.

.

.

.

.

.

.

.

.

"ไอเอ็ม ทำไมไฟที่ข้อมือถึงกระพริบล่ะ ไปซนอะไรมา" สัญญาณไฟบนข้อมือเล็กๆ ถูกจูฮอนยื่นมือไปลูบเบาๆ ก่อนจะเอ่ยถาม

"คุณอีผมรักคุณ" ปัญญาประดิษฐ์ตอบด้วยรอยยิ้มน่ารักจนใครอีกคนเผลอยิ้ม

"ไม่เอาน่าไอเอ็ม หุ่นยนต์แบบนายไม่มีทางรักใครได้หรอก" นักวิทยาศาสตร์เจ้าของใบหน้าหล่อเหลาตอบเสียงติดขำ ก็เขาเป็นคนสร้างหุ่นยนต์ปัญญาประดิษฐ์ตัวนี้ขึ้นมานี่ 

"ทำไมผมถึงรักใครไม่ได้ล่ะครับ" หัวทุยเอียงนิดๆ พลางขมวดคิ้วมุ่น

"ไม่มีหุ่นยนต์ที่ไหนมีความรู้สึกหรอกนะ" 

"แล้วหุ่นยนต์จะมีหัวใจได้มั้ยครับ"

"นายจะอยากมีหัวใจไปทำไมกัน"

"ผมอยากรักคุณได้นี่"

"เด็กน้อย นายน่ะ เป็นแค่หุ่นยนต์ นายรักฉันไม่ได้หรอกนะ" อีจูฮอนบอกก่อนจะหันหลังให้กับหุ่นยนต์ปัญญาประดิษฐ์ของเขาเพื่อสาวเท้ายาวๆ เข้าไปในห้อง กรอบรูปสีขาวหัวเตียงถูกหยิบขึ้นพร้อมกับน้ำตาของเขาที่หยดลง "ไม่ว่าจะมีหุ่นยนต์อีกกี่ร้อยตัว ก็มาแทนที่ชางกยุนของพี่ไม่ได้เลย"

.

.

.

กลางดึกที่นักวิทยาศาสตร์หนุ่มกำลังหลับไหล ปัญญาประดิษฐ์ตัวเล็กค่อยๆ แง้มประตูบานกว้างก่อนจะเดินไปมองอีกคนใกล้ๆ ใบหน้าคมๆ ที่ติดจะเศร้าทำให้หุ่นยนต์ตัวเล็กหน้าหมองลงไปด้วย ไอเอ็มก้มลงกดจูบเบาๆ ที่ริมฝีปากหยัก กดย้ำอยู่สองสามครั้งแล้วถอยหลังออกด้วยน้ำตาที่ล้นขอบ ก่อนจะไหลลงช้าๆ เมื่อเขาสบตาเข้ากับรอยยิ้มสดใสในรูปที่ตั้งอยู่ตรงหัวเตียง

"เราเหมือนกันทุกอย่าง เพียงแต่ผมถูกสร้างมาเพื่อเป็นตัวแทนของคุณ ผมทดแทนเขาได้แค่ร่างกาย แต่ไม่สามารถทดแทนหัวใจได้เลย" น้ำตาหยดใสไหลลงช้าๆ สัญญาณไฟที่ข้อมือเล็กขึ้นสัญลักษณ์ที่เปลี่ยนไปจากปกติก่อนจะกระพริบถี่รัว

"ผมรักคุณ"

.

.

.

เช้าที่แปลกไปจากทุกวันของร่างสูง หุ่นยนต์ที่มักจะมายืนทำตาแป๋วอยู่หน้าห้องนอนของเขาในวันนี้กลับหายไป จูฮอนยื่นมือไปดึงกระดาษโน๊ตแผ่นเล็กที่แปะอยู่บนหน้าจอคอมพิวเตอร์ที่ดับสนิทก่อนจะอ่านมันในใจ

.

.

.

end.

Talk :: หวังว่าทุกคนจะชอบ ฝากส่งฟีดแบคให้เค้าที่ #ficmonbymont หน่อยนะคะ ♡