Fandom : Detroit: Become Human

Pairing : Hank Anderson x Connor

Author: @sullie_sp

A/N: ฟิคสั้น(มากกกกกกกก) ฟิควูบ งาน fluff ที่ไม่ใช่แนวตัวเองนั้นมาอีกแล้วเจ้าค่ะ YwY เรื่องนี้จะ HankCon หรือ ConHank ก็ได้นะคะ ไม่ได้เขียนฟิกไว้ ยังไงก็อร่อยทั้งคู่(?) แฮ่!

"ถ้าไม่ใช่เพราะนายขอ ฉันไม่ยอมลุกจากเตียงมาเพื่อสิ่งนี้หรอกนะ"

เสียงเหนื่อยหน่ายดังขึ้นจากชายร่างใหญ่ที่กำลังนั่งบิดตัวยืดแขนไปด้านหลังพร้อมหลับตาอ้าปากกว้างหาววอดใหญ่ แสงแดดอ่อน ๆ ส่องลอดผ่านต้นไม้ใหญ่ทาบบนหน้าตักของเขากับอีกสองร่างที่ขนาบข้างซ้ายขวา

ด้านหนึ่งก็เจ้าสุนัขเซนต์เบอร์นาร์ดคู่ใจตัวอ้วนโต(ที่ไม่ต่างอะไรกับเจ้าของ...)นอนหมอบอยู่กับพื้นหญ้า

อีกฟากของม้านั่ง ก็มีร่างในเสื้อเชิ้ตสีขาวกับยีนส์สีกรมท่ากำลังนั่งหยิบอะไรบางอย่างออกมาจากตะกร้าแล้วยื่นออกไป ดวงตาสีน้ำตาลจับจ้องมือที่คว้าสิ่งที่ถูกพันไปด้วยห่อกระดาษจากมือเขาไป

"คิดอะไรถึงอยากมาปิคนิคเนี่ย"

ผู้ฟังได้ยินดังนั้นก็เงียบไปพักนึง เขามองคนตรงหน้าที่ถอนหายใจออกมาเฮือกใหญ่เมื่อแกะกระดาษพันออกแล้วเห็นเนื้อขนมปังสีน้ำตาลอ่อนตัดกับผักเขียวแดงสดหนาจนแทบจะบดบังส่วนผสมอื่น ๆ แต่ก็ยิ้มเมื่อเห็นแซนวิชที่ตนตั้งใจทำนั้นถูกกัดเข้าปากไป

"ผมก็แค่... อยากเรียนรู้วิถีของมนุษย์"

คอนเนอร์พูดขึ้นพร้อมหันกลับหน้าตรง มองออกไปยังผู้คนมากมาย ทั้งหนุ่มสาว ตั้งแต่เด็กน้อยยันผู้เฒ่า ทั้งเดินผ่านไปมาหรือจะนั่งบนม้านั่งตัวอื่น ไม่ก็พื้นหญ้า จะโดดเดี่ยวหรือรวมกลุ่มก็ดี ที่มาพร้อมกับเสียงพูดคุยเจื้อยแจ้วตัดผ่านเสียงของสายลมไหว

"โดยมีคุณอยู่ข้าง ๆ"

คำตอบนั้นทำให้เจ้าของคำถามหันไปมองใบหน้าเนียนเรียบเฉย ดวงตาใสเลื่อนลอยราวกับกำลังตกอยู่ในภวังค์ความคิดอะไรบางอย่างแต่เขาไม่คิดจะซักถามให้มากความ เพราะประโยคที่เพิ่งได้ยินนั้น

แค่ประโยคสั้น ๆ

ไม่ได้สวยหรู

กลับทำให้หัวใจที่เขาคิดว่ามันเคยด้านชาไปนานแล้วนั้นรู้สึกอบอุ่นขึ้นมาอย่างประหลาด

แฮงค์ยกมือข้างที่ว่างนั้นยื่นออกไปวางลงบนหัวแล้วลูบตามเส้นผมสีเข้มอย่างแผ่วเบา

ดวงตาสีฟ้าจ้องและกดนิ้วโป้งทาบลูบวนบริเวณวงกลมสีฟ้าข้างขมับที่กะพริบสลับกับสีเหลืองชั่วครู่

พร้อมกับรอยยิ้มน้อย ๆ

ยิ้มที่รู้สึกได้จริง

ยิ้มที่สัมผัสได้ว่าไม่ได้เกิดจากการปรุงแต่งเพื่อล่อลวงอะไรทั้งสิ้น

ไร้ซึ่งผู้คนหรือสิ่งอื่นใด

มีเพียงดวงตาสีน้ำตาลคู่นั้นหายไปอยู่ใต้เปลือกตาที่เป็นขีด พร้อมกับรอยยิ้มกว้าง

รู้สึกเหมือนผู้แพ้ยังไงก็ไม่รู้

โดยเฉพาะการที่ปล่อยให้เปลี่ยนการ 'จับ' เป็น 'จูบ' แก้มแทนเนี่ย

คนก็ตั้งเยอะ เวรเอ๊ย

แฮงค์รีบหันมองไปทางอื่น

กระแอมไอแก้เก้อพร้อมแกล้งเฉไฉไปเรื่อยด้วยการกัดแซนวิชในมือคำโตเพื่อไม่ให้ตัวเองยิ้มออกมา

ทำซะเขารู้สึกเหมือนเป็นไก่อ่อนผู้น้อยเลย

จะไม่พูดหรือแสดงออกไปเด็ดขาด ถึงจะชอบมากแค่ไหนก็ตาม

ขอถอนคำที่คิดไว้ว่าไร้พิษภัยไม่ได้เพื่อล่อลวงนั่นได้ไหม

มันจะเหมือนมนุษย์เกินไปละนะ

บัดซบ

แพ้ทางอีกแล้วสิน่า

.

.

.

.

.

กลับไปจะลงโทษเสียให้เข็ด

--END--