สำหรับอึนจีวอนคนที่รู้จักคังซองฮุนมามากกว่าครึ่งหนึ่งของอายุ เขารู้ดีว่าซองฮุนชอบหรือไม่ชอบอะไร หรืออย่างน้อยๆ เขาก็มั่นใจว่าเขารู้ดี

จีวอนไม่เคยแปลกใจหรือประหลาดใจกับสิ่งที่ซองฮุนให้ความสนใจ แต่ยังไงเขาก็ไม่คิดว่าหมอนี่จะชอบเพลงแจ๊สขึ้นมาได้

"ผมว่าผมจะไปเรียนเป่าแซกโซโฟน พี่ว่าดีมั้ย" คนที่นั่งอยู่อีกฝั่งหนึ่งของโต๊ะพูดขึ้นมา หลังจากที่เดินไปสั่งกาแฟเสร็จ

"ไปเจออะไรมา" 

"เปล่า ผมแค่สนใจไง แบบมันเพราะดีนะพี่ เพลงแจ๊สเนี่ย"

"ไป-เจอ-อะไร-มา" จีวอนถามย้ำ

"ก็คือว่า.." ซองฮุนเว้นจังหวะการพูด แล้วมองหน้าเขา "พี่จำคนที่ผมบอกได้มั้ย ที่ย้ายเข้ามาอยู่ใหม่ห้องตรงข้ามห้องผม" 

จีวอนพยักหน้า

"เขาเล่นแซกโซโฟนแหละ" 

พนักงานเดินมาเสิร์ฟกาแฟในตอนนั้น ซองฮุนหันไปพูดขอบคุณพนักงานแล้วหันมายิ้มให้จีวอน

"คือผมรู้ว่าพี่คิดอะไร แต่ผมเปล่า"

"ก็ไม่ได้ว่าอะไร ถ้าชอบก็ไปเรียน"

"รักพี่จีวอนที่สุดเลย" 

"แต่" 

ซองฮุนชะงักมือที่ยกแก้วกาแฟแล้วเงยหน้ามองจีวอน

 
"อย่าเพิ่งซื้อแซกโซโฟน"

การที่ซองฮุนหลบสายตาหลังจากที่จีวอนพูดจบนั่นแสดงให้เห็นว่าจีวอนพูดประโยคนั้นออกมาช้าเกินไป

จริงอยู่ที่ซองฮุนเป็นคนสนใจสิ่งใหม่ๆ รอบข้างตลอดเวลา แต่ในขณะเดียวกันซองฮุนก็มักจะเบื่อสิ่งใหม่ๆ ที่พบเจอได้ในเวลาอันรวดเร็วเช่นกัน

ผู้ชายที่ย้ายเข้ามาใหม่ เพลงแจ๊ส และแซกโซโฟนก็เป็นหนึ่งในนั้น