Fandom : Detroit: Become Human

Pairing : Hank Anderson x Connor (Mobster x Toyboy AU)

Author: @sullie_sp

A/N: ***WARNING: PWP! / ABUSIVE/TOXIC RELATIONSHIP / DEEP-THROAT / DIRTY TALK / VIOLENCE*** งานโกงมาอีกแล้วค่ะ คราวนี้นอกจากจะเลทแล้ว จับสองหัวข้อเป็นหนึ่งแล้ว ยังจะโกงตรงความหมายของคำว่า suit อีก โดยที่เราเลือกใช้ความหมายที่แปลว่า "เหมาะสม/ไปด้วยกันได้" ที่ให้คาร์ลุงกับน้องไว้ก็แทบไม่มีผลกับเนื้อเรื่องหรอกค่ะ(เพราะไม่มีพล็อตอะไรเลย-----) แค่เป็นส่วนเติมแต่งจากจินตนาการของเราเฉย ๆ :D บอกไว้ก่อนว่าแรงจริง ๆ ทั้งคำพูด ทั้งการกระทำ ใครรับไม่ได้สามารถปิดได้เลยค่ะ แต่ถ้าจะอ่านต่อก็ขอขอบคุณจากใจ และของดรับบะหมี่กึ่งสำเร็จรูปทุกชนิดนะคะ Y-Y

"ฉันบอกไว้ว่ายังไง ทำไมถึงขัดคำสั่ง!"

แก้วใสลอยไปตามอากาศปะทะกับพื้นผิวจนแตกเป็นเสี่ยง ๆ ของเหลวสีเข้มที่บรรจุอยู่ภายในสาดกระเซ็นพร้อมกับชิ้นส่วนน้อยใหญ่ไม่เท่ากันกระจัดกระจายร่วงหล่นตามแรงโน้มถ่วง เสียงคำรามจากฝั่งตรงข้ามดังลั่น ร่างสูงท้วมนั้นเห็นได้ชัดว่ากำลังสั่นด้วยอารมณ์โกรธคุกกรุ่นราวกับไฟเผาไหม้ตัวเขา

แต่อีกฟากหนึ่งนั้น เขา ผู้ที่อยู่ข้างเศษแก้วกลับยืนนิ่งเฉย ตามองลงต่ำไปยังมือของตนที่กำลังพลิกไปมา กำมือกดเล็บขูดสีเล่น ไม่ได้สะทกสะท้านกับการที่ตัวเองเกือบเป็นเป้าหมายของวัตถุที่ถูกปามาเลยแม้แต่น้อย

"ผมไปหาคนรู้จัก ไม่ได้ไปทำอะไรซะหน่อย"

เขายืนหลังพิงกำแพงเอื่อยอ่ายพลางยกแขนขึ้นกอดไขว้ต่ำกว่าอกของตนเล็กน้อย ใบหน้าเงยขึ้น ประสานกับร่างที่จับจ้องด้วยสายตาดุดันขณะยกเท้าซ้ายลอยแกว่งไปด้านหลังเล็กน้อย ก่อนจะปล่อยให้ปลายเท้าที่ห่อหุ้มด้วยรองเท้าหนังเงาวับตกลงพื้น

ซ้ำแล้ว

ซ้ำเล่า

"ฉันสั่ง ไม่ว่าเหตุผลอะไรก็ห้ามไปทั้งนั้น"

"ผมก็ไม่ได้อยากไป แต่มันสนุกกว่าไง"

"คอนเนอร์!"

เสียงเรียกชื่อดังลั่นไปทั่งห้อง พร้อมเสียงกระแทกกับพื้นตึงตังและร่างที่ขยับเข้ามาใกล้ขึ้น

เสียงกระแทกหัวรองเท้ากับพื้นดังเป็นครั้งสุดท้ายนั้นแรงกว่าปกติ เขากดส้นเพื่อเตะรองเท้าหลุดออกทีละข้าง ก่อนจะถูกกระชากด้วยแรงของมือใหญ่ที่ดึงเสื้อเชิ้ตดำจนยับยู่ยี่

เจ้าของชื่อถูกจับกระแทกกับกำแพงข้างหลังตน น้ำหนักของหมัดที่กดบนอกนั้นมากพอที่จะรั้งให้ตัวลอย

