เราใช้คุ๊กกี้บนเว็บไซต์ของเรา กรุณาอ่านและยอมรับ นโยบายความเป็นส่วนตัว เพื่อใช้บริการเว็บไซต์ ไม่ยอมรับ
ดูดู๊วดู ดูเธอทำmaeday
ARRIVAL (2/2017)
  • ผู้มาเยือน



    **Spoiled Alert**

    คำเตือน ถ้าคิดว่าหนังเรื่องนี้จะมาแนวเอเลี่ยนล้างโลก รบกันสนั่นหวั่นไหว ล่ะก็...ซอรี่ เสียใจด้วยค่ะ 

    what is your purpose on earth?

    ตัวหนังตัดสลับไปสลับมาตั้งแต่ฉากแรก เล่าว่า  ดร.หลุยส์ แบงค์ส (เอมี่ อดัมส์) มีลูกเล็กๆ หนึ่งคนชื่อ ฮันนา (Hannah) นางก็เลี้ยงของนางมาตั้งแต่เด็ก 3-4 ขวบ จนหนูน้อยเริ่มโตเข้าสู่ช่วงวัยรุ่น โชคร้ายที่ลูกนางป่วยเป็นโรค สุดท้ายก็เสียชีวิตไป 

    แล้วหนังก็ตัดกลับมาที่ปัจจุบัน พบวัตถุขนาดใหญ่หน้าตาประหลาดคล้ายยานอวกาศจำนวน 12 ลำ คาดว่ามาจากนอกโลก มาลงจอดอยู่ตามเมืองใหญ่ทั่วโลก ดร.หลุยส์ จึงถูกรัฐบาลตามมาแปลภาษาเอเลี่ยน เพราะนางเป็นนักภาษาศาสตร์ นางก็เลยได้เจอ เอียน ดอนเนลลี่ (เจเรมี เรนเนอร์) ผู้เชี่ยวชาญทางด้านฟิสิกส์ ทั้งสองคนเลยต้องช่วยกันแก้ปัญหาเอเลี่ยนให้เร็วที่สุด ก่อนที่มนุษยชาติจะตีกันเอง

    ในหนังเรียก shell  แต่เราว่าเหมือนถั่วแดงมากกว่าอี๊ก

    ดร. ค่อยๆ สอนให้ผู้มาเยือนเข้าใจภาษาของมนุษย์โลก เหตุผลเพราะรัฐบาลสหรัฐต้องการรู้ว่าอะไรคือจุดประสงค์ของการมาที่โลกใบนี้ ในขณะเดียวกัน ดร. ก็ได้เรียนรู้ภาษาของเอเลี่ยนเช่นเดียวกัน และ จุดสำคัญมันอยู่ตรงนี้ข่าา เมื่อ ดร.เรียนรู้ไปเรื่อยๆ เธอจึงเริ่มมองเห็นภาพวูบวาบเกี่ยวกับลูก เราคิดว่าเธออาจจะเพียงนึกถึงลูกสาวที่ตายไปแล้วเท่านั้น แต่เมื่อหนังพาไปลึกขึ้นเรื่อยๆ ก็พบว่า ภาษาของผู้มาเยือน เป็นกุญแจนำไปสู่การมองเห็นอนาคต นี่เป็นอาวุธที่ชาวต่างดาวมอบให้มนุษย์ ณ ตอนนั้น ดร. ยังไม่มีลูกแต่นางเห็นอนาคต นางจะมีความรัก จะมีลูก ลูกของนางจะเติบโต ป่วย และต้องตาย แต่น แต๊นน... 

    หนังเรื่องนี้มีความเรียลมาก หมายถึง เหมือนเกิดขึ้นจริงๆ เหมือนมีนางเอกและเอเลีี่ยนมาที่โลกจริงๆ หนังใช้เทคนิคเสียงประกอบและภาพสโลว์โมชั่นทำให้ผู้ชมใจเต้นตุ๊มๆ ต่อมๆ แม้ว่าตัวจะนั่งอยู่ในโรงหนัง แต่กลับรู้สึกเหมือนยืนอยู่หน้าตู้คุยกับเฮปตาพ็อดส์ (Heptapods)  กับดร.อยู่จริงๆ กลัวว่ามันจะดูดหัวดร.ไปแบบไม่ให้เราตั้งตัวรึเปล่า กลัวว่าจะทำให้โกรธ กลัวจะยิงบีมใส่โลก แงงง หนูกลัวววว

    วันนี้ครูจะมาสอนคำว่า ฮิ้วแม่น 

    ความไม่รู้ทำให้เรากลัว เคยเป็นรึเปล่า ตอนเป็นเด็ก พอปิดไฟปุ๊บต้องรีบกระโดดขึ้นเตียงคลุมโปง เราคิดว่าเรากลัวผี แต่ความจริง คือเรากลัวความมืดต่างหาก พอโตขึ้นมาพอที่จะเข้าใจความแตกต่างของ ผีและความมืด ความกลัวของเราก็ลดน้อยลง เช่นเดียวกับบรรดาชาติมหาอำนาจต่างๆ เมื่อไม่สามารถสื่อสารกับเจ้าตัวประหลาดนี่ได้ ถึงได้รู้สึกกลัวและต้องการขับไล่ออกไปให้เร็วที่สุด การสื่อสารอาจจะเป็นจุดหลักของเรื่อง แต่ปมหลักที่ทิ้งเอาไว้หลังจากที่หนังจบลงคือ 

    ถ้าคุณรู้ว่าอนาคตอาจไม่ได้สวยงามอย่างที่หวัง คุณจะยังอยากก้าวไปในทางที่รู้ดีว่าสุดท้ายจะต้องพบเจอกับความเสียใจรึเปล่า อันที่จริงคำถามนี้อาจจะไม่ได้ตอบยากขนาดนั้น เพียงแค่เราตอบตัวเองก่อนว่า สิ่งสำคัญของคุณคืออะไร ระหว่าง ถ้าคุณจะทำให้ฉันเสียใจ ฉันไม่ขอรู้จักคุณเลยดีกว่า หรือ ถึงแม้คุณจะทำให้ฉันเสียใจ แต่อย่างน้อยเราก็เคยได้ใช้เวลาร่วมกัน.

    สำหรับ ดร. เค้าเลือกอย่างหลังนะ

    แล้วพบกัน(เมื่อดูหนังเรื่อง)ใหม่.

    maeday

เข้าสู่ระบบเพื่อแสดงความคิดเห็น

Log in