ฉันยังจำวันที่สอบสัมภาษณ์เข้ามหาวิทยาลัยได้

เมื่ออาจารย์ให้เล่าถึงหนังสือที่เคยอ่านให้ฟัง…

จำได้ว่าตอนนั้นพูดถึงหนังสือเรื่องใบไม้ที่หายไป (บทกวีที่รักและตราตรึงใจที่สุดเล่มหนึ่ง)

ของจีระนันท์ พิตรปรีชา ,ในเวลา ของชาติ กอบจิตติ และประชาธิปไตยบนเส้นขนาน

ของวินทร์ เลียววารินทร์.

ฉันรู้สึกตื่นเต้นและดีใจมากที่ได้พูดถึงสิ่งที่ชอบ อีกทั้งอาจารย์ก็ยังคงรับฟังอย่างตั้งใจ

เมื่อฉันเล่าจบอาจารย์ก็ถามขึ้นว่า...

“คุณดูมีความสุขเวลาพูดถึงหนังสือนะ  ไม่คิดอยากเป็นนักเขียนกับเขาบ้างหรอ”

ฉันไม่ได้ตอบอะไร ทำได้เพียงส่งยิ้มให้กับอาจารย์ : )

จนถึงวันนี้คำถามนั้นยังคงก้องอยู่ในหัวฉันตลอดเวลา...

ใช่...ที่ฉันชอบอ่านหนังสือแต่ฉันไม่เคยมีความคิดแบบนั้นเลย (หรืออาจเรียกได้ว่าไม่กล้ามากกว่า)

ฉันกลัวที่จะเขียน...

ฉันคิดมาตลอดว่าการที่คน ๆ นึงจะเป็นนักเขียนได้

เขาต้องมีประสบการณ์และความรู้มากพอในเรื่องที่ตนจะเขียน

ต้องอ่านหนังสือมาก ๆ และเป็นคนรอบรู้

เวลาเขียนงานออกมาจะได้สื่อสารให้กับผู้อื่นเข้าใจได้

เเต่ตัวฉันเองยังอ่านหนังสือไม่มากพอและยังไม่มีประสบการณ์อะไรมากมายที่จะนำมาเขียนได้เลย

จนเมื่อใครคนนึงบอกกับฉันว่า...

“ถ้าคุณอยากเป็นนักเขียนแต่ไม่ลงมือเขียนแล้วเมื่อไหร่จะได้เป็น”

ความคิดเรื่องการเขียนเวียนกลับมาหาฉันอีกครั้ง

ใช่...ฉันคิด

ถ้าไม่ลงมือเขียนแล้วเมื่อไหร่ถึงจะได้เขียนกันนะ...