แล้วเขาก็ได้เห็นภาพอย่างชัดเจน

ใบหน้าที่ไร้ซึ่งการกดอารมณ์หรืออาจเป็นเพราะมากเกินจนกักเก็บไว้ไม่ได้อีกต่อไป ลมหายใจหนัก แรงจนเขาเห็นอกนั่นกระเพื่อมขึ้นลง ฟันบนล่างหลังริมฝีปากบดเข้าหากันกรอด ๆ

"ฉันสั่งอะไร แกต้องทำตาม"

เสียงคำรามต่ำนั้นเล็ดรอดผ่านไรฟัน มือหนาปล่อยเสื้อทำให้เขาหล่นลงยืนกับพื้นและทันใดนั้นความรู้สึกเจ็บแปลบราวกับเข็มทิ่มแทงแล่นจากเท้าจนเขาสะดุ้ง

ร่างนั้นขยับใกล้กว่าเดิมจนยืนติดตัวเขา จนรู้สึกถึงอุณหภูมิของอีกฝ่ายทะลุผ่านอาภรณ์หนา

แล้วมือที่เคยจับเสื้อนั้น พลันเปลี่ยนขึ้นจับรอบคอขาวเนียน

"เพราะแกเป็นของฉัน"

แรงบีบเพิ่มขึ้นอย่างรวดเร็วจนทำให้อากาศหายใจลดน้อยลง

เขาส่ายหน้าไปมา

นิ้วเรียวจากมือทั้งสองข้างพยายามแทรกระหว่างลำคอของตัวเองกับปลอกคอเนื้อเพื่อง้างออก แต่จะให้ไปสู้แรงคนตัวโตนั่นคงเป็นไปไม่ได้

อีกอย่าง

เขาก็ไม่ได้คิดจะหลุดจากพันธนาการอยู่แล้วด้วย

"ผม.. ไม่เคยบอก ว่า.. ผม..."

เขาพูดขึ้นพร้อมกับบีบมือหนานั้นสุดแรง

"เป็น... อึก! ... ของคุณแค่คนเดียวนะ"

เมื่อพูดเสร็จแล้ว ปากกระจับก็ยกยิ้ม

ดวงตาสีไม้เข้มของเขาจับจ้องด้วยสายตาสีฟ้าที่ไม่ได้ชวนให้รู้สึกถึงความเย็น เพราะคำพูดของเขานั้นไม่ต่างอะไรกับการราดน้ำมันลงบนกองเพลิงเลยแม้แต่น้อย

เขาดึงมือตัวเองออก ใช้เล็บจิกข่วนหลังมืออีกฝ่ายจนเป็นรอยเลือดซิบ ขาข้างหนึ่งยกขึ้นเล็กน้อยดันหน้าขาของตนถูกับอะไรบางอย่างเชื่องช้าอย่างยั่วเย้า

แต่ไม่นานนักร่างกายก็บิดเร่าแรงกว่าเดิม ดิ้นรนตามสัญชาตญาณเอาชีวิตรอด

"ฮ...แฮงค์ ...... ค .. อึกก"

ร่างนั้นถอยหลังออกห่างไป

แล้วเขาก็ได้รับการปล่อยเป็นอิสระ

เข่ากระแทกลงกับพื้น

พร้อมกับน้ำหนักตัวกดทับลงบนขาของตน

"เฮือก! ... ค... แค่กกก! ... "

เสียงไอแหบแห้งหลังจากรีบหอบเอาอากาศเพื่อการหายใจเข้าสู่ปอดปริมาณมากอย่างรวดเร็วจนสำลัก ตัวก้มงองุ้มจนหัวแทบโขกพื้น มือจับรอบคอของตนที่ปัจจุบันสีของรอยแดงจากการบีบรัดขึ้นบนผิวอย่างชัดเจน

"ฮึก... ฮ... ฮิ ๆๆ"

แล้วเขาก็หัวเราะออกมา

ทำให้เสียงเท้าของผู้ที่กำลังจะหันเดินจากเขาไปนั้นหยุด

"ฮิ ๆๆๆๆ ... ฮ่ะ...... ฮ่า ๆๆๆๆๆๆ"

เสียงหัวเราะเล็ก ๆ นั้นเริ่มดังขึ้นทีละน้อย

เขาหัวเราะอยู่อย่างนั้น

หัวเราะ

เค้นเสียง

เต็มเสียง

สุดเสียง

หยุดไม่ได้

ไม่ก็ ไม่อยากหยุด

"ฮะ ๆๆๆๆ ... ฮ่า ๆๆๆๆๆๆๆ"

เจ็บ

ราวกับเส้นเสียงแทบฉีกขาด

ไม่ยอมหยุด

ไร้การควบคุม

เขายืดตัวนั่งพิงกับผนัง

ยังคงหัวเราะอย่างเป็นบ้าเป็นหลังต่อ

เพียะ!

