เราใช้คุ๊กกี้บนเว็บไซต์ของเรา กรุณาอ่านและยอมรับ นโยบายความเป็นส่วนตัว เพื่อใช้บริการเว็บไซต์ ไม่ยอมรับ
อูซอบ #fictoberSojulxq.
Day XX - Keys ( Woojin x Hyungseob )
  • ( ถ้าใครอยากอ่านที่เด็กดี :  )


              “ซอบ”

     

              “ว่า”

     

              “กูลืมกุญแจห้องอีกแล้วว่ะ”

     

              ทันทีที่อูจินเอ่ยประโยคยอดฮิต(?)ออกมาฮยองซอบก็หันไปทำหน้าเหม็นเบื่อใส่ทันที

     

              “มึงนี่ลืมกุญแจห้องบ่อยพอๆกับลืมสมองเลยนะ”

              “ไอ่สัส”

     

              “นี่มึงด่ากู”

              “ใช่ไม่ใช่?”

     

              “แล้วแต่มึงจะคิดเลย”

     

              พูดจบก็หันไปกินขนมในมือต่อ ท่าทีนั้นมันน่าหมั่นไส้จนอูจินอดไม่ได้ที่จะโบกหัวมันไปทีจนหัวสั่นหัวคลอน

     

              “สัสอู”

              “กล้าตบหัวกูเหรอวะ!!”

     

              ฮยองซอบตะโกนใส่อีกคน แต่ไม่ต้องกลัวว่าใครจะมาด่าพวกเขาหรอกนะเพราะตอนนี้เป็นช่วงใกล้เข้าเรียนคาบบ่ายแล้วบริเวณโรงอาหารคณะจึงแทบจะร้างผู้คน

     

              ถามว่าทำไมพวกเขาไม่มีเรียนคาบบ่ายเหรอ?

              ตอบเลยว่ามี แต่จะรอไอ่อึยอุงไลน์มาบอกก่อนว่าอาจารย์เข้าค่อยขึ้นไป

     

              “แล้วแต่มึงจะคิดเลย”

     

              ขอยืมประโยคมึงมาใช้หน่อยนะฮยองซอบ

              เพื่อเพิ่มความสะใจของกูเอง

     

              “เออ!”

              “แล้วมึงบอกกูทำไม”

              “คิดว่ากูจะช่วยมึงได้?”

     

              “เออดิ”

     

              “ท่ดนะ”

              “กูไม่ใช่แฮร์รี่ที่จะเสกคาถาสะเดาะกลอนให้มึงได้ครับเพื่อน”

              “แล้วนี่มึงไปไม่ขอกุญแจสำรองกับเจ้าของหอวะ?”

     

              “คือกูไปหาป้าเขาแล้วเมื่อเช้า”

              “แต่แม่งติดป้ายว่า ‘ไปงานบวชลูกชาย กลับวันพรุ่งนี้จ้า’ ไง”

     

              “.....”

              “ชีวิตมึงน่าสงสารสัสๆอ่ะ”

     

              ฮยองซอบแสร้งทำหน้าเศร้าก่อนจะหัวเราะออกมาทั้งๆที่ขนมเต็มปาก สุดท้ายก็สำลักจนอูจินยื่นน้ำให้ดื่มแทบไม่ทัน

     

              “แม่ง เอาไงดีวะ”

              “มึงกับอุงก็เป็นเมทกัน”

              “กูไปนอนด้วยคงไม่ได้”

     

              “อืม”

     

              “หรือกูไปขอจีฮุนค้างด้ว—”

     

              “ห้าม!!!”

              “ห้ามไปค้างกับจีฮุน!!!”

