร่ กลัวเหมือนกันว่าพี่แจ็คสันจะเบื่อ

"แจไม่ได้ซื้ออะไรให้เลย ไม่คิดว่าพี่"

ไม่รอให้อีกฝ่ายพูดจบประโยค

"อื้ออออ"

คนโตกว่าบรรจงจูบริมฝีปากที่สวยที่สุดในสายตาเขา

"พี่รู้มั้ย แจคิดถึง"

"แจร้องไห้ด้วย คิดว่าพี่จะลืม"

น้องเอาหน้าซุกอกแกร่ง 

"ขอโทษนะครับ"

"อื้อ"

"แอบเข้าไปนอนห้องพี่หรอ"

ยองแจไม่ได้พูดอะไรเพียงพยักหน้ารับผิดที่เข้าห้องนอนคนอื่นโดยไม่ขออนุญาต

"ต้องถูกทำโทษนะครับ"

"แต่แจนอนไปแปบเดียวเอง"

"มานี่"

ปกติตอนพี่แจ็คสันอยู่ เราก็นอนเตียงนี้

"แจขอโทษ เดี๋ยวเอาไปซักให้นะ"

"มานี่ เร็ว"

เขาไม่รู้ว่าทำไมแจ็คสันถึงต้องไม่พอใจขนาดนี้ด้วย

แจ็คสันไม่เคยหวงของ

ถ้ารู้ว่าตอนที่อีกฝ่ายไม่อยู่แล้วเขามานอนที่นี่เกือบทุกคืนจะโดนดุมากกว่านี้มั้ย

เขาเดินเข้าไปหาคนที่นั่งอยู่บนเตียงอย่างกล้าๆกลัวๆ

"อือออ!"

สองแขนแกร่งโอบเอวคนที่กำลังเดินมาหาพร้อมดึงลงไปนั่งบนตักตัวเอง

"..."

แจ็คสันเงียบไปครู่หนึ่ง จนยองแจต้องหันไปมอง