ใบหน้าของเขาถูกแรงปะทะจากมือที่ตบเข้ามาอย่างจังให้ตัวเซล้มลง

ศีรษะกระแทกพื้นจนรู้สึกมึนอึ้ง

แก้มแดงชา มุมปากปรากฎจุดของเหลวสีเข้มสด

"ฉันน่าจะฆ่าแกให้ตายไปซะ"

เขาได้ยินเสียงเฉียบขาดนั้นขณะพยายามใช้มือยันตัวเองให้ลุกขึ้นกลับมานั่งคุกเข่าตามเดิม

"คุณทำไม่ได้หรอก"

ใบหน้าเงยขึ้นเผชิญกับอีกคน

"ไม่งั้น ผมคงตายไปนานแล้ว"

เขารู้สึกว่าตัวเองกำลังยิ้มเยาะออกมา

รอยยิ้มของผู้บอบบางแสดงออกถึงการเย้ยหยัน

กับสีหน้าจากผู้แกร่งที่ยังคงพยายามซ่อนความรู้สึกตนเอาไว้

"ปากเก่งเหมือนเคย"

เด็กหนุ่มได้ยินดังนั้นก็เอียงหัวเล็กน้อย

ลุกตัวยืนด้วยเข่าสองข้าง

"เก่งขนาดไหนเหรอครับ"

เขายกมือจับเส้นเข็มขัดตรงหน้า แกะดึงออกจากกันทิ้งให้สายห้อยต่องแต่ง

ปากกดจูบลงบนส่วนนูนที่เริ่มขยายตัวจนรู้สึกถึงความโค้ง

ตาช้อนขึ้นประสานกับเจ้าของ

"ให้ผมแสดงให้ดูไหมล่ะ"

นิ้วเกี่ยวกระดุมกางเกงหลุด ก่อนจะใช้ฟันกัดซิปรูดลงช้า ๆ จนสุด

เขาเอียงหน้าเล็กน้อย ปากงับเข้ากับของแข็งโดยมีชั้นในกั้นอยู่แล้วเม้มสลับกับปล่อย

"ถ้าอยากมากขนาดนั้น ให้ฉันจับแกส่งไปซ่องเสียดีไหม"

อีกฝ่ายพูดขึ้นขณะที่เขากำลังดึงผ้าลง

กายเนื้อไร้สิ่งบดบังนั้นชี้ปลายมายังใบหน้าของเขา

มือข้างหนึ่งย้ายไปจับขาใหญ่ทั้งสองข้างเพื่อทรงตัวไว้

กดปากจูบอย่างแผ่วเบาราวกับกำลังชื่นชมสิ่งตรงหน้าอยู่

"ไม่มีใครทนคุณได้เท่าผม"

มืออีกข้างที่ว่างจับแก่นนั้นเอียงข้าง

ปากขยับเม้มตามแนวยาว

ตาปรือจ้องอวัยวะที่ตนสัมผัสอยู่

"คุณขาดผมไม่ได้หรอก"

เปลี่ยนตำแหน่ง

แล้วงับอีกครั้งใกล้กับส่วนโคน

"ต้องเป็นผมเท่านั้น"

เขาปล่อยมือจากแท่งอุ่นไปจับขาอีกข้าง เอียงแก้มไล้อย่างเนิบนาบพร้อมถอยหน้า

"เห็นด้วยไหมครับ"

เขาเชิดหน้าขึ้น ล็อกสายตาทั้งสองฝ่ายให้ชนกัน ลิ้นชุ่มน้ำลายแลบเลียกายจากข้างใต้ตวัดเข้าปากที่เปิดกว้างรอรับ

"อ...อืมม ..."

