ถ้าพูดถึง "ปาย" หลายคนคงจะรู้จักและได้ยินชื่อมาแล้วหลายครั้ง เพราะครั้งหนึ่งเคยเป็นสถานที่ท่องเที่ยวที่ติดอันดับที่เที่ยวในใจของใครหลายๆคน ถึงแม้ว่าในตอนนี้หลายคนอาจจะบอกว่า เดี๋ยวนี้ปายก็เหมือนที่เที่ยวอื่นๆ รถยนต์ นักท่องเที่ยว ความสะดวกสบาย และความเป็นเมืองเข้าไปในปายจนไม่เหลือความเป็นปายแล้ว สำหรับเราแล้วปายเป็นอำเภอในฝันของเรามาตั้งแต่เด็กๆ สมัยที่ปายบูมมากๆเราพึ่งอยู่มัธยมต้นเอง ไปต่างจังหวัดกับเพื่อนได้ไกลสุดก็แค่พัทยา เพราะฉะนั้นจะไปคนเดียวเนี่ย ยากเลย เราเลยแอบเก็บไว้ในซอกใจ (?) ของเรามานาน จริงๆเราก็ชอบปายตั้งแต่ในช่วงที่มันบูมนี่แหละ ตอนนั้นจำได้ว่าดูหนังเรื่องนึงที่เกี่ยวกับเมืองปาย แล้วชอบซีนที่ส่งโปสการ์ดจากปายไปกรุงเทพมากๆ เพราะสำหรับเด็กรุ่นใหม่เจนวายเจนซีอย่างเราแล้ว การส่งจดหมายกลายเป็นเรื่องที่หาคนทำได้ยาก ถ้าจะส่งก็เคยแต่ส่งในวิชาเรียนที่ในตัวกระดาษมีการตีเส้นคั่นหน้าคั่นหลังอะไรไม่รู้เต็มไปหมดเลย เราเลยรู้สึกว่าการส่งจดหมายหรือส่งโปสการ์ดเนี่ย มีคุณค่าทางจิตใจมากๆ

          เรารู้สึกว่าปายเป็นเมืองเล็กๆที่น่ารักและน่าอยู่ แต่ตอนนั้นเรายังเด็กจะไปที่ไกลๆอย่างแม่ฮ่องสอนก็คงต้องรอไปกับครอบครัว แต่ในการไปครั้งนี้ของเราเกิดเมื่อต้นปี 2559 เป็นทริปที่อยู่ดีๆก็เกิดขึ้น จากการเริ่มต้นคุยเรื่อง อยากไปปฏิบัติธรรม เราเริ่มออกเดินทางจากกรุงเทพฯ เพื่อไปยังเชียงใหม่ และต่อรถไปปายอีกที 12 ชั่วโมงบนรถทัร์เป็น 12 ชั่วโมงที่หฤหรรษ์ ด้วยความที่เราไปปลายหนาวแล้ว เลยคิิดว่าไม่ต้องเตรียมเสื้อผ้าไปหนาวมากก็ได้ เครื่องกันหนาวทั้งหมดถูกเก็บไว้ใต้ท้องรถ ในสามสี่ชั่วโมงแรกยังคึกๆกับเพื่อนอยู่ คุยเรื่องนู้นเรื่องนี้ วางแผนโปรแกรม ทวนตารางเที่ยวกันอีกรอบ แต่พอชั่วโมงหลังๆที่เริ่มขึ้นเขตภาคเหนือ อาจเพราะเราเดินทางตอนกลางคืนด้วย เมื่อเข้าเขตนครสวรรค์ เราก็เริ่มอยู่กันไม่สุข เพราะอากาศหนาวมาก ใส่เสื้อกางเกงและถุงเท้าอย่างละชั้น บวกกับผ้าห่มที่รถจัดให้ผืนบางๆเพียงผืนเดียว นอนขยับหาที่อุ่นกันไปจนถึงเชียงใหม่ พอลงที่เชียงใหม่ก็เตรียมขึ้นรถไปปาย ระหว่างทางไปปายนี่แหละ ที่โหดสุดๆ เหมือนเล่นรถไฟเหาะตลอดทาง โค้งแล้วโค้งอีก โค้งจนคิดว่า ทำไมไม่เปิดสวนสนุกที่นี่ไปเลย เราใช้เวลาไม่นาน เพียง 3 ชั่วโมงก็มาถึงที่ปาย สำหรับวันแรกเราใช้เวลาไปกับการปั่นจักรยานเพื่อเที่ยวปาย แต่เราค้นพบว่าจริงๆแล้วมอเตอร์ไซค์ต่างหากเป็นยานพาหนะที่เหมาะสมที่สุดในการมาเที่ยวปาย เราปั่นจากที่พักของเรา ที่อยู่บริเวณถนนคนเดิน เพื่อพบว่า เราต้องปั่นทั้งสิ้น 10 กิโลกว่าๆ เพื่อจะไปยังที่หมายที่เราอยากไปอย่างสะพานประวัติศาสตร์ ตอนแรกก็คิดว่าคงปั่นเรื่อยๆ ก็ดีไม่รีบร้อน แต่เราก็กลับพบความจริงที่ว่า มันเป็น 10กิโล ที่ปั่นขึ้นเขา ซึ่งก็ให้อรรถรสไปอีกแบบ เราปั่นกันได้เพียง 4 กิโลเราก็ยอมแพ้ ไม่ใช่แค่เพราะทางขึ้นเขาที่ชัน แต่เป็นเพราะการซ่อมถนนเกือบตลอดทั้งทาง และถนนที่ให้เราปั่น เสี่ยงต่อการถูกรถชนมาก เราจึงเลือกความปลอดภัยก่อน จากนั้นเราก็หันไปปั่นจักรยานขึ้นชมวิวที่หมูบ้านจีนยูนนาน ที่ยุนไหลแทน สิ่งที่เราค้นพบก็คือ ระหว่างทางขึ้นไป เราจะพบเห็นการผสมผสานระหว่างวัฒนธรรมไทยกับจีนอย่างลงตัว เราจะเห็นร้านขายกาแฟที่เป็นบ้านไม้ทรงไทย แต่แขวนป้ายและโคมแบบจีนๆ คนขายพูดภาษาจีน แต่คนเสิร์ฟพูดภาษาไทย ดูไปแล้วก็น่ารักไปอีกแบบ ร้านไหนที่ขายชา ก็จะมีทั้งชาจีนที่เป็นชาเพียวๆแบบ อู่หลง หรือเป็นชาสมแบบชานม ซึ่งเราว่ามันลงตัวมากๆสำหรับการขายทั้งสองอย่างไปในเวลาเดียวกัน ตกกลางคืนเราเลือกที่จะไปเดินถนนคนเดิน เราพบว่านักท่องเที่ยวที่มาเที่ยวที่นี่กว่า 90% เป็นชาวตะวันตก เราเจอคนไทยอีกแค่ 4-5 คนในคืนนี้ และมีคนจีนอีกนิดหน่อย เหมือนเราหยุดมาอยู่ในแถบยุโรป หรืออังกฤษที่มีฉากหลังเป็นบ้านไม้ห้องแถว