     

              ว่าจบก็เบะปากด้วยความไม่พอใจ ซึ่งอูจินก็ได้แต่ขมวดคิ้วไม่เข้าใจอารมณ์อีกคนที่เปลี่ยนไปเปลี่ยนมายิ่งกว่าผู้หญิงเมนส์มาเสียอีก

     

              “เอ้า”

              “ทำไมกูจะไปค้างกับจีฮุนไม่ได้วะ”

              “เขาอยู่หอใกล้ๆกูด้วย สะดวกจะตาย”

     

              สัส

              ก็กูหวงมึงไง

     

              “กูบอกว่าห้ามก็ห้ามสิวะ”

              “เดี๋ยวกูหาทางช่วยมึงเอง”

     

              “เออๆๆ”

              “แล้วแต่มึงเลย”

     

              จบประโยคนั้นมือถือของฮยองซอบก็มีแจ้งเตือนเข้ามาจากอึยอุงพอดี ทั้งสองจึงรีบเก็บของแล้ววิ่งขึ้นห้องเรียนไป

     

              .

              .

              .

              .

     

              “อึยอุง”

              “สัสอุง”

     

              ฮยองซอบกระซิบเรียกอึยอุงที่ตอนนี้กำลังจะหลับคาโต๊ะเลคเชอร์อยู่รอมร่อ ส่วนอูจินนั้นนั่งได้ 5 นาทีก็ฟุบหลับเป็นตายไปเลย

     

              “ห—ห้ะ”

              “มีไรวะ”

     

              อึยอุงหันหน้ามาหาคนที่นั่งอยู่ข้างๆด้วยตาที่เยิ้มเต็มทีซึ่งฮยองซอบก็ใจดีตีแก้มมันไปทีเพื่อเรียกสติจะได้คุยกันรู้เรื่องจนอึยอุงกระซิบเสียงรอดไรฟันให้หยุดเสียที

     

              “คืนนี้มึงไปนอนห้องจัสได้ป่ะ”

     

              “ทำไมวะ” อึยอุงถามออกมาด้วยความสงสัย

     

              “ไอ่อูมันลืมกุญแจห้อง”

              “กูจะให้มันมาค้างด้วย”

     

              “เอ้า มาก็มาดิ”

              “ทำไมต้องให้กูระเห็จไปอยู่ที่อื่น”

     

              “เผื่อมึงลืมนะอุง”

              “ห้องเรานี่เล็กเหี้ยๆ แค่เดินก็จะชนกันละ”

              “มึงจะให้ไอ่อูมาทำให้มันอัดกว่าเดิมเหรอวะ”

     

              ฮยองซอบว่าเพื่อให้อึยอุงคิดตามซึ่งอีกคนก็พยักหน้าเป็นเชิงเห็นด้วยแ ต่ก็ยังมีข้อสงสัยอื่นเพิ่มมาอีก

     

              “ทำไมมึงไม่ให้ไอ่อูไปนอนที่อื่นแทนล่ะวะ”

     

              “ก็มันบอกจะไปนอนห้องจีฮุน”

              “......”

     

              “อ่อเก็ท”

              “มึงหวงถูกมั๊ย?”

     

              “เออ”

     

              และเพราะเหตุนี้เอง คืนนั้นอูจินจึงได้ไปนอนค้างห้องของฮยองซอบแทนรูมเมทอย่างอึยอุงที่ต้องย้ายตัวเองไปนอนที่ห้องจัสติน

     

              เรื่องอูจินทีไรลำบากกูทุกทีเลย สัสเอ๊ยยย!! – กล่องความคิดของอึยอุง



    — — — — — — — — —



              สงสารน้องอุงเขานะคะ 5555555555 เรื่องนี้แต่งด้วยความอ๊องสุดฤทธิ์ สภาพตอนแต่งก็แบบน้องอุงในเรื่องอ่ะค่ะ ง่วงนอนตาเยิ้มปรือๆ ฮืออ


              เอ็นจอยรีดดิ้งเหมือนเดิม ใครอยากเม้นต์ติชมก็ตามไปที่เด็กดีได้นะคะ รัก ♡

Views

เข้าสู่ระบบเพื่อแสดงความคิดเห็น

Log in