ปากนุ่มครอบกายเนื้อเอาไว้เพียงกึ่งหนึ่ง ดูดดุนเสียแรงจนเกิดเสียงจ๊วบแล้วใช้ลิ้นวนรอบส่วนหัวหยอกล้อสลับกับการกดแตะย้ำ

หัวขยับไปข้างหน้า

ถอยหลัง

ทำซ้ำ พร้อมส่งเสียงฮึมฮัมในคอ

มองไปยังแววตาที่ยังคงเต็มไปด้วยไฟแผดเผาในนั้น

ขยับเร็วขึ้นอีกนิด

แล้วสังเกตปฏิกิริยาตอบสนอง

"หึ... ก็ได้แค่นี้"

เจ้าของแก่นกายพูดขึ้น

และเขาก็รู้สึกได้ถึงแรงจิกเส้นผมด้านบนดึงให้ถอยหน้าออกห่างอย่างรุนแรงจนเผลอกัดสิ่งที่คาอยู่ในปากครูดตลอดยันปลายสีสด

หลังหัวกระแทกเข้ากับผนังทำเองเขาลงไปนั่งสัมผัสกับพื้น

เท้าเตะเขี่ยขาของเขาให้ยืดเหยียดตรงทั้งสองข้าง แล้วร่างนั้นก็ขยับมายืนคร่อม เท้าทั้งสองอยู่ถัดไปจากต้นขาของเขาพร้อมกับการรุกรานทางปากที่เกิดจากการถูกจิกหัวเข้าไปรับของร้อนจนแทบมิดด้าม

"อุก .ก..... ค.. แค่กกก"

เขาใช้มือทุบตีขาที่ยืนอยู่ขณะที่โดนจิกผม ดึงหัวให้ปากของเขาครอบครองอีกฝ่ายแล้วกดท้ายทอยเขาค้างไว้ไม่ยอมปล่อย มุมปากแตกรู้สึกเจ็บแปลบกว่าเดิมจากการง้างกว้างจนแผลฉีกเพิ่ม

ท่อนเนื้อที่แข็งขยายเต็มนั้นคับแน่นจนหายใจไม่ออก สำลักน้ำลายของตนท่วมไหลย้อยออกมา

"ฉันถึงไม่ให้แกไปไหนไง"

น้ำเสียงเยาะเย้ยราวกับพยายามตอกกลับสิ่งที่เขาได้เคยพูดไว้ และสายตาที่เคยมอบให้ไป

ของเหลวใสเอ่อคลอดวงตาทั้งสองข้างของเขาจนการมองเห็นมัวลง

เขาจับขาทั้งสองข้างบีบแน่น เป็นสัญญาณให้คนคนนั้นรู้ว่าตนกำลังขาดอากาศหายใจอีกครา

"ไม่แปลกใจทำไมถึงชอบไปร่านในถิ่นพวกนั้นนัก"

จบประโยคนั้น แรงที่กดอยู่กลับดึงให้หัวของเขาออกห่าง

เขารีบใช้จังหวะนี้ในการหายใจเก็บให้ได้มากที่สุด

เพราะรู้ดี

ว่าคนตรงหน้ายังไม่มีทีท่าว่าจะจบกับเขาง่าย ๆ

"พวกเดียวกัน ก็มักจะไปหดหัวมั่วกันเอง"

เขายกมือทาบอกของตนกำเสื้อแน่นขณะที่ยังคงหอบหายใจ

รู้สึกได้ถึงของเหลวไหลอาบข้างแก้ม ย้อยตามปากและคาง

เพียะ!

แรงของฝ่ามือหนานั้นปะทะเข้าที่แก้มของเขา ซ้ำรอยเดิมอีกครั้ง

ขณะที่ร่างกายกำลังจะล้มออกข้าง มือเดิมนั้นก็ดึงหัวเขาไว้ให้ตัวนั่งตรง

พร้อมกับตัวเขาที่ปล่อยให้รุกล้ำโพรงปากต่อ

"ใช้ไม่ได้"

เรี่ยวแรงค่อย ๆ หายไปทีละน้อย มือที่เคยทุบตีหน้าขาอีกฝ่ายนั้นทำได้แค่ทาบจับไว้หลวม ๆ เหลือแต่สติสัมปชัญญะที่ยังตื่นอยู่

นอกจากหัวที่ถูกกดแล้ว ยังรู้สึกได้ถึงร่างอีกฝ่ายที่ขยับเข้าหาปากของเขาด้วยตัวเอง

เร็ว

รุนแรง

หลายครั้งที่ปลายของร้อนกระทุ้งลึกเกินจนเขาสำลัก แต่เจ้าของดูท่าว่าจะไม่สนใจ ยังคงใช้ปากของเขาต่อไป

"อะ... อา า ..."

