ท่ามกลางห้องว่างเปล่า แสงอาทิตย์ผ่านผ้าม่านสีขาวเรื่อเรือง ละอองฝุ่นกระจายฟุ้ง เก้าอี้ไม้สีน้ำตาลคร่ำครึ คุณนั่งอยู่ตรงนั้น หลังพิงพนัก เส้นผมหยักศกปรกบ่ากว้างที่ผมภาคภูมิ มองตรงยังกำแพงฝุ่นเกรอะตรงหน้า ใช้ความคิด ล่องลอยไปกับภาพในหัวที่อาจฉายชัดอยู่บนกำแพงนั่น ไม่ได้ใส่ใจสภาพแวดล้อมรอบตัว คุณไม่ตอบสนองแม้เสียงของรองเท้าที่กระทบพื้น ผมเดินเข้าไปใกล้คุณ คุณยังคงนิ่งเฉยอยู่อย่างนั้น ผมสวมกอดคุณจากทางด้านหลัง