ดวงตาของคุณที่สะท้อนภาพ...ใบหน้าของผม

      ผมจ้องมองเพียงคุณ...

เสียงทุ้มของคุณเอ่ยออกมาว่า...รักผม

      ผมก็รักคุณ...

สัมผัสของคุณบอกให้รู้ว่าคุณต้องการ...ร่างกายของผม

      ผมให้คุณ…

.......

แล้วหัวใจของผมเล่า…

ทำไม...ทั้ง ๆ ที่ผมพร้อมจะเก็บมันไว้ตรงนี้เพื่อคุณ ทำไมคุณถึงต้อง ‘ควัก’ มันออกไป...

มันเจ็บ...ปวด...ว่างเปล่า…

หมดสิ้นแล้วสิ่งที่มีอยู่

มีเพียงร่างเนื้อที่ถูกกรีด เสียงกรีดร้องในห้องที่ว่างเปล่า น้ำตาที่ไหลออกมาพร้อมเลือดสีแดงสด กับเศษเสี้ยวแห่งความทรงจำที่กำลังจะแตก...พังทลายลงเหมือนดั่งเศษกระจกที่กระจัดกระจายไปทั่วรอบตัวนี่....

แต่รู้ไหม...คุณเพิ่งทำให้ผมได้รู้ว่า…

สีแดงกับสีขาวน่ะมันสวยที่สุดยามเมื่อได้อยู่ด้วยกัน

เพราะเฉพาะนั้นผมจะขอมอบสิ่งที่เหลือของผมทั้งหมดนี่...ใส่กล่องของขวัญสีขาวสะอาดและผูกริบบิ้นสีแดงสดส่งไปให้คุณ

เป็นของขวัญชิ้นสุดท้าย...

.

.

.

มือ...ที่เคยกอบกุม

เท้า...ที่เคยย่างก้าวไปด้วยกัน

ลำตัว...ที่เคยใกล้ชิด

ใบหู...ที่เคยรับฟังคำหวาน

ดวงตา...ที่เคยมีภาพของกันและกัน

และ...ของเหลวสีใสปนสีแดงสดนี่…

ที่คุณมอบมันให้แก่ผมในวันสุดท้ายก่อนที่จะ ‘ควัก’ เอาหัวใจของผมไป...

ทั้งหมดนี้ถูกบรรจุอย่างดี…

อยู่ในกล่องสีขาวที่ถูกประดับด้วยริบบิ้นสีแดงที่ผมตั้งใจเลือกให้คุณ…

รับมันไว้เถอะนะ…

ผมจะได้ไม่ต้องให้อะไรคุณอีก

ขอให้มีความสุข

*****