เสียงหายใจแรงและเสียงร้องลอยเข้าโสตประสาท แม้จะถูกกลบด้วยอาการสำลักของตนแต่มันก็ทำให้เขารู้ว่าเวลาใกล้หมดลงแล้ว

แรงบีบกดหัวของเขานั้นมากและนานพอที่จะทำให้ปวด

ริมฝีปากทั้งสองเริ่มชาเกินกว่าจะบีบเค้นกายแข็ง

ร่างกายของเขานั้นอ่อนแรง ค่อย ๆ ไร้ความรู้สึกไปทีละนิด

จนกระทั่ง

"อึกกก! ... อ...อื้มมม  ฮ..."

ดวงตาเบิกกว้างเมื่อของเหลวหนืดถูกปล่อยออกมาจนเต็มล้น ทิ้งรสคาวเฝื่อนคละคลุ้งไปทั่วปาก

เขายกมือเพื่อออกแรงดันร่างนั้นอีกครา แต่กลับไม่เป็นผลเลยแม้แต่น้อย ส่งให้เขาต้องกลืนน้ำกามนั้นลงคอจนสำลัก

ยิ่งไขว่คว้าหาอากาศ กลับกลายเป็นการขยับปากและลิ้นรอบท่อนเนื้อมากขึ้น

"แกนี่มัน เกินเยียวยาจริง ๆ"

แล้วเขาก็ถูกปล่อยให้นั่งนิ่งพิงกับกำแพงอยู่อย่างนั้น

เขาไอออกมาอย่างหนัก ยิ่งหอบหายใจก็ยิ่งสำลักน้ำที่ตกค้างอยู่ในคอ

ไม่นาน เสียงไอนั้นก็พลันเปลี่ยนเป็นเสียงหัวเราะ

"เกิน ย... เยียวยา ฮ... ฮิกก เหมือน คุณ ไง ..."

เขาปล่อยให้แผ่นหลังพิงแนบกำแพงเพื่อให้นั่งอยู่ได้

ปากพ่นคำค่อนแขวะส่งกลับราวกับกำลังเรียกร้องอะไรจากอีกฝ่าย

ภาพเบลอจนเขาไม่สามารถรับรู้ได้ว่าคนตรงหน้ากำลังทำอะไรอยู่

หูก็ได้ยินแต่เสียงวี้ดจาง ๆ

มีเพียงการหายใจหอบหนััก กับรสชาติตกค้างของเลือดจากแผลที่มุมปากและของเหลวหนืดอุ่น

แต่อย่างน้อย ถ้าทำให้ร่างของตนถูกยกขึ้นพาดบ่าคนตัวโตได้นั้น

ก็น่าจะแปลว่าได้ผลอยู่ล่ะนะ

"เหมือนแก... เรอะ"

เขาหลับตาลง ปล่อยให้เสียงต่าง ๆ ไหลผ่าน

เสียงคำพูดเมื่อครู่ที่เขาแทบไม่ได้ยิน

เสียงฝีเท้าหนักจาง ๆ

เสียงของประตูที่ถูกเปิดออก และฟาดปิดอย่างจัง

เสียงของร่างเขาที่ถูกโยนลงบนผ้านุ่ม ๆ

เขาปรือตาขึ้น

นอนขดตัว ทอดมองไปยังปลายเตียง

"ฉันจะทำให้แกรู้ ว่าฉันไม่มีอะไรเหมือนแก"

เสียงต่ำแหบและแข็งกร้าว ดุดัน คุ้นเคย

เสียงของเสื้อหนาที่ถูกสะบัดลงกับพื้นหลังถอดออก

เสียงถอดรองเท้าอย่างเร่งรีบ

เสียงยวบยาบจากน้ำหนักของร่างที่ขึ้นมาอยู่บนเตียงเดียวกับเขา

ยิ้ม

เพราะรู้ดีว่า กำลังจะเกิดอะไรขึ้นต่อจากนี้

เขายิ้มออกมา

เมื่อเห็นใบหน้าที่คุ้นเคยในระยะประชิด

มาพร้อมกับน้ำหนักที่กดลงทาบปากของเขาจนสนิท

.

.

.

.

.

.

.

.